.svg)
نامه اعضای یک صنف سینمایی به وزیر ارشاد
پارسینه: شورای تهیه‌کنندگان مستقل سینمای ایران در نامه‌ای به وزیر ارشاد خواستار رسیدگی به مشکلات و معضلاتی شدند که سینمای ایران را درگیر خود کرده است.
شورای مرکزی انجمن تهیه‌کنندگان مستقل سینمای ایران نامه سرگشاده‌ای را خطاب به عباس صالحی، وزیر ارشاد منتشر کرد.
متن این نامه به این شرح است:
«جناب آقای سید عباس صالحی
وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی
جلوس شما را بر صندلی وزارت ارشاد اسلامی تبریک می‌گوییم. ده‌ها سال است که ما اهالی سینما هر چهار سال این شادباش را به وزیر جدید تقدیم می‌کنیم. به این امید که شاید در این دوره چهار ساله، مشکلات اساسی سینما حل شود و آرزوهای خانواده بزرگ سینمای ایران جامهی تحقق بر تن کند. اما هر بار، چهار سال می‌گذرد، وزیر می‌رود و مشکلات می‌ماند.
رهبر معظم انقلاب بارها نارضایتی خود را از وضعیت سینمای کشور اعلام کردند. این نارضایتی معظمُ‌له که ناخرسندی خود ما نیز هست، ریشه در مشکلات اساسی این صنعت دارد که اهم آنها به شرح زیر است. حل آنها عزمی جزم می‌طلبد که امیدواریم با سکانداری جنابعالی در این دوره، به سر منزل مقصود برسد:
۱ـ چرخ سینمای کشور با بودجه ده‌ها میلیارد تومانی بخش خصوصی می‌چرخد، در حالی که کوچکترین امنیت شغلی و حرفه‌ای برای تهیه‌کنندگان وجود ندارد. از آن مهم‌تر اینکه بودجه سینمای کشور بر دوش بخش خصوصی است، اما سیاست‌ها و تصمیم‌گیری‌ها و اداره آن دولتی است. ما منکر لزوم نظارت دولت بر سینما نیستیم، اما نظارت با دخالت فرق دارد.
۲ـ اهالی سینما نقش بسیار کمرنگی در پروانه ساخت و نمایش دارند. موفقیت سینمای ایران در حضور پررنگش در سینمای جهانی و جشنواره‌های معتبر، نشان از تجربه و لیاقت این صنف در اداره سینمای کشور دارد. حضور فیلمسازان متعهد و آگاه به خطوط قرمز نظام مقدس جمهوری اسلامی این صلاحیت را برای آنان ایجاب می کند که بتوان بار اصلی پروانه‌های ساخت و نمایش را بر دوش آنان گذاشت و امور حرفه‌ای را کاملا به اصناف سینمایی واگذار کرد.
۳ـ بسیاری از کارگزاران و مسئولین که بعضا این حرفه را نیز به درستی نمی‌شناسند، با اعمال سلایق شخصی، حتی آزادی‌های تعیین شده قانونی را نیز بر سینماگران محدود کرده و بدون وجود ضابطه‌ای مدون و مشخص، هرکس به گونه‌ای حکم می‌راند. تصمیماتی که با تغییر مدیران، گاهی ۱۸۰ درجه تغییر می‌کند و آیین نامه‌هایی که سال به سال عوض می‌شوند. نمی‌دانیم چگونه می‌شود با ضوابط امسال فیلم ساخت و با ضوابط سال بعد اکران کرد. در حقیقت ما خواستار استقرار نظام جامع تهیه‌کنندگی هستیم که بدانیم لااقل برای چند سال لایتغیر است.
۴ـ ما خواستار تصویب نظام‌نامه صنفی در مجلس شورای اسلامی هستیم. هنوز بعد از 40 سال، تولید فیلم در رده خدمات قرار دارد نه صنعت. لازم است طی پیشنهاد لایحه‌ای از سوی وزارت ارشاد اسلامی به دولت و از سوی دولت به مجلس، خواستار به رسمیت شناختن سینمای ایران و تبدیل جایگاه آن از خدمات به صنعت شد.
۵ـ ما خواستار جلوگیری از اعمال سلیقه و فشار ارگان‌ها و مراجع دولتی و غیر دولتی در مورد فیلمنامه‌هایی هستیم که پس از تصویب و ممیزی‌های لازم، پروانه ساخت آنها صادر شده است. مراجعی که همکاری خود را منوط به اعمال خواسته و نظر آن ها در فیلمنامه مشروط می‌کنند. همچنین خواستار جلوگیری از اعمال سلیقه و فشار عوامل خارج از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در مورد اکران فیلم هایی هستیم که پروانه نمایش می گیرند. یک پروژه از لحظه صدور پروانه ساخت و کلید خوردن تا اتمام تولید، یک نگرانی دارد و اکران فیلم از روز اول تا پایان اکران صدها نگرانی که آیا فیلمی که همه مجراهای قانونی را طی کرده تا بر پرده قرار گرفته است، روند طبیعی نمایش و اکران آن طی خواهد شد یا نه.
۶ـ مبارزه جدی و مداوم با سرقت آثار سینمایی در شبکه ی قاچاق کشور و تدوین قوانینی در مجلس برای برخورد با سوداگران و خلافکارانی که به راحتی با سرمایه و هستییک تهیه‌کننده بازی می‌کنند و کسی نیز جوابگوی آن نیست.
۷ـ امکان معرفی و تبلیغ گسترده آثار سینمایی در صدا و سیما و تبلیغات محیطی با همکاری صداسیما و شهرداری که بار سنگین هزینه تبلیغات را بر دوش تهیه کننده دارد. همچنین امکان استفاده از شیوه های نوین و متفاوت تبلیغاتی. امروزه از چاقو و فرفره گرفته تا قرص های چاقی و لاغری آزادانه امکانات متفاوتی برای تبلیغات خود دارند، ولی همان ابزارها نوبت به کالاهای فرهنگی که می رسد، جرم تلقی می‌شود.
۸ـ گسترش سالن‌های نمایش فیلم با توجه به جمعیت بیش از هشتاد میلیونی کشور ایران، تولید بیش از یکصد فیلم سینمایی در سال به ۵۰۰۰ پرده سالن سینما نیاز دارد . لازم به توضیح است نزدیک به یک هزار شهر حتی یک سالن سینما ندارد .در حقیقت یکی از مشکلات تولید سینما، توزیع آن است.
۹ـ راه‌اندازی توسعه ویدئو در خواستی (V.O.D ) که حمایت کامل وزارت ارتباطات و فناوری را می طلبد.
۱۰ ـ جلوگیری از تولید مستقیم فیلم توسط ارگان‌های دولتی و نیمه دولتی که ضربه جدی بر ساختار تولید، بالا بردن نجومی دستمزدها و ایجاد بی تفاوتی و بی اعتمادی در مردم نسبت به ارائه فیلم جذاب و دارا بودن حداقل استانداردهای یک اثر سینمایی دارد. ار آن جا که یک ارگان دولتی نگران بازگشت سرمایه فیلم تولید شده نیست و بسیاری از مدیران دولتی فقط برای پر کردن کارنامه خود، اقدام به تولید فیلم می کنند، نه به کیفیت اثر ارائه شده می اندیشند و نه به هزینه ساخت آن و این موضوع به آفتی برای سینمای کشور و بخش خصوصی تبدیل شده است.
۱۱ ـ حوزه هنری که بیش از ۹۰ سینمای کشور را در اختیار دارد، به عنوان ارگانی موازی با وزارت ارشاد عمل می کند. پروانه نمایشی که وزارت ارشاد صادر می کند، برای آنها معتبر نیست و خودشان مستقلآ فیلم ها را بازبینی می کنند و برای اکران تصمیم می گیرند.
جناب آقای صالحی
مواردی که بر شمرده شد، شمه‌ای از سنگ‌های بزرگی است که بر سر راه فیلمسازان بخش خصوصی در این کشور قرار دارد و امنیت شغلی و حرفه ای را دچار مخاطره کرده است. هموار کردن مسیر سینمایی ایران، همتی عالی و عزمی جدی می طلبد که امیدواریم با کار آمدی جنابعالی و تجربه جناب مهندس حیدریان، ریاست محترم سازمان سینمایی کشور محقق شود.
متن این نامه به این شرح است:
«جناب آقای سید عباس صالحی
وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی
جلوس شما را بر صندلی وزارت ارشاد اسلامی تبریک می‌گوییم. ده‌ها سال است که ما اهالی سینما هر چهار سال این شادباش را به وزیر جدید تقدیم می‌کنیم. به این امید که شاید در این دوره چهار ساله، مشکلات اساسی سینما حل شود و آرزوهای خانواده بزرگ سینمای ایران جامهی تحقق بر تن کند. اما هر بار، چهار سال می‌گذرد، وزیر می‌رود و مشکلات می‌ماند.
رهبر معظم انقلاب بارها نارضایتی خود را از وضعیت سینمای کشور اعلام کردند. این نارضایتی معظمُ‌له که ناخرسندی خود ما نیز هست، ریشه در مشکلات اساسی این صنعت دارد که اهم آنها به شرح زیر است. حل آنها عزمی جزم می‌طلبد که امیدواریم با سکانداری جنابعالی در این دوره، به سر منزل مقصود برسد:
۱ـ چرخ سینمای کشور با بودجه ده‌ها میلیارد تومانی بخش خصوصی می‌چرخد، در حالی که کوچکترین امنیت شغلی و حرفه‌ای برای تهیه‌کنندگان وجود ندارد. از آن مهم‌تر اینکه بودجه سینمای کشور بر دوش بخش خصوصی است، اما سیاست‌ها و تصمیم‌گیری‌ها و اداره آن دولتی است. ما منکر لزوم نظارت دولت بر سینما نیستیم، اما نظارت با دخالت فرق دارد.
۲ـ اهالی سینما نقش بسیار کمرنگی در پروانه ساخت و نمایش دارند. موفقیت سینمای ایران در حضور پررنگش در سینمای جهانی و جشنواره‌های معتبر، نشان از تجربه و لیاقت این صنف در اداره سینمای کشور دارد. حضور فیلمسازان متعهد و آگاه به خطوط قرمز نظام مقدس جمهوری اسلامی این صلاحیت را برای آنان ایجاب می کند که بتوان بار اصلی پروانه‌های ساخت و نمایش را بر دوش آنان گذاشت و امور حرفه‌ای را کاملا به اصناف سینمایی واگذار کرد.
۳ـ بسیاری از کارگزاران و مسئولین که بعضا این حرفه را نیز به درستی نمی‌شناسند، با اعمال سلایق شخصی، حتی آزادی‌های تعیین شده قانونی را نیز بر سینماگران محدود کرده و بدون وجود ضابطه‌ای مدون و مشخص، هرکس به گونه‌ای حکم می‌راند. تصمیماتی که با تغییر مدیران، گاهی ۱۸۰ درجه تغییر می‌کند و آیین نامه‌هایی که سال به سال عوض می‌شوند. نمی‌دانیم چگونه می‌شود با ضوابط امسال فیلم ساخت و با ضوابط سال بعد اکران کرد. در حقیقت ما خواستار استقرار نظام جامع تهیه‌کنندگی هستیم که بدانیم لااقل برای چند سال لایتغیر است.
۴ـ ما خواستار تصویب نظام‌نامه صنفی در مجلس شورای اسلامی هستیم. هنوز بعد از 40 سال، تولید فیلم در رده خدمات قرار دارد نه صنعت. لازم است طی پیشنهاد لایحه‌ای از سوی وزارت ارشاد اسلامی به دولت و از سوی دولت به مجلس، خواستار به رسمیت شناختن سینمای ایران و تبدیل جایگاه آن از خدمات به صنعت شد.
۵ـ ما خواستار جلوگیری از اعمال سلیقه و فشار ارگان‌ها و مراجع دولتی و غیر دولتی در مورد فیلمنامه‌هایی هستیم که پس از تصویب و ممیزی‌های لازم، پروانه ساخت آنها صادر شده است. مراجعی که همکاری خود را منوط به اعمال خواسته و نظر آن ها در فیلمنامه مشروط می‌کنند. همچنین خواستار جلوگیری از اعمال سلیقه و فشار عوامل خارج از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در مورد اکران فیلم هایی هستیم که پروانه نمایش می گیرند. یک پروژه از لحظه صدور پروانه ساخت و کلید خوردن تا اتمام تولید، یک نگرانی دارد و اکران فیلم از روز اول تا پایان اکران صدها نگرانی که آیا فیلمی که همه مجراهای قانونی را طی کرده تا بر پرده قرار گرفته است، روند طبیعی نمایش و اکران آن طی خواهد شد یا نه.
۶ـ مبارزه جدی و مداوم با سرقت آثار سینمایی در شبکه ی قاچاق کشور و تدوین قوانینی در مجلس برای برخورد با سوداگران و خلافکارانی که به راحتی با سرمایه و هستییک تهیه‌کننده بازی می‌کنند و کسی نیز جوابگوی آن نیست.
۷ـ امکان معرفی و تبلیغ گسترده آثار سینمایی در صدا و سیما و تبلیغات محیطی با همکاری صداسیما و شهرداری که بار سنگین هزینه تبلیغات را بر دوش تهیه کننده دارد. همچنین امکان استفاده از شیوه های نوین و متفاوت تبلیغاتی. امروزه از چاقو و فرفره گرفته تا قرص های چاقی و لاغری آزادانه امکانات متفاوتی برای تبلیغات خود دارند، ولی همان ابزارها نوبت به کالاهای فرهنگی که می رسد، جرم تلقی می‌شود.
۸ـ گسترش سالن‌های نمایش فیلم با توجه به جمعیت بیش از هشتاد میلیونی کشور ایران، تولید بیش از یکصد فیلم سینمایی در سال به ۵۰۰۰ پرده سالن سینما نیاز دارد . لازم به توضیح است نزدیک به یک هزار شهر حتی یک سالن سینما ندارد .در حقیقت یکی از مشکلات تولید سینما، توزیع آن است.
۹ـ راه‌اندازی توسعه ویدئو در خواستی (V.O.D ) که حمایت کامل وزارت ارتباطات و فناوری را می طلبد.
۱۰ ـ جلوگیری از تولید مستقیم فیلم توسط ارگان‌های دولتی و نیمه دولتی که ضربه جدی بر ساختار تولید، بالا بردن نجومی دستمزدها و ایجاد بی تفاوتی و بی اعتمادی در مردم نسبت به ارائه فیلم جذاب و دارا بودن حداقل استانداردهای یک اثر سینمایی دارد. ار آن جا که یک ارگان دولتی نگران بازگشت سرمایه فیلم تولید شده نیست و بسیاری از مدیران دولتی فقط برای پر کردن کارنامه خود، اقدام به تولید فیلم می کنند، نه به کیفیت اثر ارائه شده می اندیشند و نه به هزینه ساخت آن و این موضوع به آفتی برای سینمای کشور و بخش خصوصی تبدیل شده است.
۱۱ ـ حوزه هنری که بیش از ۹۰ سینمای کشور را در اختیار دارد، به عنوان ارگانی موازی با وزارت ارشاد عمل می کند. پروانه نمایشی که وزارت ارشاد صادر می کند، برای آنها معتبر نیست و خودشان مستقلآ فیلم ها را بازبینی می کنند و برای اکران تصمیم می گیرند.
جناب آقای صالحی
مواردی که بر شمرده شد، شمه‌ای از سنگ‌های بزرگی است که بر سر راه فیلمسازان بخش خصوصی در این کشور قرار دارد و امنیت شغلی و حرفه ای را دچار مخاطره کرده است. هموار کردن مسیر سینمایی ایران، همتی عالی و عزمی جدی می طلبد که امیدواریم با کار آمدی جنابعالی و تجربه جناب مهندس حیدریان، ریاست محترم سازمان سینمایی کشور محقق شود.
منبع:
خبرآنلاین
ارسال نظر