حکایت یک شب در بیماستان میلاد

ممکن است معضلات اورژانس بیمارستان میلاد را بعضی شنیده باشند اما تا نیمه شب و به تنهایی بیماری را به اورژانس بیمارستان میلاد نبرده باشید به خوبی عمق مشکل را درک نخواهید کرد. تمام شب را به نوشتن این سطور فکر می‌کردم و در خیال خود با صدای بلند می‌پرسیدم : اینجا مقام مسئول کیه؟ و دیگری جواب می‌داد : مقام نداره ، مسئول منم !!!!

داریوش گرگوند در ادامه یادداشت خود در «اتاق خبر» نوشت: این که شخصی بیمار شود و روند ناخوش احوالی او به گونه ای باشد تا آدم را روانه بیمارستان کند موضوعی غیر معمول نیست. نیمه شب است و داریم به سمت بیمارستان میلاد حرکت می کنیم.

در راه یک چشمم به مسیر است و یک چشمم به بیمار ناخوش احوالمان که از درد دستگیره درب ماشین را گرفته است و دارد با خودش ذکر می گوید. به سمت بیمارستان میلاد در حرکت هستیم و من دارم با خودم فکر می کنم، وقتی برسیم حتما کسی آنجا به ما کمک می کند، نظیر آنچه در فیلم ها دیده ایم عده ای نگران و با استرس به سمت ما می دوند و در حالی که مریض مان را می برند به گرد پای شان هم نمی رسیم، تا چشم به هم بزنیم یک نفر می گوید شما نمی توانید داخل شوید و درب اتاق را به روی ما می بندد. پشت در می ایستیم و آنها خودشان همه ی زحمت ها را می کشند، بعد از اینکه شما چند سکانس ببینید ما هم رفته ایم حسابداری و برگشته ایم. اما این ها همه برای فیلم هاست.

در واقع وقتی به بیمارستان میلاد رسیدیم خبری از کمک و استقبال نبود. دست بیمارمان را گرفته ام، همان دست هایی که من را بزرگ کرده اند و حالا مثل برگ گل نازک و شکننده اند، داریم به سمت داخل اورژانس می رویم. اول از همه اطلاعات اورژانس را می بینیم، بعد متوجه مکانی می شویم که کارت شناسایی می گیرد و به ما ویلچیر می دهد و این می گوید که اینجا باید همه کارهایمان را به شخصه انجام بدهیم.

در کودکی به ما گفته بودند که باید همه کارهایمان را خودمان انجام دهیم اما نمی دانستم که این پروژه بیست سال بعد در بیمارستان میلاد به بهره برداری خواهد رسید. می خواهم خیلی گذرا اتفاقات شب مذکور در اورژانس بیمارستان میلاد را برای تان شبیه سازی کنم و بعد از آن چند نکته ای را یادآور مقام مسئول محترم بشوم.

پس از گرفتن ویلچیر شما به مرحله بعدی راه پیدا می کنید. باید در صف بایستید تا به باجه ای برسید و بگویید بیمار اورژانسی شما در چه حالی به سر می برد. پس از اینکه به ابتدای صف رسیدید و مکالمه مسئول باجه با تلفن همراهش تمام شده باشد دفترچه بیمه تان را می گیرد و به شما یک برگه می دهد تا به پذیرش بروید. بیمار شما همچنان دارد از درد گریه می کند. به پذیرش می روید، صف هنوز وجود دارد ، بیمارتان را دور از ازدحام جمعیت تنها می گذارید و به او می گویید: زود بر می گردم. مدت زیادی طول نمی کشد، شاید دو یا سه دقیقه اما چه می شد اگر با دلی نگران لحظه ای هم از مریض مان دور نباشیم و مانند همان که در فیلم نشان می دهند با مراجعین رفتار شود. خلاصه پس از طی مراحل یاد شده به صف انتظار می رسیم. آنجا چند اتاق وجود دارد که به نوبت مراجعه کنندگان پشت درب آنها انتظار می کشند. وارد اتاق که می شوی پزشک شما را معاینه می کند و بعد از آن باید همه کارهایت را دوباره خودت انجام دهی.

البته می گذرد و این هم قسمت ما بود تا شب مان را در بیمارستان میلاد سحر کنیم. جواب آزمایش را بعد از دو ساعت انتظار گرفته ایم و یک ساعت می شود که منتظر پزشک هستیم تا بیاید و معاینه را تکمیل کند. نمی دانم چطور ممکن است کسی بیمارش را به بیمارستان آورده باشد، از عجله کفش هایش را جا به جا پوشیده باشد و در بدو ورود با موجودی به خونسردی یک درخت مواجه شود. منشی که در برابر تمام نگرانی های شما حرفی جز "نمی دانم" یا "دکتر به زودی می آید" نخواهد داشت.

همین طور که ذهنم به محتویات قانونی در مورد حمایت های پزشکی از تمامی اقشار جامعه سرک می کشد نگاه می کنم به مراجعین دیگر و سر حرف را با بعضی از آنها باز می کنم. یکی می گوید قبلا هم به اینجا آمده است ، هر بار وضعیت همین طور بوده است و باید چند ساعتی در انتظار دکتر نشست. آن یکی می گوید که پانسمان مریضش را خودش عوض می کند. چند نفری از خستگی بر روی صندلی ها خوابشان برده است. یک نفر نشسته است و دارد می لرزد و همراهش بالای سرش در فکر فرو رفته، شاید دارد با خودش می اندیشد که اگر پول لازم را داشت بیمارش را به بیمارستان بهتری می برد و از حس سرافکندگی خالی می شد. چند نفری هم بیمار بر روی برانکارد دارند و از این طرف به آن طرف می روند. دیگری از اینکه شرایط او و بیمارش را درک نکرده اند دلخور است و پرستار خطاب به او می گوید که همه مریض دارند و این آغاز بحثی است که انتهایش به دعوا ختم می شود.

البته این ها مشاهدات من از یک شب حضورم در اورژانس بیمارستان میلاد است. شاید فقط آن شب این طور بوده و شب های دیگر همه چیز بهتر است. شاید هم بد تر…

بیمارستان است دیگر، اسمش رویش است و ما احتمالا مریض هستیم که به آنجا سر زده ایم. اما چند نکته ای که ذکر آنها خالی از اشکال نیست و مخاطب آن تمام کسانی هستند که فارغ از مقام و پست شان احساس مسئولیت می کنند.

مقام مسئول محترم ، جناب وزیر ، آقای رییس… بسیار در اخبار دیده ایم که دست فلان رییس را می گیرند سرزده می برند به بیمارستان یا درمانگاه، همیشه هم هستند عده ای که گلایه کنند، مثل مسئولانی که همیشه قول رسیدگی می دهند. البته تا چند شب پیش که ما به بیمارستان میلاد سر زدیم هنوز بودند افرادی که ناراضی باشند و شواهد امر حاکی از عدم توجه مسئولان مربوطه بود. مقام محترم مسئول، جناب وزیر، آقای رییس… اگر سری به قانون اساسی بزنید فصل سوم "حقوق ملت" اصل ۲۹ را که بخوانید برای شما نوشته اند که همه اقشار جامعه باید از حق تامین اجتماعی و حمایت های پزشکی "یکسان" برخوردار باشند. دست شما درد نکند که این همه امکانات را مهیا کرده اید اما انسان به اورژانس (همان طور که از نامش مشخص است یعنی خیلی فوری) می رود برای اینکه عجله دارد و ناراحتی جسمانی سلامت او را تهدید می کند. در این وضعیت ایستادن در صف به همراه بیماری که دارد به خودش می پیچد و یا از درد بدنش تکان می خورد چه معنی خواهد داشت؟؟

شما را ارجاع می دهم به بیانات مقام معظم رهبری در دیدار اعضای شورای عالی نظام پرستاری که فرمودند : «طوری نباشد که بیمار و خانواده بیمار رنجی جز رنج بیماری داشته باشند» آیا این جمله مقام معظم رهبری مصداق بارز "بنی آدم اعضای یک پیکرند" نیست و آیا در حال حاضر به این شیوه با بیماران و اعضای خانواده آنها برخورد می شود؟ مشکل را به دکترها و پرستارها ارجاع نمی دهم برای اینکه با اندکی انصاف همه شاهد بوده ایم که این دلسوزان در شیفت شب از خواب خود کسر می کنند و تا حد امکان تلاش می کنند. البته خونسردی و عدم توجه پرسنل بیمارستان به قوت خود باقی است، این شاید ریشه در فضای کاری آنها داشته باشد اما مقام مسئول محترم، نمی توانید ادعا کند که عزمی برای تغییر این رویه خواهید داشت، زیرا در مکان تعبیه شده برای پزشکان اورژانس فضای بیشتری در جهت ارتقای سطح کیفی و کمی امکانات و خدمات وجود ندارد. چهار اتاق و چهار پزشک با چهار تخصص متفاوت در مقابل تعداد زیادی مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان میلاد که به خاطر هزینه های سنگین درمانی از نقاط دور و نزدیک شهر به آنجا آمده اند.

جناب وزیر، مقام مسئول محترم،آقای رییس… قرار مردم با انقلاب این نبود. قرار بود تا امکانات مناسب در اختیار مستضعفین هم قرار بگیرد، پس چگونه است که بیمارستان های اختصاصی با دکترهای از فرنگ برگشته، تجهیزات پیشرفته ، رسیدگی های پزشکی مناسب و آرامش خاطر نصیب قشر مرفه گردیده است و در مقابل صف های شلوغ، عدم رسیدگی مناسب به بیمار اورژانسی ، انتظار و بدرفتاری پرسنل، سهم مستضعفین است؟

چگونه است که هرکس پول بیشتری دارد از خدمات بهتر و بیشتری برخوردار می گردد و آنکه وضع مالی خوبی ندارد باید با مریض بد حالش در صف انتظار بایستد تا مگر دکتر بیاید و علاجی برای درد او بیابد. چه دردی از این بزرگتر که ملتی برای احقاق حقوق مغفول خود انقلاب کرده اند و امروز امورشان به دست کسانی افتاده است که صدای اعتراض در گوش آنها اثری از عکس العمل نخواهد داشت. مگر خدا صدای این دست های رو به بالا را بشنود.