حکایت دل مادر داغداری که آرام شد

پارسینه-گروه فرهنگی: دو نفر از محترمین، مسافرتی در بیابان سوزان حجاز نمودند، راه را گم کردند، نزدیک خیمه ای آم دند، سلام نمودند.

زنی که در خیمه بود جواب داد و پرسید: کیستید؟

گفتند: راه گم کرده ایم.

اجازه داد وارد خیمه شدیم.

گفت: بنشینید تا فرزندم بیاید از شما پذیرائی کنم.

موقع آمدن فرزندش نزدیک شد. زن چند بار از داخل خیمه پرده یک طرف را بالا زد و به بیابان نگاه کرد. ولی یک بار که پرده را بالا زد ناراحت شد، گفت: شتر فرزندم می آید ولی دیگری بر آن سوار است!

وقتی سوار نزدیک خیمه رسید به صدای بلند گفت: ام عقیل، خداوند در مورد فرزندت به تو اجر مرحمت کند.

زن پرسید: مگر فرزندم مرد؟!

جواب داد: بلی، پسرت در کنار چاه آب بود، شترها به هم ریختند و او در چاه افتاد.

زن مصیبت زده، خود را نگاه داشت و گفت: تو فعلا بیا و از مهمان های من پذیرایی کن و سپس گوسفندی آورد و به او داد. ذبح کرد. زن در حال مصیبت و داغداری برای مهمان ها غذا تهیه کرد. پس از صرف غذا نزدیک آمد و گفت: هیچکدام قرآن می دانید؟

گفتند: بلی.

گفت: برای تسلای خاطر دل من در مصیبت فرزندم چند آیه بخوانید.

یکی شروع به خواند قرآن کرد: «اَلَّذینَ اِذا اَصابَتهُم مصیبة قالو انا لله و انا الیه راجعون ... اَلمُهتَدُونَ» خواند.

زن با هیجان شدیدی به او قسم داد اینکه خواندی قرآن بود؟

گفت: بلی والله از قرآن است.

زن از جا برخاست، چند رکعت نماز خواند و گفت:

«اَللّهُمَّ انّی فعلت ما امرتنی به، فانجزلی ما وعدتنی به.»

خدایا من امر تو را اطاعت کردم و در مرگ فرزندم صبر می کنم، تو نیز درباره من به وعده خود وفا کن و با گفتن این جمله به اشک و آه خود در مصیبت فرزند خویش خاتمه داد!

چه نیرویی جز ایمان به خدا قادر است با این سرعت و سلامت، دل مادر داغداری را آرام کند؟ کدام قدرت جز اعتقاد مذهبی می تواند شعله سوزان اضطراب روح مادری را در مرگ ناگهانی فرزند جوانش با این فوریت خاموش نماید؟

منبع: قصه های تربیتی، ص۳۹-۴۰.

افکارنیوز