عکس:تخریب مزار حضرت یونس(ع) توسط داعش/موصل

توحيد از نظر وهابيان1

به‏ طورى كه قبلًا گفته شد، محمدبن عبدالوهاب پيرو ابن تيميه و احياگر عقايد و مجرى آراء و فتاواى او است و لذا آنچه محمد بن عبدالوهاب و پيروان او در مسائل عقيدتى و فتاواى فقهى مطرح نموده‏اند در دايره و محدوده آراء و عقايد ابن تيميه و ابن‏

تاريخ حرم ائمه بقيع(ع)،
قيم بوده و تأليفات و اقوال آن دو را دليل و مستند خويش قرار مى‏دهند. و از اينجا است كه وهابيان در مسأله توحيد همان مطالب را تكرار نموده‏اند كه قبلًا از ابن تيميه نقل نموديم و لذا عبداللطيف نوه محمد بن عبدالوهاب كه از علماى وهابيان است در رساله چهارم از رسائل پنجگانه‏اش كه «هديه سنيه» ناميده است، در بيان بخشى از عقايد وهابيان مى‏گويد: «ما معتقديم كه خداوند
همان‏گونه كه خودش فرمود الرَّحْمَنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى در بالاى عرش نشسته و ما معتقديم خدا داراى دو دست مى‏باشد؛ زيرا فرموده است: بَلْ يَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ و ما معتقديم او داراى چشم و صورت است؛ زيرا فرمود: وَيَبْقَى وَجْهُ رَبِّكَ گرچه كيفيّت اين اعضا براى ما معلوم نيست و همه حديث‏ها را هم كه درباره صفات خدا از پيامبر نقل شده است تصديق و اعتراف مى‏كنيم كه در روز قيامت خدا به ميان بندگانش خواهد آمد و ...

فتاواى فقهى وهابيان‏

حرمت زيارت قبور انبيا

بخشى از عقيده وهابيان را در مهمترين و اساسى‏ترين موضوع كه مسأله توحيد و خداشناسى است ملاحظه فرموديد.

اكنون به نقل بعضى از فتاواى فقهىِ آنان، كه ارتباط مستقيم با بحث ما دارد، مى‏پردازيم: يكى از اين فتواها حرمت سفر براى زيارت قبور پيامبران و صالحان و حرمت توسّل و تبرك به آنان و ساختن حرم و بارگاه و تعمير قبور و مشاهد آنها است.

و اين موضوع اولين بار در سال 726 ق. در دمشق از سوى ابن تيميه مطرح و مجدداً موجب شورش و بلوا گرديد و اين شورش و فتنه، آنگاه به اوج خود رسيد كه علما و قضات متوجه شدند كه او در سال 710 ق. و شانزده سال قبل در حرمت زيارت قبور پيامبران و در حرمت توسّل و تبرك به آنها، كتابى به نام «اقتضاء الصراط المستقيم» تأليف نموده است، چون هر روز بر شدت فتنه و آشوب مى‏افزود و شعله‏هاى اين آتش به شهرهاى ديگر نيز سرايت مى‏كرد، حاكم وقت مصلحت را در اين ديد كه براى رفع‏

تاريخ حرم ائمه بقيع(ع)،

فتنه و حفظ آرامش، ابن تيميه را در قلعه دمشق زندانى كند و او از اين تاريخ به مدت دو سال محبوس بود تا رخت از جهان بربست.

به هر حال ابن تيميه على رغم دلايل محكم بر استحباب زيارت قبور انبيا و به ويژه قبر پاك رسول خدا صلى الله عليه و آله كه يكى از عبادات بزرگ و شناخته شده در نزد همه مسلمانان است، سفر براى زيارت آن حضرت و ساير انبيا و پيشوايان دينى را حرام و بدعت و عملى شرك‏آميز معرفى كرده و بر اساس عقيده خويش كه ارتكاب هر عمل حرام، موجب ارتداد مى‏شود، جان و مال چنين فردى را اگر توبه نكند مانند ساير مرتدين بر مسلمانان حلال دانسته و بايد هر چه سريع‏تر به قتل برسد. همان‏گونه كه واجب است اين قبرها و حرم‏ها كه نقش اصنام و اوثان را ايفا مى‏كنند هرچه زودتر تخريب و آثار آنها محو شود!

ابن تيميه در اين زمينه كتابى نوشته به نام «الجواب» و چند صفحه از «منهاج السنه» را نيز به اين موضوع اختصاص داده است. «1» در اين كتاب اخير گرچه مخاطب او همه مسلمانانند اما لبه تيز حمله او متوجه شيعيان است كه بيش از ساير مسلمانان براى مراقد ائمه عليهم السلام و پيشوايان خويش اهميت و احترام قائلند.

فتواهاى وهابيان درباره پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و ...

وهابيان نيز به پيروى از ابن تيميه، درباره زيارت قبر رسول خدا صلى الله عليه و آله و شخصيت آن حضرت و همچنين درباره مسلمانان، همان ديدگاه‏ها و فتواها را دارند و چون شرح و توضيح تك تك آنها به درازا مى‏كشد، از اين فتواها تنها به نقل آنچه مرحوم آيةاللَّه سيد محسن امين در كشف الارتياب آورده، بسنده مى‏كنيم:

آن مرحوم در فصلى تحت عنوان «اعتقاد الوهابيّين فى النّبى صلى الله عليه و آله و سائر الانبياء والصالحين و قبورهم» چنين مى‏گويد:

اعتقاد وهابى‏ها درباره پيامبر صلى الله عليه و آله و شفيع قرار دادن او به پيشگاه خدا و توسّل جستن به آن حضرت و مخاطب قرار دادن او به تعبير «يا رسول اللَّه» يا به تعبير «يا رسول اللَّه بر

تاريخ حرم ائمه بقيع(ع)،

من شفاعت كن» و يا «تو را به پيشگاه خدا وسيله قرار مى‏دهم» و همچنين تبرّك جستن به قبر او و نماز خواندن و دعا كردن در كنار اين قبر و تعظيم و احترام آن، همه اين اعمال شرك و كفر و بت پرستى و موجب حلال شدن مال و جان چنين افراد است؛ همان‏گونه كه سفر كردن براى زيارت قبر وى حرام و منهدم ساختن قبر و گنبد او واجب است و همچنين حرام است تبرك كردن خاك و لمس نمودن و بوسيدن قبر او و اين قبر اينك يكى از بت‏هاى دنيا بلكه بزرگترين بت‏ها است؛ همان‏گونه كه قبور ساير پيامبران و صالحان چنين است.

و مطالب ديگرى كه ذكر آنها دور از ادب و احترام نسبت به ساحت مقدس رسول‏خدا صلى الله عليه و آله مى‏باشد.

مرحوم آيةاللَّه امين عاملى در فصل ديگرى تحت عنوان «اعتقادهم فى عموم المسلمين» مى‏نويسد: اعتقاد وهابيان درباره عموم مسلمانان اين است كه مسلمين پس از ايمان، به كفر برگشته‏اند و پس از توحيد به شرك گراييده‏اند؛ زيرا آنان در دين بدعت گذاشته و به جهت عبادت و زيارت و پرستش انبيا و صالحين، به كفر و شرك روى آورده‏اند؛ لذا جنگ با آنان واجب و ريختن خون آنان و تصرف اموالشان بر مسلمانان (وهابيان) حلال است!

تخريب حرم‏ها و مقابر

اين است عقيده و بينش وهابيان درباره حرم‏ها و مقابر انبيا و صالحان و اين است رأى و فتوايشان در وجوب تخريب و منهدم كردن قبور پيشوايان و از اين جا است كه آنها به هر جا و به هر شهر و ديارى دست مى‏يافتند قبل از هر چيز به تخريب اين مشاهد و مزارات اقدام مى‏كردند و با خاك يكسان مى‏نمودند. به هنگام تسلط بر طائف گنبد عبداللَّه بن عباس را خراب كردند، پس از آن كه به مكه وارد شدند گنبدهاى متعلق به جناب عبدالمطلب جد رسول خدا و ابى طالب عموى آن حضرت و خديجه عليها السلام همسر

تاريخ حرم ائمه بقيع(ع)،

آن بزرگوار و همچنين محل تولد پيامبر صلى الله عليه و آله و حضرت زهرا عليها السلام را ويران نمودند و در جده گنبد و قبر حوا را از بين بردند و چون مدينه منوره را محاصره كردند قبل از ورود به شهر، حرم و مسجد حضرت حمزه عليه السلام را منهدم كردند و شايع است كه از بيرون شهر به سوى گنبد پيامبر خدا صلى الله عليه و آله تيراندازى كردند.

و چون وارد مدينه شدند، در ماه رمضان 1344 ق. شيخ عبداللَّه بُلَيهد، قاضى القضاتشان را از مكه به مدينه اعزام داشتند تا موضوع تخريب مزارات و مقابر موجود در مدينه را با علما و سران اين شهر مطرح و موافقت آنها را ولو به صورت ظاهر جلب كند و بدين منظور جلسه‏اى تشكيل گرديد. شيخ عبداللَّه از حاضرين پرسيد درباره تخريب اين گنبد و بارگاه‏ها چه مى‏گوييد؟! بسيارى از آنها از ترس جانشان جواب ندادند، بعضى ديگر هم اظهار موافقت نمودند.

مرحوم سيد امين مى‏گويد: با توجه به اين كه تخريب مقابر و مشاهد اساس عقيده وهابيان است و در وجوب از بين بردن اين آثار و حتى حرم شريف نبوى صلى الله عليه و آله كوچك ترين ترديدى نداشتند، لذا منظور شيخ بليهد از اين سؤال، سؤال حقيقى نبود بلكه هدف از آن جلب نظر مردم مدينه و نوعى تسلى خاطر و دلجويى از آنان بود. «1»

به هر حال پس از اين سؤال و جواب، آنچه گنبد و ضريح در مدينه و بيرون اين شهر بود ويران نمودند؛ از جمله آنها گنبد و بارگاه ائمه عليهم السلام در داخل بقيع بود كه حتى ديوارها و صندوق و ضريحى كه در روى اين قبور شريف بود به كلى منهدم گرديد و از اين حرم و قبور، به جز قطعه سنگ‏هايى كه در اطراف قبور نصب كردند، اثر و علامتى باقى نماند و اين اقدام دقيقاً در هشتم شوال 1344 ق. انجام گرفت و به كارگرانى كه اين عمل ننگين را انجام دادند، مبلغ هزار ريال مجيدى دست مزد پرداخت گرديد.

سپس گنبدهاى متعلق به عبداللَّه و آمنه والدين رسول خدا صلى الله عليه و آله و حرم همسران و دختران آن حضرت و حرم جناب ابراهيم فرزند گرامى پيامبر و گنبد متعلق به عثمان بن عفان و اسماعيل فرزند امام صادق و گنبد امام مالك و ساير مقابر در بقيع و بيرون آن‏

تاريخ حرم ائمه بقيع(ع)،

منهدم و با خاك يكسان گرديد.

تنها حرم مطهر پيامبر صلى الله عليه و آله آن هم در اثر ترس از قيام مسلمانان جهان از تعرض و تخريب مصون ماند كه اگر اين ترس نبود حرم پيامبر اسلام بر اساس عقيده وهابيان و در اثر احترام و تعلّق خاطر شديد مسلمانان، قبل از ساير بقاع مورد تعرض و تخريب قرار مى‏گرفت. گرچه بعضى از نويسندگان وهابى اين مصونيت را بدين گونه توجيه مى‏كنند كه ما اين گنبد را به عنوان يكى از گنبدهاى مسجد مى‏شناسيم نه به عنوان گنبد و بارگاه حرم پيامبر و الّا ...

گنبد و بارگاه حرم‏

مطهّر رسول اكرم صلى الله عليه و آله‏

بالاخره، چون نتوانستند متعرض حرم شريف رسول خدا صلى الله عليه و آله شوند، چاره را در اين ديدند كه با گماردن مأمورين تند و خشن و گاهى چوب به دست از نزديك شدن زائرين‏

تاريخ حرم ائمه بقيع(ع)،

به اين حرم و از بوسيدن و دست زدن به آن جلوگيرى به عمل آورند و به عقيده خود بدين وسيله مانع وقوع اين اعمال حرام و كفرگونه و شرك آلود شوند.

قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمَالًا* الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً. «1»

انعكاس خبر اين حادثه‏

چون خبر هولناك ويرانى بقاع و هتك حرمت نسبت به حرم شريف ائمه بقيع در كشورهاى اسلامى انتشار يافت، مسلمانان آن را مصيبتى عظيم و حادثه‏اى بس بزرگ نسبت به جهان اسلام تلقى نمودند. تلگراف‏هاى اعتراض از سوى علما و مراجع و شخصيت‏هاى سياسى از عراق و ايران و هند و ساير كشورها به سوى حاكمان حجاز سرازير گرديد. مجالس درس در حوزه‏هاى علميه و نمازهاى جماعت در مساجد تعطيل شد. مراسم عزادارى به عنوان اعتراض و سوگوارى تشكيل گرديد ولى چه سود كه اين حادثه بزرگ و تأسف‏بار به وقوع پيوست و اين آثار و ابنيه مذهبى- تاريخى كه قدمت بعضى از آنها به بيش از ده قرن مى‏رسيد، به دست گروهى متعصب و متحجر و بى‏اطلاع و متأسفانه به عنوان ايفاى يك وظيفه واجب مذهبى با خاك يكسان گرديد كه در صفحات آينده تاريخ و چگونگى بخشى از اين بناهاى باشكوه و معنوى را تا آنجا كه فرصت و شرايط اجازه مى‏داد از منابع معتبر به دست آورده در اختيار خوانندگان ارجمند قرار مى‏دهيم.

«وَ ما تَوفِيقي الّا بِاللَّه»
پارسینه بچاپ مرسی

نامردا

لعنت بر آل سعود لعنت بر وهابیت لعنت بر کسانیکه ازین آدمخواران حمایت میکنن

این حیوونا فقط باشیعیان دشمن نیستن بلکه باهمه حتی با پیامبران هم دشمنن

داعشی های ایران هم مقابر و بناهای تاریخی زیاد را تخریب کرده اند. این اواخر به مجسمه ها هم رحم نمی کنند!

خدا لعنتتون کنه ان شالله