ایران‌ستیزی: مُسکنی برای یحران هویت

«بحران هویت» یعنی این‌که مدتی از عمرت را با فرهنگ و عرف و سبک زندگی کشورت گذرانده‌ای اما دیگر این روند راضی‌ات نمی‌کند. پس سراسیمه و حرص‌زنان در جهان به دنبال هویت دیگری می‌گردی تا بلکه بتوانی باقی عمرت را مثلاْ به عنوان یک آمریکایی٬ اروپایی٬ کانادایی یا استرالیایی زندگی کنی.

«بحران هویت» یعنی این‌که رفتارها و عادت‌های روزمرهء زندگی ملت دیگری را تقلید می‌کنی٬ به شوخی‌های آن‌ها به زور می‌خندی٬‌ نسبت به فرهنگ و سیاست و تاریخ و فلسفه و هنر و روابط اجتماعی‌شان بیش از خودشان «تعصب» بخرج می‌دهی٬ و بدون این‌که حتی آشنایی عمیقی از‌ آن‌ داشته باشی٬ غیورانه در برابر هر منتقدی سینه سپر می‌کنی و از آن‌ دفاع ‌می‌کنی.

«بحران هویت» یعنی این‌که سعی می‌کنی که خودت را حتی در لا به لای «خورده‌فرهنگ‌»های آن‌ها جا کنی و حَل بشوی - بلکه باور کنی و باور کنند - که یکی از خودشان هستی.

اما تَه دلت می‌دانی که این هویت تا چه اندازه سطحی و مصنوعی و غیرواقعی است. احساس پوچی و خلاء و عدم آشنایی می‌کنی. می‌دانی که متعلق به جای دیگری هستی. می‌دانی که هویت واقعی‌ات تو را رها نمی‌کند. پس از هویت واقعی‌ات٬ از هموطنانت٬ از فرهنگت٬ از وطن‌ات و از هر چیزی که تو را به آن پیوند می‌زند «خشمگین» و «متنفر» می‌شوی.

«بحران هویت» درد از اینجا رانده و از آنجا مانده شدن است. خشم از این‌که بخواهی در زمین سختی ریشه بدوانی که پایت در آن فرو نمی‌رود٬ و ریشه‌های خودت را از خاکی بیرون بِکِشی که نسل اندر نسل پدران و مادرانت در آن خفته‌اند.

امروز بخشی از ایران‌ستیزی‌ها و خودزنی‌ها و «وطن‌کُشی»ها و پیوستن به جریان‌‌های متخاصم و ویران‌گر و جنگ‌طلب ضدایرانی - که در لایه‌هایی از فعالان سیاسی و کاربردان شبکه‌های اجتماعی مشاهده می‌کنیم - «آرام‌بخش» و «مُسکن»ی برای همین درد و اضطراب ناشی از «بحران هویت» است. البته مُسکنی موقت٬ با عوارض جانبی فراوان٬ خطرناک و بعضاْ کُشنده.

علی نصری