خداداد؛ غزال تيزپای بيرون زمين!

MEHR ©

گزارش - تحريريه پارسينه | لحظات پایانی مسابقه امروز فولاد و سیاه‌جامگان، به صحنه‌های آشنای اعتراض خداداد عزیزی به داور مسابقه پیوند خورد. خداداد که در هیچ مسابقه‌ای دست از اعتراض به گروه داوری برنمی‌دارد، این بار بعد از اعلام خطای پنالتی به سود فولاد در دقیقه ۸۰ مسابقه، تیمش را از زمین بیرون کشید.

شاگردان این مربی دقایقی بعد در شرایطی به زمین برگشتند که داور در یک چرخش عجیب، تصمیم اعلام پنالتی را پس گرفت و دستور به ادامه بازی از مقابل دروازه تیم مشهدی داد. تصمیمی که این مسابقه را تبدیل به یکی از جنجالی‌ترین جدال‌های فصل گرفت. اعتراضِ وحشتناک هواداران فولاد، استعفای سعداوی و اعلام کناره‌گیری بازیکنان تیم جنوبی از لیگ برتر، همگی نتیجه جوی بودند که خداداد به وجود آورده بود. مردی که هنوز هم مهم‌ترین تاکتیک‌اش روی نیمکت، فریاد زدن بر سر داور است.

شاید نام خداداد عزیزی، به عنوان نفر اول نیمکت سیاه‌جامگان مطرح باشد اما او هرگز از هیجان دوران بازی فاصله نگرفته و شرایط روحی تبدیل شدن به یک مربی را ندارد. خداداد در زمین مسابقه به عنوان یک فوتبالیست استثنایی بود اما بیرون از زمین، هرگز چیزی فراتر از یک مربی کاملا آماتور نبوده است. تصور می‌شد چند سال دوری از سطح اول فوتبال، شرایط را برای تغییر رفتار این مربی فراهم کند اما او در لیگ شانزدهم، پرخاشجو و غیرقابل‌کنترل‌تر از همیشه بود.

عزیزی چند بار به خاطر اعتراض‌های نامتعارف و اغراق‌شده‌اش در کنار زمین جریمه شد اما دوباره به کنار خط برگشت تا شاهکار اصلی‌اش را با تن دادن به ملی از اعتراض به نمایش بگذارد، که سه دهه قبل مورد استفاده مربیان سنت‌گرای فوتبال ایران قرار می‌گفت. خداداد برای گرفتن هر امتیاز، زمین و زمان را به هم می‌دوزد و تکِ تک مسابقات تیمش در لیگ را، به جنگِ اعصاب تبدیل می‌کند. واضح است که تا امروز، محرومیت‌ها روی عملکرد او تاثیری نگذاشته‌اند و شاید تنها گزینه پیش روی نهادهای انضباطی تصمیم‌ساز فوتبال برای این مربی، محروم‌کردن خداداد تا پایان فصل باشد. او بیشتر از هر چیز، به یک محرومیت سنگین نیاز دارد تا شاید برای اولین بار، اشتباهاتش را بپذیرد و رفته رفته به این باور برسد که همه هیاهوی فوتبال، در واکنش به سوت‌های داور خلاصه نمی‌شود.