.svg)
طنز/ رئیس‌جمهور این‌قدر بشاش؟
حقیقتا دل‌مان نمی‌آید این روزهای آخر دولت دهم با سوژه‌ای غیر از احمدی‌نژاد ستون را پر کنیم.
فکر رفتن این عزیزان مو را بر جای جای اندام آدم سیخ می‌کند. رئیس‌دولت یکشنبه در برنامه ثبت جهانی کاخ گلستان به همراه رحیم مشایی، بقایی، ثمره هاشمی، ملک زاده و غلامحسین الهام حاضر شد و در میان این برنامه از رحیم مشایی و دوستان دیگر تقدیر کرد. ما که این برنامه را ندیدیم ولی احتمال اینکه مانند همیشه مدال‌های متنوعی اعم از نشان شجاعت، نشان برنز و نشان صدآفرین به دوستان گلش تقدیم کرده باشد، هست.
در اواسط مراسم که نوبت دوستان بود تا از احمدی‌نژاد تقدیر کنند، ایشان پشت میکروفن ایستاد و با جملاتش جدیدترین ورژن‌های حسرت را در دل ما زنده کرد:« من به عنوان آخرین میراث فرهنگی ایرانیان ثبت جهانی شدم». واقعا حیف این نمک نیست؟ حیف این مرد خندان و بشاش نیست؟
کدام رئیس جمهور این‌قدر بشاش بوده؟ بشاش توی زندگی خیلی اهمیت دارد. تصحیح می‌کنم: بشاش بودن در زندگی خیلی اهمیت دارد. کاش وقتی از ما خواست تا او را به عنوان اولین فرد به فضا پرتاب کنیم قبول می‌کردیم تا این روزها را نمی‌دیدیم. شاعر در این زمینه می‌گوید:«وقت خداحافظیه، تو گلوم، حلقه زده بغض غریبونه‌ای».
کاش وقتی می‌گفت:« روزی میشه مخالفان امروز من هم دلشون برای من تنگ میشه» می‌فهمیدیم چه می‌گوید. ما مو می‌دیدیم و او ماست را می‌دید. متعاقبا ما مو را از ماست می‌کشیدیم و او همچنان ماست را می‌دید. او هرچقدر ماست می‌دید بی‌خیال نمی‌شد. او از ماست که بر ماست را نمی‌دید و فقط ماست را می‌دید. او راست، راستکی ماست مي‌ديد. او راست، راستكي دارد مي‌رود. او با اسب می‌رود. او در زیر باران می‌رود. حال‌مان بد است.
می‌بینید؟ دیگر حتی نمی‌توانیم جملات ساده را ادا کنیم. همش جملات ساده را اطوار می‌کنیم. ما خیلی به او وابسته بودیم. چنان پیرزنی که آخرین سرباز برگشته از جنگ پسرش هست ولی وقتی به خانه می‌رسد و می‌بیند شام ندارند مجددا برمی‌گردد سمت جبهه و می‌گوید:« لااقل اونجا یه کنسرو لوبیا بهمون میدن». هی ی ی روزگار. ای طنزنویس که می‌گرفتی سوژه همه عمر، دیدی محمود داره میره؟ دیدی؟ کور بشی که نتونی رفتنشو ببینی.
حالا فکر کنید همه میراث فرهنگی‌هایمان که ثبت جهانی شده‌اند چیزی در همین مایه‌ها باشند. آن‌موقع وقتی می‌رفتید موزه زیر میراث فرهنگی نوشته شده بود:
-محمد غرضی، متولد 1320، این اثر متعلق به عهد قاجار است ولی حافظه‌اش توانایی محاسبه قیمت دلار از بدو پیدایش زمین را دارد.
-غلامعلی حداد عادل، برخلاف پیش اسم، اسم، فامیل و پس فامیلی‌اش کاملا پارسی است. جنسش خوب است، می‌توانید دست بزنید ولی اسراف نکنید.
منبع: روزنامه قانون
فکر رفتن این عزیزان مو را بر جای جای اندام آدم سیخ می‌کند. رئیس‌دولت یکشنبه در برنامه ثبت جهانی کاخ گلستان به همراه رحیم مشایی، بقایی، ثمره هاشمی، ملک زاده و غلامحسین الهام حاضر شد و در میان این برنامه از رحیم مشایی و دوستان دیگر تقدیر کرد. ما که این برنامه را ندیدیم ولی احتمال اینکه مانند همیشه مدال‌های متنوعی اعم از نشان شجاعت، نشان برنز و نشان صدآفرین به دوستان گلش تقدیم کرده باشد، هست.
در اواسط مراسم که نوبت دوستان بود تا از احمدی‌نژاد تقدیر کنند، ایشان پشت میکروفن ایستاد و با جملاتش جدیدترین ورژن‌های حسرت را در دل ما زنده کرد:« من به عنوان آخرین میراث فرهنگی ایرانیان ثبت جهانی شدم». واقعا حیف این نمک نیست؟ حیف این مرد خندان و بشاش نیست؟
کدام رئیس جمهور این‌قدر بشاش بوده؟ بشاش توی زندگی خیلی اهمیت دارد. تصحیح می‌کنم: بشاش بودن در زندگی خیلی اهمیت دارد. کاش وقتی از ما خواست تا او را به عنوان اولین فرد به فضا پرتاب کنیم قبول می‌کردیم تا این روزها را نمی‌دیدیم. شاعر در این زمینه می‌گوید:«وقت خداحافظیه، تو گلوم، حلقه زده بغض غریبونه‌ای».
کاش وقتی می‌گفت:« روزی میشه مخالفان امروز من هم دلشون برای من تنگ میشه» می‌فهمیدیم چه می‌گوید. ما مو می‌دیدیم و او ماست را می‌دید. متعاقبا ما مو را از ماست می‌کشیدیم و او همچنان ماست را می‌دید. او هرچقدر ماست می‌دید بی‌خیال نمی‌شد. او از ماست که بر ماست را نمی‌دید و فقط ماست را می‌دید. او راست، راستکی ماست مي‌ديد. او راست، راستكي دارد مي‌رود. او با اسب می‌رود. او در زیر باران می‌رود. حال‌مان بد است.
می‌بینید؟ دیگر حتی نمی‌توانیم جملات ساده را ادا کنیم. همش جملات ساده را اطوار می‌کنیم. ما خیلی به او وابسته بودیم. چنان پیرزنی که آخرین سرباز برگشته از جنگ پسرش هست ولی وقتی به خانه می‌رسد و می‌بیند شام ندارند مجددا برمی‌گردد سمت جبهه و می‌گوید:« لااقل اونجا یه کنسرو لوبیا بهمون میدن». هی ی ی روزگار. ای طنزنویس که می‌گرفتی سوژه همه عمر، دیدی محمود داره میره؟ دیدی؟ کور بشی که نتونی رفتنشو ببینی.
حالا فکر کنید همه میراث فرهنگی‌هایمان که ثبت جهانی شده‌اند چیزی در همین مایه‌ها باشند. آن‌موقع وقتی می‌رفتید موزه زیر میراث فرهنگی نوشته شده بود:
-محمد غرضی، متولد 1320، این اثر متعلق به عهد قاجار است ولی حافظه‌اش توانایی محاسبه قیمت دلار از بدو پیدایش زمین را دارد.
-غلامعلی حداد عادل، برخلاف پیش اسم، اسم، فامیل و پس فامیلی‌اش کاملا پارسی است. جنسش خوب است، می‌توانید دست بزنید ولی اسراف نکنید.
منبع: روزنامه قانون
ارسال نظر