کیک پنجاه سالگی پرسپولیس تلخ بود

عنوان مراسم زیبا و قابل احترام بود. جشنی که قرار بود به خاطر پنجاه ساله شدن پرسپولیس برگزار شود. قطعا رویانیان قصد داشت در ادامه کارهایی که در این باشگاه انجام داده و خیلی از آنها به نتیجه نرسیده و انگشت شمارهایش هم ثمری داده است، جشنی برگزار کند به مناسبت پنجاه ساله شدن باشگاه پرطرفداری مثل پرسپولیس، اما اولین نفری که جشن را از روند عادی اش خارج کرد خود او بود.


عناوین جشن از قبل بارها و بارها از سوی مسئولان باشگاه پرسپولیس اعلام شده بود، سه محور بیشتر از بقیه مورد تاکید قرار گرفته بود؛ اول اینکه قرار بود از سرمربیان تاریخ باشگاه پرسپولیس تقدیر شود. دوم تقدیر از مدیران عامل پیشین باشگاه پرسپولیس و سومین محور مراسم هم تقدیر از چهار بازیکنی بود که موفق شده بودند توپ طلای آسیا را به خود اختصاص دهند.


بخش اول تقریبا خوب و کامل انجام شد، افرادی که سابقه هدایت پرسپولیس در دوره های مختلف را داشتند آمدند و یادبودهایشان را دریافت کردند. اما در دو بخش دیگر علامت سوال های زیادی شکل گرفت و البته تا پایان مراسم کسی پاسخی به آنها نداد. اینکه مثلا قرار بود از مدیران عامل قبلی باشگاه تقدیر شود اما اینکه از بین علی میرزایی، عباس انصاریفرد، امیر عابدینی، اکبر غمخوار، حجت الله خطیب، حبیب کاشانی و محمد حسن انصاریفرد تنها غمخوار در مراسم حاضر بود جای سوال داشت. به راستی چرا هیچ یک از مدیران پیشین باشگاه پرسپولیس در این مراسم حضور پیدا نکرده بودند؟


اما بخش دیگر که اتفاقات عجیب را هم در خود جای داده بود، تامل برانگیز تر از دو بخش دیگر بود. در بخش سوم قرار بر این بود که از چهار بازیکنی که موفق به کسب توپ طلای آسیا شده بودند تجلیل شود اما فقط یکی از این چهار نفر که از قضا او هم حضوری کوتاه مدت و موقتی در پرسپولیس داشته در مراسم حاضر بود و سه بازیکن دیگر که ماهیت پرسپولیسی داشتند غایب بودند.


مهدی مهدوی کیا به همراه تیم جوانان در روسیه به سر می برد و علی کریمی هم با این بهانه که باید در تراکتورسازی حضور داشته باشد به مراسم پرسپولیس نیامد. اما علی دایی که سرمربی فعلی پرسپولیس است و از قبل هم در جریان مراسم قرار داشت و هماهنگی با او آسانتر از بقیه بود، فقط دقایقی به سالن آمد و خیلی زود هم مراسم را ترک کرد. او حتی نماند تا تقدیری که قرار بود انجام شود از او هم صورت گیرد. آیا باشگاه پرسپولیس و مسئولانش نمی توانستند حداقل سرمربی خود را تا پایان مراسم نگه دارند؟


به این اتفاق باید غیبت بازیکنان فعلی پرسپولیس را هم اضافه کرد. از جمع بازیکنان فعلی پرسپولیس هیچیک در این مراسم حضور نداشتند که این در نوع خود بی سابقه است. بازیکنانی که یکی از مدعیان قهرمانی در لیگ سیزدهم هستند و تیم شان تا قبل از بازی استقلال و راه آهن در صدر جدول قرار داشت، حتی حاضر نشده بودند به جشن باشگاه خود بیایند. گفته شد آنها به خاطر مشکلات مالی حاضر نشده اند در این مراسم حضور پیدا کنند. البته دعوت نشدن برخی پیشکسوتان از جمله احمدرضا عابدزاده را هم باید به این موضوع اضافه کرد.


از همه این موارد گذشته باید به ایجاد بی نظمی های مدیرعامل باشگاه در طول اجرای برنامه اشاره کرد که بارها اجرا را از علی ضیا گرفت و شاید بخش های زیادی خارج از برنامه ای که در نظر گرفته شده بود را به مراسم اضافه کرد. او افرادی را به بالای صحنه دعوت کردند که شاید اصلا قرار نبود بیایند. حتی در دقایق پایانی مراسم کار به جایی رسید که کم مانده بود کل مهمانان از روی صندلی هایشان به جایگاه دعوت شوند تا از یک نفر تجلیل شود!


واقعیت این است که نه تنها باشگاه پرسپولیس بلکه بسیاری از باشگاه ها و نهادهای دیگر مرتبط با فوتبال هنوز مراسم گرفتن و جشن گرفتن را یاد نگرفته اند. جشن پنجاه سالگی پرسپولیس که باید نشان دهنده نیم قرن تجربه مدیریتی در این باشگاه باشد در حد جشن پنج سالگی هم برگزار نشد. اصولا ما استاد خراب کردن کارهایی هستیم که عنوانش بزرگ است اما در پایان کاری کوچک و پرحرف و حدیث از آب در می آید.


نفس برگزاری این جشن با این عنوان قابل تقدیر و ارزشمند است اما آیا نباید برای محتوای این مراسم هم اندیشه درستی صورت می گرفت؟ آیا نباید طوری برنامه ریزی می کردند که در حضور پیشکسوتان بزرگ باشگاه استقلال آنقدر کنایه و طعنه به تیم رقیب زده نمی شد و همه سالن شعار "شیش تایی ها" سر نمی دادند؟ این رسم ادب بود که مهمانی را به مراسمت دعوت کنی و بعد هم شروع کنی به زخم زبان زدن و کری خواندن های بی مورد؟


تقدیر از محمد دادکان به عنوان یکی از چهره های خوشنام باشگاه پرسپولیس اتفاق خوبی بود اما باید از محمد رویانیان که به جای مجری مراسم برنامه را در اختیار گرفت پرسید که آیا لازم بود برای تقدیر از یک پیشکسوت بیش از پنجاه نفر را به جایگاه دعوت کنید و یک بی نظمی مطلق را رقم بزنید؟ جشن پنجاه سالگی پرسپولیس هر چند در حافظه تاریخ خواهد ماند اما شیرینی کیکی که بریده شد زیر زبان برخی ها تلخ خواهد بود و از آن به عنوان جشنی ماندگار یاد نخواهد کرد. آنهایی که شان و جایگاهشان رعایت نشد و برخی ها ناچار به ترک سالن شدند!