یک نگاه/با حفظ حافظه تاریخی، رای می دهم!

وقايع 84 و نيز 88 به ما اثبات کرد که امروز، پيش از برگزاري انتخابات رياست جمهوري، در موقعيتي تعيين کننده، و به مراتب مهمتر از انتخابات هاي قبلي هستيم.

امادراین میان برای خیلی ها سئوالات و ابهاماتی برای شرکت در انتخابات وجود دارد، از جمله این ابهامات این است:

-کاندیداهای مورد نظر ما، تایید صلاحیت نشدند، پس دلیلی برای شرکت وجود ندارد.

- اگر شرکت کنیم، فردای انتخابات، موقع اعلام آرا، کاندیدای ما، به عنوان شکست خورده اعلام می شود، و ما بیش از پیش سرخورده می شویم، و به خودمان فحش خواهیم داد که باز هم فریب خوردیم.

یک درصد احتمال دهیم، اگر مشارکتی چشم گیر صورت گیرد و اختلاف آرای کاندیدای مورد حمایت، از رقیب بسیار باشد، امکان پیروزی وجود دارد، با عدم شرکت، این بخت یک درصدی، به نگون بختی صد در صدی مبدل می شود.

نمی توان منکر زخم هاي تاریخی شد، اما اين با اين خاطره های زخم خورده چه بايد کند؟

مناظره نامزدها و آمار بالای بینندگان این مناظره ها، سفرهای نامزدها به شهر های مختلف و استقبال حامیان آنها، پر شدن استادیوم ها برای حتی کاندیداهایی که چندان شانسی برای پیروزی ندارند، نشان می دهد که مردم انتخابات را باور دارند.

اگر اصحاب قدرت، گوش شنوایی برای شنیدن صدای منتقدان را داشته باشند، انتخابات بهترین فرصت برای این کار است.

- شرکت در انتخابات، احتمال رسیدن به اهداف جامعه مدنی را، بیشتر می کند.

- مقایسه دولت احمدی نژاد با دولت خاتمی، (این بار به ویژه از حافظه تاریخی بهره ببریم، به آنچه در این هشت سال، بر سر دانشگاه و روزنامه و اقتصاد و سیاست و آبروی ما آمد، بیاندیشیم) نشان می دهد رای ندادن یک معنابیشتر ندارد: تکرار احمدی نژادیسم در ورژنی دیگر!- چون نامزدها- به غیر از حسن روحانی- همه همقطار و همفکر و هم جناج احمدی نژاد هستند و عملا حافظ وضع موجود.

پیروزی کاندیدای ما، یکی از اهداف مشارکت است، و نه همه آن. در ثانی، اگر این هدف، تنها هدف ما هم بود، ما به حکم عقل، به خاطر منافع خودمان، و به حکم اخلاق، به خاطر منافع هم قطارانمان، این بخت را می آزماییم، و در برابر وجدان خود، آسوده ایم.