معمای نظرسنجی های بی اساس؛ چه کسی راست می گوید؟

به گزارش پارسینه ، ابزار نظرسنجی و سنجش محبوبیت نامزدها یک پدیده نوظهور سیاسی در جغرافیای سیاسی انتخابات در ایران است.

اولین بار در انتخابات نهم ریاست جمهوری -1384- بحث نظرسنجی به صورت پررنگ و علنی وارد محاسبات و معادلات انتخاباتی شد.

نظرسنجی های انتخاباتی در ایران توسط نهادهای حاکمیتی انجام می شود و بخش خصوصی کمتر به این عرصه وارد شده اند.

در فضای انتخابات یازدهم ریاست جمهوری که گفتمان و پارادیم « ائتلاف» بر فضای انتخابات سایه افکنده است و عملا اکثریت نامزدها-به خصوص اصولگرایان- در قالب دو ائتلاف 2+1 و ائتلاف پنج گانه فعالیت می کنند نظرسنجی ها اهمیت و حساسیتی بیش از پیش پیدا کرده است.

ائتلاف های سیاسی موجود قرار را بر این گذاشته اند که خروجی نهایی را با ابزار نظرسنجی انتخاب و عرضه کنند.

اما در هفته های اخیر نشانه های آشفتگی، تناقض و بعضا دستکاری در نتایج نظرسنجی های مختلف دیده می شود، مهم ترین دلیل این ادعا هم سخنان متناقض و عجیب نامزدهای مختلف است که هرکدام خبر از «پیشتازی قطعی خود در نظرسنجی ها» می دهند!

از این جمله افراد می توان به منوچهر متکی، وزیر خارجه معزول دولت احمدی نژاد، علی اکبر ولایتی، محمدرضا باهنر، نایب رئیس مجلس، محمدباقر قالیباف، شهردار تهران، یحیی آل اسحاق رئیس اتاق بازرگانی تهران اشاره کرد.