سکوت مسئولان دولتی در برابر موفقیت سینمای ایران در فیاپف

محمد دیندار منتقد سینما درباره انتخاب محمدمهدی عسگرپور به عنوان نایب رئیس فیاپف نوشته است: کسب این کرسی جهانی به یقین نه تنها از جوایز معتبر جشنواره های خارجی چیزی کم ندارد بلکه منافع آن می تواند در میان‌مدت و بلندمدت به نوعی زمینه‌ساز ظهور و بروز استعدادها و آثار بیشتری از سینمای کشورمان در عرصه‌های اکران عمومی و جشنواره‌ای در جهان شده و حتی سطح جشنواره فیلم فجر را ارتقا بخشیده و آن را به معنای واقعی کلمه به سطحی بین‌المللی در جهان برساند.

با این حال و با وجود اینکه نایب رئیسی محمدمهدی عسگرپور و بلکه ایران در فیاپف منافع و فرصت های متنوعی را به شکل بالقوه برای سینمای ما در پی دارد و پرداختن به آنها مجالی فراخ‌تر و نشست‌هایی کارشناسانه‌تر را می‌طلبد اما آنچه که نباید از کنار آن گذشت، نوع نگاه و رویکرد معاونت سینمایی یا سازمان سینمایی به این رویداد و فرصت بزرگ پیش آمده برای سینمای ایران است.

پیش از این و در همین خبرگزاری طی یادداشتی با عنوان "از ادعای تعامل با اسکار تا غفلت از کرسی جهانی سینمای ایران" (مورخ 11 اسفند سال 91) به این نکته پرداخته بودم که: جواد شمقدری رئیس سازمان سینمایی یا همان معاونت سابق سینمایی در واپسین ماه‌های ریاست خود حرف‌هایی بر زبان می‌آورد که تناقضات عملکرد مدیریتی وی را با گفتارش بیشتر آشکار می‌کند. از جمله صحبت‌های وی درباره لابی‌گری با اسکار برای برنده شدن فیلم "جدایی نادر از سیمین" این پرسش ساده را در ذهن رقم می‌زند که اگر او تا این حد در تعامل با چند هزار داور خارجی آکادمی اسکار و دیگرانی که ما نمی‌دانیم، استاد و موفق است پس چرا در طول سه سال مدیریت خود نتوانست با اهالی سینمای ایران به یک تعامل سازنده دست یابد و سینمای ایران در زمان این مدیر سینمایی اینگونه دچار چندپارگی و انشقاق شد و یا چرا به ‌طور مثال وقتی یکی از بزرگترین کرسی‌های سینمای دنیا یعنی نایب رئیسی "فدراسیون جهانی تهیه‌کنندگان خصوصی در جهان" به عهده فردی ایرانی یعنی محمد مهدی عسگرپور مدیر و فیلمساز شناخته‌شده و ارزشی کشورمان است، هیچگاه از سر تعامل با وی برنیامدند تا با استفاده از این کرسی، قدم‌هایی برای بهبود وضعیت سینمای ایران در جهان بر دارند."

با این حال اکنون که بار دیگر محمد مهدی عسگرپور توانسته اعتماد و نظر مثبت اعضای اجلاس فیاپف را که متشکل از 28 کشور از پنج قاره جهان است، به خود جلب کند و برخلاف بعضی سیاسیون و یا حتی مدیران ورزشی که استاد از دست دادن کرسی‌های سیاسی و ورزشی ایران در مجامع بین المللی هستند، این کرسی مهم سینمایی را که بی شک از اهمیت والایی در دیپلماسی عمومی نیز برخوردار است، با قدرت تمام حفظ کند، باز هم این پرسش در ذهن رقم می خورد که چرا دست‌اندرکاران سینمای دولتی در برابر این رویداد مهم و موفقیت‌آمیز برای سینمای ایران سکوت اختیار کرده و سر در لاک خویش فرو برده‌اند.

هرچند که دولت چنین مدیرانی مستعجل و رو به پایان است اما دفتر تاریخ هیچگاه بایگانی نشده و اینگونه رفتارهای ناصواب در حافظه تاریخی این ملت و بخصوص اصحاب فرهنگ و هنر به یاد خواهد ماند و از آنها به نیکی یاد نخواهد شد.