تهران به تغییر سلام می‌دهد؟

آرمان: تهران کلانشهری آرمیده بر دامنه البرز و ابر شهری است که این روزها آبستن یک تحول بزرگ است. قرار است امروز 31 منتخب شورای شهر چهارم پس از فراز و نشیب‌های بسیار بالاخره به اولین دستور کار رسمی خود جامه عمل بپوشانند و منتخب نهایی خود را برای جلوس بر صندلی شهرداری انتخاب کنند. این دوره از انتخابات شورای شهر سرنوشتی متفاوت از ادوار گذشته داشت. در سه دوره قبلی یکی از دو قطب سیاسی شناخته شده کشور با اکثریت آرایی که بدست آورده بود شهردار را برمی‌گزید و به نوعی می‌توان گفت که از فردای انتخابات تهران شهردار خود را شناخته و در لیست انتظار برای وی صندلی مستحکمی رزرو شده بود. در این دوره اما آرای متوازن دو جناح سیاسی کار را کمی پیچیده کرده و در هاله‌‌ای از ابهام برده است. هر دو جناح مدعی‌اند که نایل به اکثریت آرا شده‌اند و آنان هستند که دست بالا را در تعیین شهردار خواهند داشت.

اصولگرایانی که آچمز شدند

این میل به پیروزی یا بهتر بگوییم خودپیروزپنداری در میان اصولگرایان بیشتر به چشم می‌خورد و آنان تمام قامت با رسانه‌های خود به میدان آمده و برغم آنکه اختلافاتی دامنه‌دار و ریشه‌‌ای در طول چند سال اخیر در میان آنان رخنه‌‌ای بس سترگ یافته بود به قصد هم‌افزایی و برون‌رفت از شکست دیگر به اتحادی تمام قامت روی آوردند، این طیف نمی‌خواست پس از «پاستور»، «بهشت» را هم از کف رفته ببیند اما روند تحولات به نحوی پیش رفت که گویا این دومین شکست را هم باید به پای اصولگرایان نوشت.

آنان که مدعی بودند اکثریت آرا را بدست آورده و توانسته‌اند اعضای مستقل شورا را نیز به سمت و سوی خود جلب کنند تمام گفتارهایشان وقتی رنگ باخت که در آن سه‌شنبه تاریخی هنگامی که آرای ریاست شورای شهر خوانده شد؛ با ریاست 10ساله بر این نهاد خداحافظی کردند و احمد مسجدجامعی را در قامت رئیس شورای شهر دیدند مردی که عیار او بی‌گمان اصلاح‌طلبی بوده و است. تا اینجای کار بازی اصلاح‌طلبان-اصولگرایان به نفع طیف تحول‌طلب پایان یافته و راند مقدماتی مختومه شده و نوبت به بازی نهایی رسیده است.

اصلاح‌طلبان بر مدار موفقیت

پس از پاستور نوبت به بهشت رسیده بود که اصلاح‌طلبان خودنمایی کرده و تفوق خود را به رخ بکشند. آنان برغم تمامی مضایق فعل خواستن را صرف کرده و نشان دادند که می‌توانند با اجماع و همدلی نشدنی‌ها را ممکن و میسر کنند حال پس از برتری اولیه نوبت به اتمام کار رسیده است. اصولگرایان که صحنه را واگذاشته بودند پس از شکست اولیه چنین عنوان کردند که هنوز حائز شانس هستند و گزینه آنان یعنی محمدباقر قالیباف می‌تواند با رایزنی و توافق به صندلی شهرداری تکیه سه باره بزند اما نکته آن بود که رئیس شورای شهر و تمامی اعضای اصلاح‌طلب متفق‌القول از دمیدن روحی تازه در شهرداری گفتند و عنوان داشتند که بی‌هیچ اغماض و کوتاهی خواهان تغییر مدیریت و انتخاب نامزد مدنظر خود هستند.

فردی که از همان ابتدا نام و عنوانش برای همه آشنا بود. محسن هاشمی، مدیری که خود نزدیک به دو دهه حضور در بالاترین سطوح مدیریت شهری را تجربه کرده و کارنامه و سوابقش جایی برای اما و اگر باقی نگذاشته بود. پیام مردمی که در 24 خرداد پای صندوق‌های رای آمدند بیش ازهر چیزی بر یک نکته گواهی می‌داد، مردم تغییر را فریاد زده بودند و گویا این خواسته آنان به نحو احسن در حال جامه پوشیدن است و با حضور محسن هاشمی در شهرداری تهران آخرین قطعه پازل تغییر تکمیل می‌شود و با خداحافظی قالیباف دورانی تازه در مدیریت شهری رقم خواهد خورد، در این میانه تنها نکته‌‌ای که باقی می‌ماند آن است که آیا اصولگرایان درایت به خرج داده و با رای مکمل خود شهردار تازه تهران را با آرای بالا به شهرداری رهنمون خواهند کرد یا خیر.