.svg)
در این جزیره الاغ‌ها پیژامه می‌پوشند!
پارسینه: جزیره رئا در سواحل غربی فرانسه، یک مقصد تابستانی است که با سواحل شنی و شیب دار ملایم، آب‌های سرد و نسیم ملایم همیشگی شناخته شده و گردشگران و خانواده‌های زیادی را به سوی خود جذب می‌کند. یکی دیگر از جاذبه‌های مشهور این جزیره، الاغ‌های آن است.
جزیره رئا در سواحل غربی فرانسه، یک مقصد تابستانی است که با سواحل شنی و شیب دار ملایم، آب‌های سرد و نسیم ملایم همیشگی شناخته شده و گردشگران و خانواده‌های زیادی را به سوی خود جذب می‌کند. یکی دیگر از جاذبه‌های مشهور این جزیره، الاغ‌های آن است.
الاغ‌های این جزیره نژاد معمولی نیستند، آن‌ها الاغ‌های پیوتوی فرانسوی هستند. اصالت این الاغ‌ها به منطقه پیوتوی فرانسه بازمی‌گردد و یکی از بزرگترین نژاد‌های الاغ هستند که به خاطر ابعادشان در صنعت نمک جزیره به کار گرفته می‌شدند.
بارزترین ویژگی این الاغ‌ها، جدا از اندازه آن‌ها، پوشش پشمی بلندشان است. به دلیل اندازه و قدرت این الاغ‌ها، از آن‌ها در باتلاق‌های نمکی و زمین‌هایی به کار گرفته می‌شدند که اغلب با مشکل گزش پشه و حشرات روبرو بودند. برای محافظت از پا‌های این حیوانات از گزش پشه و حشرات دیگر، صاحبان آن‌ها شلوار‌های مخصوصی را قبل از رفتن به محل کار تنشان می‌کردند.
این الاغ‌ها دیگر برای کار در باتلاق‌های نمک استفاده نمی‌شوند، اما سنت پوشیدن شلوار تا به امروز ادامه دارد و گردشگران زیادی را به خود جلب می‌کند. قاطر‌های پیوتو زمانی بهترین قاطر در سراسر اروپا بودند و حتی به آن‌ها بهترین قاطر کارگر جهان گفته می‌شد. تا اواسط قرن بیستم، سالانه بیش از ۳۰ هزار الاغ در منطقه پیوتو پرورش داده و به سراسر جهان صادر می‌شد. اما با افزایش مکانیزاسیون در زمان جنگ جهانی دوم، تقاضا برای این الاغ‌ها نیز کاهش یافت، بازار سقوط کرد، و جمعیت قاطر‌ها و الاغ‌ها به طور چشمگیری کاهش یافت. در سال ۱۹۷۷ تنها ۴۴ الاغ پیوتو در جهان باقی مانده بود. به لطف تلاش‌های محافظتی در دهه‌های اخیر قرن بیستم، در سال ۲۰۰۵ تعداد این الاغ‌ها به ۴۵۰ تا رسید.
الاغ‌های این جزیره نژاد معمولی نیستند، آن‌ها الاغ‌های پیوتوی فرانسوی هستند. اصالت این الاغ‌ها به منطقه پیوتوی فرانسه بازمی‌گردد و یکی از بزرگترین نژاد‌های الاغ هستند که به خاطر ابعادشان در صنعت نمک جزیره به کار گرفته می‌شدند.
بارزترین ویژگی این الاغ‌ها، جدا از اندازه آن‌ها، پوشش پشمی بلندشان است. به دلیل اندازه و قدرت این الاغ‌ها، از آن‌ها در باتلاق‌های نمکی و زمین‌هایی به کار گرفته می‌شدند که اغلب با مشکل گزش پشه و حشرات روبرو بودند. برای محافظت از پا‌های این حیوانات از گزش پشه و حشرات دیگر، صاحبان آن‌ها شلوار‌های مخصوصی را قبل از رفتن به محل کار تنشان می‌کردند.
این الاغ‌ها دیگر برای کار در باتلاق‌های نمک استفاده نمی‌شوند، اما سنت پوشیدن شلوار تا به امروز ادامه دارد و گردشگران زیادی را به خود جلب می‌کند. قاطر‌های پیوتو زمانی بهترین قاطر در سراسر اروپا بودند و حتی به آن‌ها بهترین قاطر کارگر جهان گفته می‌شد. تا اواسط قرن بیستم، سالانه بیش از ۳۰ هزار الاغ در منطقه پیوتو پرورش داده و به سراسر جهان صادر می‌شد. اما با افزایش مکانیزاسیون در زمان جنگ جهانی دوم، تقاضا برای این الاغ‌ها نیز کاهش یافت، بازار سقوط کرد، و جمعیت قاطر‌ها و الاغ‌ها به طور چشمگیری کاهش یافت. در سال ۱۹۷۷ تنها ۴۴ الاغ پیوتو در جهان باقی مانده بود. به لطف تلاش‌های محافظتی در دهه‌های اخیر قرن بیستم، در سال ۲۰۰۵ تعداد این الاغ‌ها به ۴۵۰ تا رسید.
ارسال نظر