"دروغ" مانع كمال نماز

پارسینه-گروه فرهنگی: خداوند متعال در آیه 3 سوره زمر مي فرمايد: خداوند آن كس را كه دروغگو و ناسپاس است محققا هدايت نمی کند. همچنین در آیه 70 سوره احزاب آمده اي كساني كه ايمان آورده ايد! از خداترس و تقوا داشته باشيد و سخن راست و درست و استوار بگوييد. این دو آیه بیانگر شدت بدی دروغ در مکتب اسلام است.

يكي از محرمات و آفت هاي خطرناك زبان، دروغ گفتن است. دروغ از گناهان بزرگ و كليد گناهان و سرچشمه تمام بديها و زشتيها است. نمازگزاري كه با اين زبان، نماز و ذكر الهي را به جاي مي آورد، هيچ گاه زبانش را به اين خوي زشت عادت نمي دهد. زباني كه عادت به ذكر الهي كرد، ديگر معني ندارد اين زبان آلوده به دروغ شود.

در روايت آمده دهان را پاك كنيد، زيرا دهان انسان راه قرآن است. نه فقط دندان را با مسواك پاك كنيم، هم دندان را و هم زبان را از دروغ و غيبت، تهمت و هم فضاي دهان را از خوردن غذاي شبهه ناك بپرهيزيم، و هم از گفتن حرف مشكوك پرهيز نماييم. اين دهان را پاك كنيم، براي اينكه قرآن در حال نماز و غير نماز بايد از اين دهان عبور كند.در حديثي رسول خدا(ص) می فرماید: دهانهاي خود را پاكيزه كنيد كه آن راههاي تسبيح خداوند است.

اگر نماز و قرآن و دعا، كه كوثر چشمه زلال است، از يك دهان لايرويي نشده عبور کند بي اثر است، رنگ مي گيرد و بو مي پذيرد.چرا بايد دهانمان را پاك كنيم؟ چون مي خواهيم قرآن و نماز بخوانيم و سخن ما در ديگران اثر كند و خودمان هم كه مي شنويم متاثر شويم.

انساني كه دنبال عزت و شرف و كمال است، بايد از دروغ پرهيز كرد كه دروغ عجز و ناتواني است. آدم دروغگو، به دليل احساس عجز و ناتواني و زبوني كه در روح خودش مي كند، دروغ مي گويد؛ يعني محال است يك انسان در روح خود احساس عزت و نيرو و شرف بكند و حاضر باشد يك كلمه دروغ به زبان خودش بياورد.

نماز گزار كه به دنبال كمال است، و زبانش در شبانه روز پنج نوبت نماز مي خواند و به وسيله نماز زبان خود را معطر و عطر آگين مي كند و همه ذكر نماز را با صداقت و راستگويي بيان مي كند، آيا حاضر مي شود با اين زبان دروغ بگويد؟

نمازگزار در مقابل پيشگاه الهي مي ايستد،"الله اكبر" و ذكر"اياك نعبد و اياك نستعين" مي گويد، بايد برخاسته از صداقت باشد، راستگو باشد، اگر مي گويد خدا بزرگتر از هر چيز است، فقط او را بپرستد و از او ياري بطلبد، مفهوم اين ذكر را در زندگي پيدا كند، فقط خداوند را بزرگ بداند و كسي كه خدا را بزرگ دانست از هيچ قدرتي نمي ترسد.

اگر در نماز بگوييم كه خدا بزرگ است، ولي از كوچكترين قدرت بترسيم با روح نماز سازگاري ندارد. بهترين راستگو نمازگزار واقعي است. بعضي راستگو نيستند،حتي خداوند او را دروغگو به حساب مي آورد. امام صادق(ع) مي فرمايد: و هر گاه تكبيره الاحرام گفتيم همه چيز را از آنچه كه در آسمان و زمين است در مقابل خداوند كبير و متعال كوچك و ناچيز بشماريم، مگر كبريايي و بزرگي خداوند متعال را، زيرا خداي تعالي از قلب بنده خويش مطلع و آگاه است اگر او تكبير بگويد و حال آنكه در قلب او عوارضي و موانعي از حقيقت تكبير وجود داشته باشد، یعني كبريايي و عظمت خداوند را به حقيقت ناچيز انگاشته و ميل به غير او دارد. در اين صورت خداوند خطاب به او مي فر مايد: اي دروغگو! آيا با من نيز خدعه مي كني؟ و مرا نيز همانند ديگر خلايق من،العياذ بالله فريب مي دهي؟ سوگند به بزرگي و جلالتم، كه حلاوت و شيريني ذكر و مناجتم را بر تو حرام مي نمايم و تو را از نزديك شدن به خودم محروم نموده و حايلي بين خود و تو قرار مي دهم، توفيق قرب مرا پيدا نكني و سرور و خوشحالي مناجتم را از تو سلب مي گردانم كه لذت مناجاتم را احساس نكني.

همان طور كه در نماز دروغ نمي گوييم، بايد در غير نماز هم دروغ نگوييم، حالا چه دروغ كوچك يا بزرگ، با شوخي يا جدي. همه اينها گناه است و در نامه عمل انسان نوشته مي شود و همين طور مانع كمال نماز است و انسان را از توفيق نماز واقعي سلب مي كند. همين دروغ انسان را از نماز شب محروم مي كند، امام صادق(ع) مي فرمايد: كسي كه دروغ مي گويد، پس به خاطر آن دروغگويي از نماز شب محروم مي شود.