سالانه یک میلیون کیلوگرم گوشت در ورامین از زباله تولید می شود

به گزارش پارسینه روزنامه شهروند نوشت: شکم دام های شهرستان پیشوای ورامین، مدت هاست با زباله هایی سیر می شود که به صورت بهداشتی دفن و دپو نمی شوند؛ زباله های رهاشده در بیابان های اطراف پیشوا که حالا به چراگاه دایمی گوسفندان در این شهرستان تبدیل شده است.

گوسفندان، نه در نزدیکی این مرکز دپوی زباله بلکه از زباله هایی که دپو می شوند، تغذیه می کنند. به گزارش دیده بان، محیط زیست و حیات وحش ایران، مدت هاست که محل دپوی زباله های شهری، بیمارستانی و عفونی در شهرستان پیشوا در استان تهران به چراگاه دایمی دام های اهلی تبدیل شده است. هر روز صدها رأس گوسفند در این محل مشغول به چرا و تغذیه از زباله ها هستند و درنهایت گوشت و فرآورده های دامی این گوسفندان به خوراک شهروندان تهرانی تبدیل می شود.

شهروندانی که هر روز سایه جدیدی را بر سر خود می بینند که سلامتی شان را تهدید می کند. یک روز هوای آلوده، روز دیگر آب هایی که نیتراته هستند و روزی دیگر سبزیجاتی که با فاضلاب شهری آبیاری می شوند. در این میان، باید ماجرای برنج های وارداتی آلوده، میوه هایی که با پارافین خوشگل و براق می شوند، سموم دفع آفاتی که در بافت محصولات باغی می مانند و... را هم اضافه کرد. حالا انتشار عکس هایی از گوسفندانی که در میان پسماندها، شکم خود را از زباله های بیمارستانی و عفونی سیر می کنند هم سایه جدیدی است که سلامتی هزاران شهروند تهرانی و ورامینی را تهدید می کند.

دراین باره، رئیس اداره محیط زیست شهرستان پیشوا با گلایه از مسئولان شهرداری که در دپوی بهداشتی زباله های این شهرستان کوتاهی کرده اند، می گوید: «سایت های انباشت و دپوی زباله شهرستان پیشوا، به دلیل محصور نبودن و رعایت نشدن موارد ایمنی و بهداشتی به چراگاه احشام و حیوانات تبدیل شده است.»

اسماعیل میرانزاده با اشاره به آمار تولید گوشت توسط هر گوسفند و هر گله آن، ادامه می دهد: «آمارها نشان می دهند از هر گوسفند زنده 20 کیلو گوشت قرمز قابل استحصال است و در هر دوره پرواربندی 300 هزار کیلوگرم گوشت قرمز از این چراگاه زباله ای تولید می شود و اگر در طول مدت زمان یک سال بتوان سه دوره پرواربندی داشت، به طور متوسط در سال 900 هزار کیلوگرم گوشت از طریق این چراگاه (زباله دان) تولید و روانه بازار مصرف می شود.»

درحالی به گفته رئیس اداره محیط زیست شهرستان پیشوا، هر سال حدود یک میلیون کیلو گوشت گوسفندی در این شهرستان از زباله تولید می شود که در میان زباله های رهاشده در این مرکز دپو پسماند، زباله های بیمارستانی از قبیل آمپول و انواع زباله های عفونی بیمارستانی به چشم می خورد، زباله هایی که درون دستگاه هاضمه گوسفندان، انباشته شده و عفونت های مختلفی را به جامعه منتقل می کند.

همچنین تجمع افراد معتاد در این محل باعث وارد شدن سرنگ های تزریق موادمخدر و غیره به زباله ها و پراکنده شدن آنها در اطراف محل دپوی زباله شده و موجب انتقال انواع بیماری ها به سایر شهروندان می شود. هرچند این اتفاق، یعنی تغذیه دام ها از پسماندهای شهری، به گفته دامپزشکان موضوع جدیدی نیست و پیش از این هم بار ها شنیده شده اما آنها معتقدند، آلودگی هایی که با تغذیه وارد بدن این دام ها می شود، در بافت های ماهیچه ای و کبد آنها رسوب کرده و پس از مصرف وارد بدن انسان ها هم می شود، سلامتی آنها را تهدید می کند و می تواند به انواع سرطان ها منجر شود.

سید جاوید آل داوود، عضو هیأت علمی دانشکده دامپزشکی و رئیس انجمن حمایت از حیوانات با تأکید بر این که موضوع چرای دام ها به وسیله پسماندهای شهری و حتی بیمارستانی موضوع جدیدی نیست و در گذشته هم بارها و بارها شنیده شده که دام ها از پسماندهای بیمارستانی تغذیه می شوند، به «شهروند» می گوید: «قطعا مواد شیمیایی موجود در زباله های بیمارستانی همچون مواد ضد سرطان، مواد شیمیایی که به صورت خوراکی و تزریقی در پسماندهای بیمارستانی وجود دارند، ترکیبات الکلی و به ویژه فلزات سنگین به راحتی جذب بدن حیوانات می شوند، در تمام ساختمان های بدن حیوانات رسوب می کنند.

در این میان با توجه به این که کبد، مرکزی است که خون را غیرسمی می کند، این آلودگی ها را بیشتر جذب کرده و بیشتر در معرض آلایندگی قرار می گیرد.» او با اشاره به این که بسیاری از آلودگی ها وارد شیر دام های شیرده هم می شود، ادامه می دهد: «دام هایی که از مواد آلوده تغذیه می کنند، شیرشان هم آلوده می شود این آلودگی به راحتی وارد بدن انسان ها می شود اما کسی به آن توجه نمی کند. مردم با آلودگی های بسیاری مواجه هستند، آلودگی آب، هوا و... دیگر جایی برای توجه به آلودگی دام ها باقی نمی ماند.»

رئیس انجمن حمایت از حیوانات درباره این که با مصرف گوشت آلوده این دام ها چه آلودگی هایی سلامتی مردم را تهدید می کند و آیا پختن آلودگی گوشت این دام ها را از بین می برد یا خیر، می گوید: «بستگی دارد آلودگی از چه نوعی باشد. آلودگی میکروبی، ترکیبات پروتئینی، فلزات و... . در آلودگی میکروبی اگر گوشت به طور کامل پخته شود، یعنی حدود ٤٠ تا ٥٠ دقیقه در آب جوشانده شود، آلودگی آن از بین می رود.

اگر ترکیبات پروتئینی باشد، با پختن تغییر شکل می یابد و حتی ممکن است بار آلودگی آن بدتر هم شود اما اگر گوشت این دام ها به فلزات سنگین آلوده شده باشد، از بین نمی رود، با پختن هم به همان شکل باقی می ماند و به بدن فرد مصرف کننده منتقل می شود.»

آلودگی فلزات سنگین، با پختن از بین نمی رود و به بدن فرد مصرف کننده منتقل می شود، پیام محبی نایب رئیس بیمارستان دامپزشکی تهران و رئیس جامعه دامپزشکان ایران، در این باره می گوید: «یکی از اثرات باقی ماندن فلزات سنگین در خوراک و آب حیوانات، انتقال این فلزات به بدن فرد مصرف کننده گوشت و درنهایت ابتلا به سرطان است.»

گناه چرای دام ها در مرکز دپوی زباله های شهری و بیمارستانی بیشتر متوجه مسئولانی است که این زباله ها را به روش بهداشتی دپو یا بی خطر نمی کنند. محبی در ادامه بخش دیگر این گناه را متوجه دامداران و چوپانانی می داند که این حیوانات را پرورش می دهند و غیرمسئولانه و بدون توجه به سلامتی خود و خانواده خود، دام های شان را در مراکز دپوی زباله های خطرناک به چرا می برند. او ادامه می دهد: «به هر حال این افراد با این دام ها در ارتباط هستند و به نوعی با آنها زندگی می کنند، آلودگی این دام ها سلامتی این افراد و خانواده آنها را به خطر می اندازد.

این در حالی است که این افراد نه تنها به سلامتی افرادی که از گوشت این دام ها استفاده می کنند، توجهی نشان نمی دهند، بلکه با این اقدام سلامتی خانواده خود را هم تهدید می کنند.»

گره زباله ها هر روز کور تر می شود.

دفن غیراصولی زباله ها، عدم بی خطرسازی زباله های بیمارستانی و عفونی و نشت شیرابه آنها، مدت هاست که به منبع آلوده کننده آب های زیرزمینی تبدیل شده است. حالا باید محصور نبودن محل دفن این پسماندها را که باعث شده است، آلودگی این پسماندها گسترده تر شده و به چراگاه دایمی دام های اهلی تبدیل شود را هم به گره کور زباله های شهری، بیمارستانی و عفونی اضافه کرد. زباله هایی که مدیریت درستی برای دپو و دفن آنها اعمال نمی شود و در صورت ادامه وضع کنونی گره آن حتی با دندان هم باز نخواهد شد.