دارویی برای جلوگیری از پیری کشف شد!

گروهی از دانشمندان ژاپنی دارویی را شناسایی کرده اند که می‌تواند سلول‌های عامل پیری را از بین برده و از ۵ تا ۱۰ سال آینده قابل استفاده خواهد بود.

ماکوتو ناکانیشی استاد انستیتوی تحقیقات پزشکی در دانشگاه توکیو، در مورد این کشف علمی گفت: اختلال عملکرد بدن در اثر افزایش سن ارتباط مستقیمی با این واقعیت دارد که سلول‌ها در اندام‌ها تجمع یافته و منجر به فرآیند‌های التهابی در بدن می‌شوند. یکی از انواع سلول‌هایی که باعث التهاب می‌شوند، سلول‌های پیری است.

لئونارد هایفلیک دانشمند آمریکایی، ۶۰ سال پیش "سلول‌های پیری" یا آنچه به عنوان "روند پیری سلول ها" شناخته می‌شود را کشف کرد.

او دریافت که سلول‌ها فقط می‌توانند برای تعداد مشخصی از دفعات تقسیم شوند و پس از آن این روند متوقف می‌شود.

مطالعات اخیر نشان داده است که روند تقسیم سلول‌ها می‌تواند در نتیجه آسیب DNA، استرس اکسیداتیو و عوامل دیگر متوقف شود. براین اساس سلول‌های پیری توانایی تقسیم و تجمع در بدن را از دست می‌دهند و باعث التهاب و پیری می‌شوند.

ناکانیشی افزود: اگر این سلول‌ها را از بین ببریم، می‌توان فرآیند‌های التهابی را که باعث ایجاد آن‌ها می‌شود متوقف کرد و در نتیجه به پیشرفت قابل توجهی در علائم پیری دست می‌یابیم. ما در سال ۲۰۱۴ وقتی ملاحظه کردیم این سلول‌ها دیگر قادر به تکثیر نیستند و به سلول‌های پیری تبدیل می‌شوند، تحقیقات در این مورد را شروع کردیم.

او توضیح داد: ما یک سلول ایجاد کردیم که دارای خصوصیاتی مشترک با همه سلول‌های پیر است. ما در مورد چیزی تحقیق کردیم که فقط این سلول‌ها را از بین ببرد. دانشمندان دریافتند که آنزیم GLS۱ برای سلول پیر، حیاتی است و ارتباط نزدیکی با متابولیسم گلوتامین دارد.

این دانشمند ژاپنی ادامه داد: سلول پیری برای زنده ماندن به این آنزیم نیاز دارد. این امر به این دلیل است که فعالیت کارخانه هایی که پروتئین‌های غیر ضروری را از بین می‌برند در سلول پیری متوقف می‌شود و محیط اسیدی که آن‌ها را پر می‌کند به سلول نفوذ کرده و وجود آن را تهدید می‌کند. برای زنده ماندن و خنثی سازی محیط اسیدی، سلول به آمونیاک نیاز دارد که با تبدیل گلوتامین به اسید گلوتامیک - یعنی در فرآیندی که به آنزیم GLS۱ نیاز دارد - بدست می‌آید.

به گفته او نه تنها سلول‌های قدیمی، بلکه سلول‌های دیگری که پروتئین آن‌ها از بین نمی‌رود و دفع می‌شود، به سلول‌هایی تبدیل می‌شوند که التهاب ایجاد می‌کنند. در همه این سلول‌ها، بقا به GLS۱، آنزیمی که گلوتامین را به اسید گلوتامیک تبدیل می‌کند بستگی دارد. بنابراین، اگر از مهارکننده‌های آن (ماده بازدارنده) استفاده کنیم، می‌توانیم تمام سلول‌های ایجاد کننده التهاب، از جمله سلول‌های پیری را از بین ببریم.

ناکنیشی اضافه کرد: اگر سلول‌های پیری که باعث فرآیند‌های التهابی می‌شوند با افزایش سن در اندام‌ها جمع شوند، پدیده پیری رخ می‌دهد. این بدان معنی است که اگر این سلول‌ها از بین بروند، روند بهبود می‌یابد.

او گفت: بهبود قابل توجهی در اندام‌ها و ساختار‌هایی که تحت تأثیر تغییرات سنی قرار داشتند، مشاهده شد. پس از تزریق، ما شاهد بهبودی در علائم دیابت و تصلب شرایین بودیم. تجمع سلول‌های پیری که باعث التهاب می‌شوند نیز به علت بیماری‌های وابسته به سن مانند بیماری آلزایمر و پارکینسون است.

این دانشمند ژاپنی بیان کرد: با از بین بردن سلول‌هایی که فرآیند‌های التهابی را تحریک می‌کنند، کاهش بسیاری از بیماری‌های وابسته به سن و اختلالات مربوط به سن امکان پذیر است. یک دارو می‌تواند باعث بهبود همزمان بسیاری از بیماری‌های وابسته به سن شود. ما خود بسیار متعجب هستیم و آن را بسیار جالب می‌دانیم.

او تصریح کرد: آزمایشات روی موش‌ها نه تنها "جوان سازی" اندام‌های داخلی بلکه تقویت کل ارگانیسم را نیز نشان داده است. یکی از تغییرات وابسته به سن، ضعف قدرت عضلانی است. مهمتر از همه، این دارو در حال حاضر موجود است و در آزمایشات بالینی فاز یک قرار دارد. اگر عوارض جانبی نداشته باشد، احتمالاً می‌توان آن را در برابر تغییرات مربوط به سن استفاده کرد، به این معنی که استفاده گسترده از آن در آینده‌ای نزدیک بسیار زیاد است. این بسیار دلگرم کننده است و من دوست دارم که تا ۵-۱۰ سال آینده قابل استفاده باشد.

این استاد دانشگاه گفت: اگر طی آزمایشات بالینی ثابت شود که این دارو برای انسان بی خطر است، می‌توان ابتدا از آن برای افرادی که پیری زودرس یا باصطلاح سندرم پیری زودرس دارند، استفاده کرد. علاوه بر این، می‌تواند برای کسانی که به دلیل ضعف عضلانی مربوط به سن، قادر به زندگی طبیعی نیستند و همچنین برای بیماران مبتلا به نارسایی کلیه که نیاز به دیالیز دارند، مورد استفاده قرار گیرد.

ناکنیشی معتقد است که در صورت اثبات ایمنی و موثر بودن دارو بر سلول‌های پیری در انسان، دستیابی به افزایش امید به زندگی و کاهش شکاف بین امید به زندگی و وضعیت سلامتی فرد امکان پذیر است. این فاصله اکنون به طور متوسط ​​حدود ۱۰ سال است.

محقق ژاپنی تاکید کرد: اعتقاد بر این است که حداکثر طول عمر انسان ۱۲۰ سال است. مکانیسم اصلی که با افزایش سن مرگ و میر را افزایش می‌دهد، تجمع سلول‌هایی است که التهاب را تحریک می‌کنند. اگر این مکانیسم برداشته شود، ممکن است میزان مرگ و میر با افزایش سن رشد نکند. یعنی یک فرد قادر خواهد بود تا ۱۰۰ سال سالم زندگی کند. او سالم خواهد ماند و به دلیل پیری بیمار نخواهد شد، اما حداکثر امید به زندگی ۱۲۰ ساله تغییر نخواهد کرد. ما فکر می‌کنیم این اتفاق می‌افتد و امید به زندگی به ۱۰۰ تا ۱۲۰ سال نزدیک می‌شود، به علاوه تفاوت بین وضعیت سلامتی و زمان فوت یک نفر به صفر می‌رسد.