عکسی از لب و دهان خونین نوروزی

پسری که ۴ سال قبل به چالاکی یک ببر می جهید و رقبایش را می تاباند، از همان کشتی اول در مصاف بدن به بدن با حریف گمنام ونزوئلایی ها ، بدنش جواب کرده بود. پسر شیرازی که در سه سال گذشته بعد از المپیک قبلی ، تمام مدت یا روزگارش با بیزنس گذشته بود یا وقتی به سالن کشتی آمده بود ، دلزده از شرایط نامساعد ایجاد شده برای کشتی فرنگی ، دعوا کرده بود و گاه چوب کشیده بود یا به وزیر ورزش تندی کرده بود ، می خواست در ریو کارش را با یک طلای خوشرنگ تمام کند اما امید آن آمیدی که باید نبود. بدنش یاری اش نمی کرد. نمی توانست اصلا حریفانش را لیفت کند و بالا بکشد، تا سالتوهای بی نقصش را اجرا کند. امید شباهتی به آن امید همیشگی نداشت و در عمل هم نتوانست موفقیتی بدست بیاورد.

او شاید شباهت زیادی داشت به دوست صمیمی اش حمید سوریان. حمید که یکی از دوستانش می گفت، چندی قبل او را دیده بود و گفته بود انشالله طلا می گیری تا یک ماشین جایزه بگیری اما از حمید جواب شنیده بود:«دعا کنید طلا بگیرم ، حاضرم ۵۰ تا ماشین برای این مدالم نذر کنم.» برای امید هم مسئولان استانی اش پاداشی ویژه در نظر گرفته بودند که او ودعای شیرین با کشتی در مقام قهرمان جهان داشته باشد. او بقدری انگیزه مالی داشت که برود و پشت هر حریفی را به تشک بدوزد اما انگار این بالا آمدن یک وزنی و این اتفاقات گذشته ، سبب شد تا اینگونه بعد از کشتی ، حال زار داشته باشد. امید دوست داشتنی اگرچه در کشتی دوم قربانی کم لطفی داوران شد اما شباهتی نداشت به آن اعجوبه ای که هر حریفی را می گرفت و می پیچاند و پشتش را به خاک می مالید.