خنده های «نوروزی پایتخت ۲» با علیرضا خمسه

این روزها در آستانه بهار، بسیاری از افرادی که می‌شنوند قرار است سریال «پایتخت 2» در نوروز 92 پخش شود، خوشحال می‌شوند. آنها بی‌صبرانه منتظر پخش سری‌دوم این مجموعه هستند. پس سعی کنیم شاد باشیم و به دنبال مسایل جدی نباشیم!

روزنامه شرق: در روزهایی که تلویزیون چندان در جذب مخاطب موفق نیست، سریال‌هایی چون«پایتخت» توانسته‌اند بخشی از ریزش مخاطب این رسانه را جبران کنند.

این روزها در آستانه بهار، بسیاری از افرادی که می‌شنوند قرار است سریال «پایتخت 2» در نوروز 92 پخش شود، خوشحال می‌شوند. آنها بی‌صبرانه منتظر پخش سری‌دوم این مجموعه هستند. قسمت اول سریال «پایتخت» که در نوروز 90 پخش شد، لحظات شادی را برای بینندگان رقم‌ زد و حتی بعد از آن کسانی که در سفر بودند و موفق به دیدنش نشدند، به تشویق دیگران سی‌دی سریال را تهیه کردند و دیدند.

«علیرضا خمسه» با اینکه چهره‌ای شناخته شده در ژانر کمدی است، اما برای بازی تاثیرگذار و جدی‌اش در فیلم «بیست» به کارگردانی «عبدالرضا کاهانی» سیمرغ بهترین نقش مکمل مرد را دریافت کرد که این مهر تاییدی بر توانایی‌های بازیگری اوست.

کمدین محبوب دهه 60 در نقش«بابا پنجعلی» در مجموعه «پایتخت» دوباره روزهای اوج خود را در ژانر کمدی تجربه کرده و بازی خوب و البته انتخاب درست او توسط «سیروس مقدم» باعث شده که تا مدت‌ها دیالوگ‌های او در قالب تکیه کلام‌های طنزآمیز روزمره استفاده شود. در آستانه پخش «پایتخت 2» با این بازیگر به گفت‌وگو نشستیم.

سریال «پایتخت» یکی از بهترین سریال‌های کمدی چند سال اخیر بوده است. در زمانی که سریال‌هایی با این کیفیت، کمتر تولید می‌شود، به نظر، پخش «پایتخت ۲» در ایام نوروز اتفاق خوبی است و برای روحیه مردم لازم است...

ایام نوروز ایام شادی و نشاط است و ایامی که مردم بهتر است با استرس‌ها و دغدغه‌های معمول خداحافظی کنند. به همین علت خیلی خوب است که مردم سریال‌هایی مثل «پایتخت» و دیگر برنامه‌های شاد نوروزی را ببینند و خیلی به مسایل جدی فکر نکنند؛ چون برای مسایل جدی ما یازده‌ونیم ماه فرصت داریم. 15روز را در طول سال اختصاص بدهیم به دید و بازدید‌ها و همدلی وحرف‌های محبت‌آمیز و لذت‌های بهاری. فصل‌نو می‌شود، پس سعی کنیم هر طور که شده با هر مقدار بودجه و امکاناتی که داریم از تازگی زمین و زمان استفاده کنیم. اگر در سفر هستیم از سفر لذت ببریم، اگر در منزل هستیم سعی کنیم شاد باشیم و به دنبال مسایل جدی نباشیم.

آقای خمسه چیزهای جدی به دنبال ما می‌آیند! مخصوصا امسال که شرایط معیشتی خیلی هم سخت‌تر شده؟

۱۵روز در را به روی بیماری و افسردگی‌ها و بدهکاری‌ها ببیندید و به آنها بگویید ما از ۱۵فروردین به بعد در خدمت‌تان هستیم؛ تشریف بیاورید و هر بلایی می‌خواهید سر ما بیاورید.

چه زمانی قرار شد سری دوم مجموعه «پایتخت» ساخته شود؟

وقتی پخش سری اول تمام شد و مورد استقبال مردم قرار گرفت.

چرا دوسال وقفه افتاد برای ساخت مجموعه «پایتخت ۲»؟

برای اینکه بازیگران هرکدام سر پروژه‌های دیگری بودند و سخت بود که این تیم دوباره دور هم جمع شوند.

داستان سری دوم پایتخت در ادامه سری اول است؟

نه، در ادامه داستان قبلی نیست؛ همه شخصیت‌های «پایتخت۱» در یک داستان جدید قرار گرفته‌اند.

به‌طور خلاصه کمی از داستان «پایتخت ۲» می‌گویید؟

همانی است که در خبر‌ها توسط روابط‌عمومی گروه پخش شده و ما مجاز نیستیم در باره داستان حرف بزنیم. آنچه که به من مربوط می‌شود این است که در «پایتخت 2»‌ همان شخصیت قبلی را در داستان جدیدی بازی می‌کنم.

بازیگران دیگری هم به این مجموعه اضافه شده‌اند؟

بله، بنا بر قصه جدید، هنرپیشه‌های دیگری هم در قسمت‌هایی همراه ما می‌شوند.

هیچ تغییری در شخصیت کاراکترهای قبلی اتفاق نیفتاده؟

نه؛ همان شخصیت‌های قبلی هستند. فکر کنید مادر و پدرتان در خانه هستند و بعد در سفر. آیا شخصیت آنها تغییر می‌کند!

برای شما کدام‌یک ازشخصیت‌های «پایتخت» جذاب‌تر است؟

نکته جالب این است که همه شخصیت‌های سریال در قالب یک خانواده شکل گرفته‌اند. من پدربزرگ هستم و آقای «تنابنده» نقش پسرم را بازی می‌کند و خانم «رامین‌فر» عروس خانواده هستند و «احمد مهران‌فر» که پسرخاله‌نقی است و «سارا» و «نیکا» عضو یک خانواده‌اند. با اینکه «بابا پنجعلی» آلزایمر دارد و پیر و ناتوان است، خوشمزگی‌های خاص خودش را دارد یا «ارسطو» عضو درجه یک خانواده نیست ولی به اندازه «نقی» دلش برای خانواده می‌تپد. هیچ‌کدام از شخصیت‌ها بر‌تر از دیگری نیست و همه اعضای این خانواده برای من دوست‌داشتنی هستند.

کاراکتر «بابا پنجعلی» خیلی طرفدار داشت و تکیه کلام‌هایش وردزبان همه شده بود. این برای شما مسوولیت ایجاد نمی‌کرد و کارتان را در سری دوم سخت‌تر نکرده بود؟

بله. خیلی مواظب بازی‌ام بودم و بیشتر راجع به نوع حضورم فکر می‌کردم و حساسیت زیادی داشتم تا این شخصیت بتواند محبوبیت قبلی‌اش را حفظ کند.

بعد از «پایتخت ۱» شما در مجموعه‌های زیادی بازی کردید. نمی‌خواهم بگویم شبیه، ولی این شخصیت‌ها ما را به یاد شخصیت «بابا پنجعلی» می‌انداخت. یک تیپ با ویژگی‌های خاص. البته هیچ‌کدام هم به اندازه شخصیت «بابا پنجعلی» گل نکرد. بعد از «پایتخت ۱» چقدر در انتخاب‌هایتان به این مساله توجه داشتید؟

بازیگر حرفه‌ای، یعنی کسی که از طریق بازیگری ارتزاق می‌کند، محکوم به بازی است. ما محکوم هستیم بازی کنیم؛ حالا یک موقع نقش‌ها خیلی خوب درمی‌آید و مواقعی هم این نقش‌ها تاثیرگذار نیستند، در همه جای دنیا همین‌طور است.

یعنی به انتخاب شما بستگی ندارد؟

ما به هر حال باید بازی کنیم و جلوی دوربین باشیم؛ حرفه ما این است.

آیا برای شکل‌گیری شخصیت‌تان در این کار شما هم نظر می‌دهید و دخالتی دارید یا همه چیز بر اساس متن پیش می‌رود؟

همیشه در کار تغییراتی وجود دارد. معمولا بازیگران نظرات‌شان را بازگو می‌کنند و چنانچه این پیشنهاد‌ها به نفع کار باشد، کارگردان آنها را می‌پذیرد. این گروهی که دور هم جمع شدند، در سری اول کنار هم بودند.

این کار در اصل از متن گرفته تا شخصیت‌ها و موقعیت‌ها با تعامل کامل انجام می‌شود، یعنی متن نوشته شده توسط همه عوامل مورد بحث و چالش قرار می‌گیرد و وقتی به تایید آقای مقدم می‌رسد کار ضبط می‌شود.

بیشترین بخش فیلمبرداری این مجموعه تمام شده است. به نظرتان «پایتخت ۲» می‌تواند موفقیت مجموعه قبلی را داشته باشد؟

بله، قصه جذابی است. باید صبر کنیم و ببینیم کار ما مورد پسند مخاطبان هست یا نه.

با اینکه شما به عنوان بازیگر ژانر کمدی شناخته شده‌اید، اما برای بازی یک شخصیت جدی در فیلم «بیست» جایزه گرفتید. به نظرم مدتی است از کار جدی دور شده‌اید. امسال در ژانر جدی کاری نداشتید؟

امسال فیلمی بازی کردم به نام «از تهران تا بهشت» که نقش خیلی جدی در آن داشتم و امیدوارم امسال نمایش داده شود و دستمزد ما را هم بدهند. چون هنوز دستمزد من را برای بازی در آن فیلم نپرداخته‌اند.

تهیه‌کننده کار چه کسی بود؟

آقای «ابوالفضل صفاری» نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده این کار بودند و امیدوارم فراموش نکرده باشند هنرپیشه‌ای به نام «علیرضا خمسه» در فیلمش بازی کرده است.

مگر قرارداد نداشتید؟

بله قرارداد داشتیم و به ایشان بار‌ها گفته‌ام و هر بار می‌گویند دستمزد را پرداخت می‌کنند، اما الان هفت‌ماه از بازی من در آن کار گذشته که نقش بسیار تاثیرگذاری هم بود، ولی هنوز دستمزدم را نگرفته‌ام.

آقای خمسه در حال حاضر مجموعه «تهران پلاک۱» هم با بازی شما روی آنتن است...

مجموعه «تهران پلاک ۱» یک کار سفارشی است و به قصد آموزش برای شهروندانی که در مجتمع‌های آپارتمانی زندگی می‌کنند، ساخته شده. بیشتر یک کار آموزشی است تا یک کار دراماتیک.

معمولا برای بازیگران یک گارد برای کار در کارهای سفارشی وجود دارد. آیا مضمون این کار با دغدغه‌های شهری و اجتماعی شما همسو بود؟

در حال حاضر من در مجتمعی زندگی می‌کنم که برخی از ساکنان آنجا پول شارژ ماهانه را نمی‌دهند. انتخاباتی که در هیات‌مدیره صورت می‌گیرد را نمی‌پذیرند و مشکلات زیادی را برای ساختمان ما ایجاد کرده‌اند؛ به همین علت من فکر می‌کنم چرا مردم از بادیه‌نشینی و صحرانشینی و کپرنشینی به آپارتمان‌ها آمده‌اند و فکر می‌کنند در آپارتمان هم مثل زندگی‌های قبلی هرکاری دلشان بخواهد می‌توانند انجام دهند. این سریال با این دغدغه ساخته شده تا تلنگری به این قشر بزند.

کمی به آسیب‌شناسی طنز در تلویزیون بپردازیم.

کتابی نوشتم به نام «طنز یا کمدی در تلویزیون» که توسط اداره کل آموزش و پژوهش تلویزیون چاپ شده و توصیه می‌کنم حتما آن را بخوانید و دیدگاه‌های من را در مورد طنز تلویزیونی بدانید.

یک توضیح کلی درباره‌اش می‌دهید؟

کاری که همکاران ما در تلویزیون انجام می‌دهند اصلا طنز نیست. کار ما کمدی است.

منظورتان این است که چون وجه انتقادی کار‌ها خیلی کمرنگ است نمی‌توان اسم طنز را روی آنها گذاشت؟

طنز یک مقوله ادبی است. ما در سینما تلویزیون و تئا‌تر چیزی به اسم طنز نداریم. ما ژانرهای کمدی، ملودرام و تراژدی داریم، اما طنز نداریم. برای همین توصیه کردم این کتاب را بخوانید.

خب حالا صرف‌نظر از کاربرد اشتباه کلمه طنز، کارهای کمدی افت شدیدی در چند سال اخیر داشته‌اند و ما کمتر کاری مثل سریال «پایتخت» را شاهد بودیم. به نظر شما این ضعف در متن است؟

شما سوالی می‌پرسید که پاسخش در یک مصاحبه کوتاه نمی‌گنجد. آسیب‌شناسی کمدی در تلویزیون ما نیاز به پژوهش و سمینار و دعوت از متخصصان دارد و نمی‌توان در یک پاسخ کوتاه چیزی را روشن کرد.

آسیب‌شناسی یعنی یک پژوهش ژرف و بررسی عمیق که نیاز به زمان دارد و در یک جمله نمی‌توان به آن پاسخ داد. توصیه می‌کنم یک میزگرد در روزنامه طراحی کنید و من اسامی مدعوین را هم به شما می‌گویم تا مثلا بررسی کنید ببینید چرا نشریه‌ای مثل «گل‌آقا» تعطیل می‌شود؛ همین را اگر بررسی کنید کافی است.

با توجه به کتابی هم که گفتید در مورد آسیب‌شناسی کمدی در تلویزیون نوشتید و با توجه به شناخت‌تان از کمدی و تجربه‌های مختلف کار برای کودکان و... چرا متنی ننوشتید یا اینکه کارگردانی کاری را بر عهده نگرفتید؟

فکر می‌کنم اگر آدم در یک عرصه ریشه پیدا کند، بهتر از سرک کشیدن به همه عرصه‌هاست. در حال حاضر کسانی که در عرصه‌های کارگردانی و نویسندگی کار می‌کنند دچار فرسودگی بیشتری می‌شوند. من خیلی دوست ندارم فرسوده شوم؛ وگرنه در عرصه‌های دیگر هم وارد می‌شدم و زود‌تر سکته می‌کردم!

چرا بیشتر در تلویزیون فعالیت دارید تا سینما؟

همان‌طور که گفتم حرفه ما بازیگران اقتضا می‌کند که طبق پیشنهادات فعالیت کنیم؛ اگر پیشنهاد تئا‌تر شود در تئا‌تر بازی می‌کنیم و همین‌طور در سینما و تلویزیون. امسال من در سینما هم یک کار کمدی بازی کردم به نام «عملیات مهدکودک». یک کار سالم در ژانر کودکان است که امسال نمایش داده خواهد شد.

هنوز هم کلاس‌های بازیگری‌تان برپاست؟

در ایامی که مشغول بازی نیستم، وقتم را صرف آموزش در آموزشگاه اندیشه می‌کنم که متعلق به یکی از دوستانم آقای «مددیان» است و این قضیه آموزش حدود ۳۰سال است که به عنوان شغل جنبی برایم محسوب می‌شود.

تفاوت آثار کمدی الان و دهه 60 را در چه چیزی می‌بینید؟

در نگاه مسوولان سینمایی اگر پیشرفت یا پسرفتی می‌بینید، به سیاستگذاری‌های فرهنگی و سینمایی ارتباط دارد. من الان این مساله را نقد نمی‌کنم، چون فرصت نقد یک‌طرفه نیست، اما اگر تغییری می‌بینید برای مدیریت‌های درست و غلط مسوولان فرهنگ و هنر کشور است.

برای سال جدید چه آرزویی دارید؟

دوست دارم در انتخاباتی که در سال ۹۲ صورت می‌گیرد وزیری برای بخش فرهنگ و هنر انتخاب شود که از جنس فرهنگ و هنر باشد و از جنس سیاست نباشد، چون بزرگ‌ترین لطمه‌هایی که به فرهنگ و هنر در هر کشوری می‌خورد از برخورد‌ها و نگرش‌ها و بسترسازی‌های سیاسی است. سیاست برای هنر سم است. چون سیاست نگاهش به‌روز است، اما فرهنگ نگاهش به فرداست. برای همین آرزو می‌کنم سال آینده، سال تحولات فرهنگی برای کشور ایران باشد.

به نظرتان این پسرفت‌ها ربطی به اهالی هنر ندارد؟

پدر شما تصمیم می‌گیرد که در تهران که یک شهر آلوده است زندگی کنید. ممکن بود شما در زابل یا کابل یا بابل زندگی کنید، اصلا می‌توانستید در آمل زندگی کنید. پدر شما مدیر خانواده شماست و او تصمیم می‌گیرد شما در زابل یا بابل و یا کابل زندگی کنید و شما مجبور هستید در بابل یا زابل یا کابل زندگی کنید. منظورم این است که سیاست‌های کلان با مدیران است، اما ممکن است شما در آمل یا بابل و زابل زندگی کنید، اما درس نخوانید و غلط رفتار کنید. خب این تقصیر شماست، اما سیاست‌های کلی و مثلا اینکه شما در چه شهری زندگی می‌کنید مربوط به مدیران کشور است.

منبع:برترین ها