ديدار با خانواده جمشيد دانايي فر دو ماه پس از كشف پيكرش

اين حكايت الهام است: دختري ٢٣ ساله كه طعم شيرين مادر شدن برايش همزمان بود با تلخي ناگهاني رفتن همسرش. رفتني كه مطلعش يك سال انتظار و بي خبري بود. او به دوري هاي دوره اي از همسرش عادت داشت. الهام با يك مرزبان ازدواج كرده بود. سختي مرزباني از نامش پيداست و اگر آن سوي مرز پاكستان همسايه باشد، سختي ها و بيم هاي مرزباني دوچندان مي شود. آخرين ديدارش با جمشيد، نيمه هاي زمستان ٩٢ بود. هشت ماه بود كه انتظار تولد كودك شان را مي كشيد. بهار پيش قرار بود براي شان بهاري باشد كه خانواده كوچك الهام و جمشيد تولد عضو جديدشان را جشن گيرند. جشني كه هرگز گرفته نشد. انتظار شيرين تولد كودك براي الهام، با دلتنگي و انتظار بازگشت همسرش آميخته شد.

گروهبان يكم جمشيد دانايي در دومين سفرش به محل جديد خدمت در مرز، به همراه چهار سرباز وظيفه به گروگان گرفته شد و بعد از يك سال بي خبري در فروردين ماه ٩٤ پيكرش در كوه هاي اطراف مرز پيدا شد.

حالابيش از يك سال مي گذرد از روزي كه شبكه العربيه فيلمي را پخش كرد كه در آن جمشيد و چهار سرباز وظيفه به اسارت گروهك تروريستي جيش العدل درآمده بودند. آخرين صدايي كه از جمشيد شنيده شد، همان صدايي بود كه در فيلم مي گفت: «بسم الله الرحمن الرحيم، گروهبان يكم جمشيد دانايي فر، فرزند محمد...»

در ١٧ فروردين ٩٣ خبر آزادي سربازان در رسانه ها منتشر شد. اما در ميان آزاد شدگان جاي يك نفر خالي بود. انتظار براي الهام و كودك يك ماهه اش به پايان نرسيد. اعضاي جيش العدل پيش از آزادي سربازان خبر داده بودند دانايي فر را اعدام كرده اند، اما استاندار سيستان و بلوچستان اين خبر را تاييد نكرد. پدر الهام به «اعتماد» مي گويد: «بعضي از مسوولان گفتند اميدي به زنده ماندن جمشيد نداشته باشيد، اما حاضر نبودند خبر را تاييد كنند. چون جنازه اش پيدا نشده بود. ما هم در بيم و اميد بوديم.»

الهام در خانه پدري اش زندگي مي كند. خانه اي كه داغ جمشيد روي در و ديوارش زنده است. پارچه نوشت هايي با عكس جمشيد بر مسير راه پله خانه نصب شده و قاب عكس هايش در اين سو و آن سوي اتاق ها به چشم مي خورد. الهام متولد سال ١٣٧١ و فرزند ارشد يك خانواده هفت نفره است. يك دست مشكي پوشيده و با چشم هايي كه محل تلاقي زيبايي، غم و معصوميت است، سدي درست مي كند بر روي تمام پرسش ها درباره جمشيد. دانشجوي رشته كشاورزي دانشگاه پيام نور است و بعد از شنيدن خبر پيدا شدن جنازه جمشيد ترجيح داده فعلابه دانشگاه نرود. او به «اعتماد» مي گويد: «تحمل نگاه هاي دلسوزانه مردم را نداشتم. توي دانشگاه هر كس من را مي ديد يا دلسوزي مي كرد يا سوال پيچ.»

سوال هاي بيشتر اشك را به چشم هاي الهام مي نشاند. غم كمرنگ ته چشم هايش ناگهان رنگ مي گيرد. بغض صدايش را سنگين كرده چند دقيقه اي طول كشيد تا صدايش دوباره بالابيايد. مي گويد: «من دارم سعي مي كنم همه چيز را فراموش كنم. اگه سوالي داريد از پدر و مادرم بپرسيد.»

خانم و آقاي نظام دوست در اين يك سال صبورانه او را همراهي كرده اند: مي گويند دخترشان ديگر حاضر به گفت وگو با هيچ خبرنگاري نيست. از بعضي حرف ها و اخبار رسانه ها هم دلگير است و تكراركردن اتفاقات اين مدت حالش را بد مي كند. الهام ٢٠ سالگي را با زندگي مشترك به همراه پسرعمه اش، جمشيد آغاز كرده بود. ٢١ سالگي را با انتظار به پايان رسانده بود و با شنيدن خبر مرگ همسرش وارد ٢٢ سالگي شده بود.

الهام اشك هايش را پاك مي كند و به خنده هاي كودكش كه شيطنت هايش كمي از بار سنگيني هوا كم كرده، لبخند مي زند و مي گويد: «پسرم مثل باباش خوش اخلاقه.»

جاي خالي گروهبان

مادر الهام هنوز جوان است. از جواني اش معلوم است مانند دخترش زود ازدواج كرده. از چند دقيقه اي كه الهام از اتاق بيرون مي رود براي گريستن استفاده مي كند و مي گويد: «به خاطر الهام بايد روحيه خودمون رو حفظ كنيم. اگه ما مرحمش نباشيم و بهش دلداري نديم دخترم ديگه پناهي نداره.»

خانم نظام دوست مي گويد روزي كه سربازها آزاد شدند در جلسه قرآن محله بوديم. برادر جمشيد تماس گرفت و خبر را داد. از خوشحالي شروع كردم به اشك ريختن. همان لحظه رفتم و شيريني و شكلات خريدم و بين همسايه ها پخش كردم.

اما شادي اين خانواده چند ساعتي بيشتر طول نكشيد. مادر الهام لبخند تلخي مي زند و مي گويد: «وقتي فهميدم خبري از جمشيد نيست، گفتم خدا را شكر بچه هاي مردم آزاد و خانواده هاي شان شاد شدند. ما مرز نشين هستيم. دل هاي ما بايد بزرگ تر باشد. بايد صبورتر باشيم.»
آقاي نظام دوست، پدر الهام كه خودش نظامي و بازنشسته سپاه است، مي گويد: «دانايي فر جايي خدمت مي كرد كه هر كسي جرات رفتن به آنجا را نداشت. خيلي از كادري ها از حكم رفتن به مرز سرپيچي مي كردند. اما جمشيد جزو معدود كساني بود كه خودش اين شغل را انتخاب كرده بود. دخترم هم وقتي ازدواج كرد، از شرايط شغل همسرش مطلع بود. وقتي در استان مرزي و در خانواده نظامي زندگي كني بايد براي هر اتفاقي آماده باشي. ما تقدير خداوند را قبول كرديم و به جمشيد افتخار مي كنيم.»

آقاي نظام دوست از روزهاي بعد از آزادي سربازان مي گويد: «ما در اين مدت هميشه در تلاش بوديم تا خبري از جمشيد به دست بياوريم. خودم به استان خراسان شمالي سفر كردم و سربازها را ديدم. اما آنها هم حرفي نزدند. مي گفتند تروريست ها جمشيد را از آنها جدا كرده بودند.»

ناراحتي خانواده از خبرهاي دروغ

الهام، زن جمشيد دانايي فر در مورد اخباري كه درباره پيوستن جمشيد به گروه هاي تروريستي منتشر شده بود و معلوم شد دروغ بوده است، مي گويد: «در اين مدت نگاه هاي دلسوزانه مردم، تهمت هايي كه به جمشيد مي زدند و حرف هاي دروغ آزارم مي داد. من حرفي براي گفتن به خبرنگاران نداشتم. من به جمشيد ايمان داشتم. به همه گفته بودم چه خبر شهادتش را بشنوم چه با پاي خودش برگردد برايم افتخار است.»

او ادامه مي دهد: «هر جايي كه مي رفتم به جاي سلام از جمشيد مي پرسيدند يا برايم دلسوزي مي كردند و يا كنايه مي زدند كه همسرت پناهنده شده است. من نيازي به دلسوزي مردم ندارم. فعلاهمه چيز را رها كردم و صبر مي كنم تا مردم فراموش كنند و دوباره بتوانم به دانشگاه برگردم.»

پدر الهام در مورد رسيدگي و پاسخگويي مسوولان مي گويد: «يكي، دو ماه بعد از اسارت جمشيد مسوولان گاهي به ما سر مي زدند. ما از رسيدگي و توجه مسوولان راضي هستيم و حرف هاي عده اي را به حساب همه نمي گذاريم. سردار رحيمي هم هميشه مي گفت هيچ كدام از اخبار و شايعات را باور نكنيد. هر خبري از جمشيد بيايد خودم به شما اطلاع مي دهم.»
مادر الهام مي گويد: «اين حرف ها و تهمت هايي كه برخي رسانه ها به جمشيد مي زدند، درد ما را بيشتر مي كرد. خيلي از سايت ها به جمشيد خائن و آدم فروش مي گفتند. اما معلوم شد همه اين حرف ها اشتباه بوده و جمشيد به كشورش خيانت نكرده است. روز تشييع پيكر جمشيد جمعيت زيادي ما را همراهي كردند و اين باعث افتخار ما بود. ما درجريان هستيم كه هنرمنداني مانند آقاي پرستويي براي آزادي اين بچه ها تلاش كرده بودند و نامه امضا كردند. آقاي فردوسي پور هم در برنامه ٩٠ درباره اش صحبت كرد. ما كم لطفي عده اي از مردم و مسوولان را به پاي همه نمي گذاريم.»

الهام سپس ادامه مي دهد و از بي تابي هاي پدر همسرش نيز مي گويدكه بعد از اسارت فرزندش حال روحي اش به هم مي ريزد. بعضي شب ها سه خواهر و شش برادر جمشيد را بيدار مي كرده و مي گفته بايد خود را براي آزادي جمشيد آماده كنيم، امشب مي آيد. او كه چهار سال پيش همسرش را از دست داده بود، اميدش براي بازگشت جمشيد از همه خانواده بيشتر بود.

پايان تلخ يك انتظار
دوم فروردين ماه امسال مسوولان امنيتي خبر كشف پيكر جمشيد دانايي فر را اعلام كردند. خبري كه به گفته خانواده دانايي فر نخستين بار در نماز جمعه زابل توسط معاون امنيتي و انتظامي استانداري سيستان و بلوچستان داده شد. الهام مي گويد: «پدرشوهرم كه در نماز حاضر بوده با خبري كه از پشت تريبون نماز جمعه مي شنود، آنقدر بدحال مي شود كه از همان جا او را به بيمارستان زاهدان منتقل مي كنند، او ٢٥ روز در بيمارستان بستري بود.»
الهام باز هم ترجيح مي دهد از آن روزهايش حرفي نزند و اتاق را ترك مي كند. مادرش مي گويد: «دخترم خيلي گوشه گير شده. از همه دوري مي كند. بيشتر شب ها بيدار است و نماز مي خواند و گريه مي كند. سعي مي كنيم كنارش باشيم تا كمبودي حس نكند.»
حالاجمشيد بعد از گذشت يك سال در زادگاهش زابل دفن شده و همسر و فرزندش هر هفته از زاهدان به ديدار قبرش مي روند. نام فرزند الهام و جمشيد اميدرضاست. رضا اسم مورد علاقه جمشيد بوده و اميد را هم الهام به آن اضافه كرده، چراكه اميد داشته روزي كودك پدرش را ببيند.
الهام مي گويد: «براي اميدرضا از پدرش چيزي نمي گويم. همين كه به قبر پدر نگاه كند و ببينيد چرا پدرش به شهادت رسيده كافي است تا پدرش را بشناسد.»

روزنامه اعتماد/ زهرا روستا