نمى دانم چرا يك فيلمساز خوب، به يكباره براى خود رسالتى چنين بزرگ تعريف مى كند؟

هم از نظر تكنيك ساخت و پردازش و هم از نظر تاثيرگذارى و هم تاريخى. حتى از نظر مذهبى -با قرائت رسمى شيعى- ايرانى- هم فيلم ضعيف است. من فيلم را با فيلم تحسين برانگيز مصطفى عقاد مقايسه نمى كنم. فرض و سوالم اين است كه اگر آن فيلم وجود نداشت، اين فيلم در كجا ايستاده بود؟ پاسخم متاسفانه اين نيست كه جايگاهش خيلى بالا بود. نمى دانم چرا يك فيلمساز خوب، به يكباره براى خود رسالتى چنين بزرگ تعريف مى كند؟

حالا معلوم شده كه حد مجيدى اين نيست. او فيلمساز خوبى است، يك فيلمساز ارزشمدار است. رويكرد خوبى به ارزش هاى انسانى دارد ولى همه ى اينها براى انجام يك كار فوق بزرگ كافى نيست. مگر شوخى است؟

من جزو آن دسته از افراد خودكوچك بين نيستم كه سرمايه هاى ملى را براى انجام كارهاى بزرگ، كوچك ببينم ولى جمع جبرى اين دو گزينه اين نمى شود كه يا اين يا آن! يا نمى شود، يا مى شود! يا كوچك يا بزرگ! مجيد مجيدى خوب است ولى نه در اين فيلد. فيلمى كه ساخته خوب نيست. من ارزش فيلم را با رقمى كه هزينه كرده مقايسه نمى كنم.

فارغ از آن هم خوب نيست و كسالت آور و ضعيف و با اشكالات غيرقابل اغماض است. حداكثرش يك فيلم در سطح استانداردهاى محدود تلويزيون ضعيف ماست. يك فيلم تلويزيونى كه ديدنش حتى براى يك بار هم زياد است چه رسد به يك فيلم ماندگار. جناب مجيدى! فيلمسازان محترم! لطفا حد خود را بشناسيد و خودتان بمانيد. كارهاى بزرگ را بگذاريد براى وقتى كه ابر و باد و مه و خورشيد و فلك دست به دست هم دادند، كه خيلى سخت است بدهند. آن وقت احتمالا معجزه اى رخ داده. در غير اين صورت با شخصيت خودتان و تاريخ، چنين بازى نكنيد.

کریم ارغنده پور/روزنامه نگار