مي خواهيد همين امشب برويم ميدان ونك و تصوير نكونام و سيدجلال را به آتش بكشيم؟

كارشناس محترم فوتبال، چنان با اقتدار و تاكيد از پايين آوردن توقعات از تيم ملي سخن مي گويد كه انگار شب قبلش روي باخت هفده هيچ ايران از نيجريه شرط بندي كرده. بازيكن سابق و مربي فعلي، چنان يخ و لبخند بر لب براي بازيكنان تيم ابراز موفقيت مي كنند كه انگار با خودشان "بسته"اند كه آرژانتين سوراخمان مي كند و بعدش اينها مي آيند در تلويزيون و مي گويند: "بعله، همان طور كه فرمودم...".

گزارشگر برنامه راديويي وقتي پيامك دريافتي شنونده اي را مي خواند كه معتقد است ايران با دو برد و يك مساوي از گروهش صعود مي كند، چنان قهقهه سر مي دهد و مي گويد "اين هم نظري است" كه انگار بايد شنونده محترم را سريعا بستري كرد. چه اتفاقي افتاده؟ چه چيزي نگرانشان كرده؟ مي ترسند تيم ملي گند بزند و بعد ما دستك بگيريم برايشان؟

تيم ملي ما، توانسته يكي از ٣٢تيم حاظر در جام باشد؛ بشمريد چند كشورند كه حاضر بودند براي رسيدن به چنين جايگاهي، ميليونها دلار پول و اعتبار هزينه كنند. برنده جام جهاني فقط يك تيم است؛ حتي نايب قهرماني هم شوخي است؛ بنابراين جز تيم ما،٣٠تيم ديگر هم آنجا حاضرند كه قرار نيست قهرمان شوند؛ بشمريد تيمهايي را كه از همين حالا مي دانند سرافكنده اين كارزار خواهند بود.

ما نگرانيم كه از دور اول بالا نرويم؛ بشمريد كشورهاي ديگري را كه نگراني مشابه ما دارند، يا فوقش به يك مرحله بالاتر فكر مي كنند. شمرديد؟ حالا بياييد بشمريد كشورهايي را كه مردم و كارشناسانش، شش ماه تمام گذاشته اند پشتش كه مبادا كسي روياپردازي كند.

كار به جايي رسيده كه بازيكنان تيم ملي هم فقط منتظرند عاقبتشان صرفا با چهار پنج گل خورده به خير شود و برگردند. مدافعشان را مسخره مي كنند، براي دروازه بانشان لطيفه مي سازند و مربي شان را مضحكه مي كنند. چرا؟ تا مباد پيش بيني هايشان نادرست از آب دربيايد؛ اسمش را هم گذاشته اند واقع بيني. انگار كه شب كنكور، فرزندتان بيايد و بگويد بابا دعايم كن و شما بگوييد نه پسرم با اين هوشي كه تو داري و با اين درسي كه تو خواندي، كاري از خدا هم بر نمي آيد.

چه فرجامي دارد اين مخالف خواني ها؛ آن هم سه روز مانده به اولين بازي؟ مسخره كردن ها به كنار حتي تحليل هم زمان خودش را دارد. يك سال وقت داشتيد حرف بزنيد و زديد. مردم هم گوش كردند. آسيب شناسي و نقد بسيار ارزشمند و لازم است.

اما تا به حال ديده ايد يك ستاد انتخاباتي بعد از چندين ماه تلاش، سه روز مانده به انتخابات بيانيه صادر كند كه "ملت شريف و سرافراز؛ پيشبيني ها حاكي از آن است كه رسما ماليده ايم. حالا اگه حال كرديد بريد يه رايي بديد دور همي بخنديم صفا كنيم"؟

باور كنيد اميدواران هم مثل من و شما و احتمالا كيروش، مي دانند كه بضاعت تيم ما چيست. باور كنيد آنها هم مي دانند مديريت حسينقلي خاني و نداشتن بازي تداركاتي و پوشيدن پيراهن تقلبي چه بر سر يك تيم مي آورد. اما چه كنند؟ مي خواهيد دوشنبه شب تلويزيونهايمان را از برق بكشيم؟ حل مي شود مشكلتان؟

ميخواهيد همين امشب برويم ميدان ونك و تصوير نكونام و سيدجلال را به آتش بكشيم؟

به حضرت عباس اين مردم براي قهرماني كيسه ندوخته اند. بعد از حذف تيم ملي هم خودكشي نمي كنند. فوتبال هم برايشان مسئله مرگ و زندگي نيست كه شما نگران جانشان باشيد. آنها مي خواهند ذوق كنند و لذت ببرند؛ همين.

مي خواهند با دوستانشان دور هم جمع شوند و فرياد بكشند و بخندند و بگريند و بعدش هم بروند سر زندگي شان. به قدرت تحليل و جايگاه والاي شما هم اعتقاد دارند به مرتضي علي. بگذاريم كارشان را بكنند. شايد آنها، بهتر از من و شما توانستد.

وقتي از آن مربي افسانه اي پرسيدند تيم ايران براي مقابله با آلمان در جام جهاني چه برنامه اي دارد گفت: "ما اگر ده بار با آلمان بازي كنيم، نه بار مي بازيم و يك بار مي بريم؛ اما آن يك بار در جام جهاني است". فكر كنم طاقت نداشتند؛ برش داشتند تا مباد روياپردازها بر دل ما حكومت كنند؛ آن يك بار را هم باختيم؛ با يك مربي ديگر كه فكر مي كرد سوراخ نشدن از همه چيز مهم تر است.

حمیدرضا ابک