حکایت رحیم پورازغدی و آموزش قرآن به حسن روحانی

آقای ازغدی را از سال های دور می شناسم، اگر بگویم آدم ناخوانده و نامطلعی است، بی انصافی کرده ام اما این را به ضرس قاطع می توانم گفت که جهان را از منظر سیاست می نگرد و مصداق تام و تمام سخن حضرت مولاناست که فرمود:

پیش چشمت داشتی شیشه کبود
زان سبب عالم کبودت می نمود

و درست به همین دلیل سخنش چندان قابل اعتنا نیست. اگر آقای ازغدی را آدم آزاد منشی می دانستم که بی ملاحظه قدرت سیاسی این و آن به نقد سخنانشان می نشیند،در تعرض او به حسن روحانی ایرادی نمی دیدم اما هشت سال در مقابل سخنان حکیمانه و ارزشمند معجزه هزاره سوم خاموش ماندن و گاه حتی تاویل های شبه حکیمانه و فلسفی از آن حرف ها ارائه دادن و آن گاه در همان آغازین روزهای حسن روحانی در مقابل حرف هایش رگ گردنی شدن، بی تعارف یعنی" غرض ورزی". و باز به تعبیر حکیمانه حضرت مولانا:

چون غرض آمد هنر پوشیده شد
صد حجاب از دل به سوی دیده شد

این مقدمه کوتاه را از این رو عرض کردم تا بدانید با نقد حسن روحانی مشکلی ندارم که مشکل غرض ورزی است و مسئله ای را غلط طرح کردن. آن هایی که در آن جلسه حضور داشتند و یا خبرمشروحش را در رسانه ها دنبال کردند می دانند که آن سخن(text) در آن زمینهcontext)) چه معنایی دارد.

آقای روحانی بحث فلسفی نمی کردند، عده ای از هنرمندان به صراحت و بی ریا از مشکلاتشان گفتند و از موانعی که بر سر ارائه آثار هنریشان در جامعه وجود دارد. از بی سلیقگی ها و تنگ نظری ها و بی اعتنایی ها و...الخ.

آقای رئیس جمهور در چنین فضایی و صدالبته در واکنش به آن ها که به وزیر ارشادش به دلایلی کاملا غیر فرهنگی کارت زرد داده بودند حرف هایی زد. حرف هایی که به نظرمن تا به امروز یکی از بهترین سخنرانی های ایشان بوده.

یکی از درخشان ترین فرازهای ایشان درآن سخنرانی این جمله بود: اگر فضای هنری در افغانستان و عراق فعال بود اشغال این دو کشور امکان پذیر نبود. اگر عمری باقی بود فردا-پس فردا در باره این جمله خواهم نوشت. بگذریم.

بله، در آن فضایی که عرض کردم آقای روحانی به قصد دلجویی از هنرمندان گفتند: تقسیم هنر به هنر ارزشی و غیرارزشی کار بی معناییست و آن وقت آقای ازغدی در پاسخ چنان می گویند کانهو حسن روحانی نصاراست و چیزی از کتاب آسمانی مسلمانان نمی داند.

این که در سوره مبارکه شعرا چه آمده را طفلان دبستانی هم می دانند، بحث بر سر تفسیر قرآن نیست، بحث بر سر این است که بسیاری از مدعیان ارزش مداری با تقسیم بندی هایی از این دست چه جفاها که برهنرمندان و دلسوزان حقیقی این آب و خاک روا نداشتند و در عوض چه آدم های بی هنر و ریاکاری را که برنکشیدند.

بحث بر سر این است که تقسیم بندی هایی از این دست به ابزاری بدل شده برای به عزلت کشاندن بسیاری از هنرمندان متعهدی که در هنرمند بودنشان و در شرافتمند بودنشان هیچ آدم منصفی شک ندارد. بحث بر سر این است که با طرح مباحثی این چنینی سال هاست که صورت را نکو گرفته ایم و اصلا و ابدا به این که دیگران دارند چه کارهایی در آن زیر صورت می دهند نداریم.

سال هاست که دربند نقش ایوان مانده ایم غافل از آن که در بسیاری از موارد خانه از پای بست ویران است. آقای رحیم پور ازغدی علاوه بر بی ربط خواندن سخنان آقای روحانی ایشان را به کاسبی کردن و دغدغه ریاست داشتن متهم کردند و این که کسی که چنین طرز تفکری دارد در مقابل خط امام و خط انقلاب و خط انبیا قرار دارد. چه می توان گفت؟ خیلی چیزها. اما مجال اندک است، پس فعلا این دوبیت حکیمانه را از حضرت خاقانی داشته باشید تا بعد:

کارکرد جهان دون عجب است
همه سوگ است و نام او طرب است

آن که نادان ستور او به تک است
وان که دانا کمیت او عقب است