جشن صعود در ژاپن، استراليا و ايران؛ تفاوت از زمين تا آسمان

جشن خياباني مردم ايران شب گذشته در سراسر كشور چون از دل برخاسته بود لاجرم بر دل همه رسانه هاي دنيا نشست و تصاوير آن در سراسر جهان مخابره شد.

پيش از ايران، بازيكنان ژاپن و استراليا جشن صعود به جام جهاني گرفتند و عكس هايي كه از اين دو مراسم مخابره شد، توقع ايرانيان را هم بالا برد.

درشرايطي كه بسياري از تيم هاي جهان قهرماني خود را در اتوبوس هاي روباز و در خيابان هاي شهر جشن مي گيرند يا شب هنگام در ورزشگاه با نورپردازي هاي ويژه از تيم خود تقدير مي كنند، بازيكنان ايران خسته از پروازي طولاني در تابش شديد آفتاب به ورزشگاهي رفتند كه نه تداركي براي آن ديده شده و نه اين كه همه حق ورود به آن را داشتند.

زنان كه نيمي از هواداران فوتبال را تشكيل مي دادند و شب پيش از آن در خيابان ها جشن گرفته بودند امروز حق ورود به ورزشگاه را نداشتند. شماري از آنها تا پشت در ورزشگاه هم رفتند و دست خالي باز گشتند.

از نورپردازيهاي معمول براي قهرمانان هم خبري نبود، تابش آفتاب اجازه نمي داد نور منورها ديده شود و فقط دودي كه از آن به زمين مي رسيد براي تماشاگران مشهود بود.

شايد توقع بيجايي باشد، آن هم درشرايطي كه دست اندركاران مراسم تقدير از تيم ملي و حتي آنهايي كه پرچم ايران را حمل مي كردند هيچكدام لباس متحد الشكل نداشتند، متحد الشكل هم كه نه، حتي آراسته هم نبودند. يكي شلوار جين رنگ و رو رفته و تي شرت پوشيده بود و ديگري شلواري مشكلي و پيراهني سفيد. يكي پير و يكي جوان، يكي كوتاه و يكي بلند.

وقتي اين را با تصوير بازيكنان استراليا و ژاپن كه با تي شرت هايي مخصوص مراسم با تصويرهايي از جام جهاني و سالهايي كه به اين رقابت ها راه يافته اند، مقايسه مي كنيم به مظلوميت بازيكنان ايران بيشتر پي مي بريم.

يكي ديگر از نكات درخشان مراسم مربوط به جايگاهي بود كه بازيكنان در آن ايستادند.

در حين مراسم وقتي همه بازيكنان روي سكو ايستاده بودند هنگامي كه دود رنگي پخش شد اثري از بازيكنان نبود و همه پشت دود محو شده بودند. اتفاق شگفت انگيزي هم در همين هنگام رخ داد. يكي از دستگاه هاي دودساز جرقه زد و آتش گرفت تا كساني كه آن اطراف ايستاده بودند با روش مدرن لگد زدن آن را خاموش كنند.

معمولا در چنين مراسمي براي حاضران در ورزشگاه تمهيداتي اتخاذ مي شود. مثلا سرودي دسته جمعي يا هدايت تماشاگران براي سردادن شعار و كارهايي از اين قبيل. ولي تماشاگراني كه امروز در ورزشگاه آزادي حضور داشتند سرگردان بودند و هر شعاري سرداده مي شد خودجوش بود.

دسته گل و حمايلي كه به بازيكنان داده مي شد هم دست كمي از بخش هاي ديگر مراسم نداشت. بازيكنان حتي به اندازه حمايلي پارچه اي هم ارزش نداشتند. گردن آويزي مقوايي بر گردنشان مي آويختند و يك شاخه گل به آنها مي دادند.

پس از جشن ملي مردم ايران كه ديشب در خيابان هاي سراسر كشور برگزار شد، خيلي ها منتظر جشني شايسته افتخاري كه ملي پوشان فوتبال به دست آورده اند بودند.

اين فرصت كه از دست رفت، شايد جام جهاني بعدي!