یک فیلمنامه خوب مساوی است با یک تهیه کننده خوب

**اجازه بدهید من سئوالتان را به یک مثال پاسخ بدهم.من سالها قبل یک سریالی را ساختم به نام کت جادویی و چند سال بعد هم سریالی با نام پلیس جوان و اگر شما هر دو را دیده باشید می دانید که چه فرقی بین این دو وجود دارد.

می دانید چرا؟چون در کت جادویی من نظرم بر این بود که همان چیزی که من نوشته ام باید ساخته شود ولی در پلیس جوان آمدند به خاطر مقوله ایدز گفتند که باید فیلمنامه یکسری تغییراتی بکند.

شناخت من در هر زمان از جامعه ام با قبلی فرق داشت.در نهایت این را باید بگویم که تهیه کننده این وسط کاتالیزوری است بین سفارش دهنده که تلویزیون و سفارش گیرنده که من هستم.از آنجایی که تهیه کننده هر زمان تابع یک طرف است در کت جادویی طرف من و در پلیس جامعه تابع موقعیت جامعه می شود این قضیه .

من در پس از باران قرار بود 26قسمت بنویسم ولی در زمان نوشتن ودر قسمت 23به من یکشبه گفتند این باید بشود 40 قسمت واین شد که آخر این سریال آب بسته شد.چرا؟چون اینجا تهیه کننده تابع تلویزیون شد.

می بینید که دربین سفارش دهنده و سفارش گیرنده یک واسطه ای به نام تهیه کننده وجود دارد که هرچه این تهیه کننده مقتدر ترباشد فیلمنامه کمتر آسیب می بیند.درواقع یک فیلمنامه خوب مساوی است با یک تهیه کننده خوب.

*این میان وجود خط قرمزها چقدر می تواند در تولید یک فیلمنامه ضعیف و بستن دست فیلمنامه نویس موثر باشد؟



**در تمام دنیا یک سری چهارچوب هایی است که نباید از آنها عدول کرد.ولی به نظر من یک نویسنده اگر کارش را بلد باشید در همان چارچوبی هم که برایش تعیین کرده اند حرفی را که باید بزند می زند.نمونه اش بیان ادبیات باند بازی و رانت خواری با سریال کت جادویی بود.



آقای مشکلاتی به نظر شما چه عواملی باعث شده است که تلویزیون ما به سمت از دست دادن مخاطبانش پیش برود؟



**ببینید، کار خوب، تخصص می خواهد و مدیران تلویزیون با رفتاری که طی سال های اخیر با متخصصان تولید سریال و تله فیم داشته اند، باعث شده اند که رفته رفته فیلم نامه نویسان و کارگردانان حرفه ای دلزده شده و از ادامه همکاری با این سازمان پرهیز کنند. اینطور شده که درحال حاضر، برخی در تلویزیون برنامه می سازند که نه دانش کافی دارند و نه تخصص لازم را.

یک نویسنده باید آنقدر از زمانه و جامعه خود اطلاعات داشته باشد، که نیاز زمانه مردمش را بشناسد و در راستای التیام بخشیدن به دردهای جامعه کار بسازد. اما متاسفانه این رسالت تقریبا فراموش شده و برخی مدیران شبکه ها هم به فکر پر کردن آنتن خود هستند. در چنین شرایطی طبیعی ست که برنامه های تلویزیون هیچ قرابتی با مسائل و مشغله های مردم زمانه ما نداشته باشد و مخاطبان نیز ناگزیرند که مطالبات خود را در شبکه های ماهواره ای جستجو کنند.