قهرمان جهان در تهران مسافر‌کشی می‌کند!

از هشت صبح تا 12 ظهر مسافرکشی می‌کند، بعد نهار و استراحت و بعد نوبت تمرین است. دو ساعتی ورزش می‌کند و باز دغدغه نان و کار.

دو ساعت ورزش یعنی بالای سر بردن وزنه‌ها باز هم با همین پاهای معلول، آنقدر در این سال‌ها وزنه‌ها را بالا و پایین برد که مدال طلای مسابقات جهانی آمریکا را گردنش انداختند، که روی سکوی اول مسابقات جهانی لیبی ایستاد و حالا شش مدال برون مرزی طلا و نقره و برنز دارد.

صمد عباسی وزنه زدن را از 22 سالگی آغاز کرد، از زمانی که دکترش به او انگیزه داد و عصایش را کنار گذاشت.

از زمانی که دکتر یادش داد نداشتن پای سالم آخر زندگی نیست و حالا او در سن 28 سالگی هم قهرمان وزنه‌برداری معلولان جهان است و هم در خیابان‌های شهر آدم ها را جابجا می‌کند و پول می‌گیرد و نان می‌خورد و زن و بچه‌اش را سیر می‌کند.

ولی دلش بزرگ است، زندگی اش را سخت می‌گذراند، سخت روزی در می‌آورد، سخت ورزش می‌کند، سخت قهرمان شده، سخت این مدال‌های طلایی و نقره‌ای را به دست آورده، اما قدر سختی کشیدن‌هایش را نمی‌دانند.

حتما نمی‌دانند که امروز مثل خیلی از قهرمانان و ورزشکاران دیگر مجوز وارد کردن ماشین های خارجی ندارد، خانه‌های ویلایی ندارد، درآمد چند میلیونی در ماه ندارد و با مسافرکشی هم خرج خانه را می‌دهد و هم کرایه خانه را.

و وقتی با ما از سختی‌ها و افتخاراتش می‌گوید نه ذره‌ ای زیاده خواهی در حرفهایش هست و نه خواسته‌های غیر‌منطقی دارد، فقط یک انتقاد دارد، اینکه به ورزشکاران و قهرمانان معلول آن‌طور که شایسته و در شأن آنهاست، رسیدگی نمی‌شود.

صمد عباسی به مناسبت روز جهانی معلولین با ایسنا حرف می‌زند و از درد و دل های یک قهرمان جهان می‌گوید، که اگرچه از پا معلول است، اما برای امرار معاش مسافر کشی می‌کند.

این ورزشکار معلول می‌گوید: ای کاش مسئولین همان اندازه که به قهرمانان سالم بها می‌دهند، به ورزشکاران معلول هم توجه کنند، زیرا معلولین با سختی بیشتری افتخار آفرینی می‌کنند.

وی از مسئولین خصوصا استاندار جدید می‌خواهد بیشتر به ورزشکاران و معلولین بهاء دهند و امکاناتی برای آنها فراهم کنند.

عباسی اشتغال را مهمترین دغدغه خود و سایر معلولین می‌داند و می‌گوید: اگر فکری برای شغلم بشود با فراغ خاطر می‌توانم به ورزش قهرمانی بپردازم.

این قهرمان جهان می‌گوید: به مسئولین قول می‌دهم اگر فکر به حال شغل و امرار معاشم شود، در بازی‌های پارالمپیک قهرمان شوم.

و یک حرف پایانی هم برای معلولین دیگر داشت، به آنها گوشزد کرد که معلولیت محدودیت نیست و اگر بخشی از جسم یک معلول پیش خدا مانده دلیل نمی‌شود، خانه نشین شود.

او می‌گوید: معلولیت نباید باعث شکست شود.

و یادمان باشد قول داده اگر شغل برایش دست و پا شود و دغدغه نان نداشته باشد، قهرمان می‌شود، با دست‌های خودمان قهرمانان را از ورزش کنار نگذاریم.

این که بر اساس قانون جامع معلولیت حق معلولان است که سه درصد سهم اشتغال کشور را داشته باشند، نادیده گرفته شده بماند، حداقل برای آنهایی که کمی متفاوت هستند، فکری کنیم.

آنهایی که بدون پا و دست و چشم و گوش مدال می‌آوردند، خیلی سالم تر از کسانی هستند که با همه توانایی‌ها از استعدادهاشان استفاده نمی‌کنند.

صمدها را خانه‌نشین نکنیم...