دلواپسان هسته ای نگران چه هستند؟!

به گزارش پارسینه ، پرونده هسته ای ایران را دیگر نمی توان کلاف سر در گم نامید. وضعیت آن تا حدی مشخص شده است. طرفین به توافقات اولیه دست یافته و در سه ماه آینده به دنبال دستیابی به توافق نهایی و اجرای آن هستند. اما تاثیرات توافق نهایی و یا عدم توافق، تنها در عرصه بین الملل،دیپلماسی و پرونده هسته ای نیست. در ماههای گذشته به کرات از درگیری دولت دموکرات آمریکا با رقبای جمهوریخواه به خصوص در کنگره بوده ایم. قطعا در ماههای پیش رو تنش در روابط دولت و کنگره بیشتر و بیشتر خواهد شد. دلیل آن هم رقابت های سیاسی داخلی آنان است.

در ایران هم شرایط کمابیش به همین گونه است. با توجه به در پیش بودن انتخابات مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان رهبری این حساسیت افزایش می یابد. اما پرونده هسته ای چه تاثیراتی در عرصه سیاست داخلی ایران می گذارد؟

انتخابات ٩٢ و مناظرات هسته ای

گره کور مسایل هسته ای در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ با صراحت خود را نشان داد. مناظراتی که تبدیل به چالشی بر روی نحوه عملکرد و نگاه به موضوع هسته ای شد. شاید بتوان گفت بخشی از دلیل پیروزی روحانی عملکرد تیم سابق مذاکره کننده و مواضع شخص سعید جلیلی بود. روحانی با شعار اعتدال و حل و فصل پرونده هسته ای توانست بخش اعظمی از مردم را با خود همراه کند.

فارغ از تاثیر حمایت اصلاح طلبان از حسن روحانی در انتخابات، اصولگرایان به این واقعیت رسیده اند که بازی انتخابات را در زمین بازی هسته ای به رقیب واگذار کرده اند. کمای اینکه چندی پیش برخی شخصیت های سیاسی اصولگرا دولت روحانی را متهم کردند که عامدانه مذاکرات رو طولانی می کنند تا در انتخابات مجلس از آن بهره برداری سیاسی کنند.

این نکته کلیدی به این معناست که اصولگرایان بر حساسیت و تاثیر بزرگ این موضوع در عرصه سیاست داخلی پی برده اند و نمی خواهند دوباره از همین ناحیه لطمه ببینند.

دولت پاکدستان پاشنه آشیل اصولگرایان

زمانی که اردوگاه اصولگرایان تمام قد حامی احمدی نژاد بود، وی تحریم ها را کاغذ پاره ای خواند که تاثیری بر زندگی مردم نداند.

جناح حاکم هم کاملا از این استراتژی حمایت کرد. اما به یکباره در ۲۴ خرداد ۹۲ مردم نگاه مخالف این دیدگاه را راهی پاستور کردند. دولت پیشین تمامی راههای رسیدن به راه حل دیپلماتیک را بست و در جاده ای یک طرفه طی طریق نمود.

هر قطعنامه جدیدی که صادر می شد تیم مذاکره کنند و رییس دولت سابق سریع تر در مسیر خود می رفتند. اما شرایط به گونه ای رقم خورد که دولت جدید ماهها درگیر مذاکره شد تا کاغذ پاره را با توافق دیپلماتیک تعویض کند! دقیقا تفاوتی که در انتخابات پیش رو تاثیر می گذارد همین است. جناح اصولگرا کارنامه ناکامی در پرونده هسته ای را با خود یدک می کشد در حالی که اعتدالیون به عنوان مذاکره کننده و احتمالا حل کننده پرونده هسته ای و اصلاح طلبان در جایگاه حامی دولت و منتقد سیاستهای هسته ای اصولگرایان وضعیت به مراتب بهتری خواهند داشت. ضمن اینکه بدنه اجتماعی اصلاح طلبان امروزه سیاست های جامعه محور دولت را هم پیش می برند.

دلواپسی هسته ای، هسته ای نیست!

با نگاه به روند توصیف شده می توان درک کرد که چرا عده ای تا این حد غیر معمول نسبت به توافق هسته ای نگران هستند. دلواپسان هسته ای را عموما کسانی تشکیل می دهند که در مقابل هیچ اتفاق تلخی در دولت گذشته خم به ابرو نیاوردند. حجم فساد اقتصادی در دولت های نهم و دهم به اندازه ای بود که لااقل بتوان به آن انتقاد کرد اما دلواپسان واکنشی در خور بروز ندادند.

آنچه مسلم است تیم مذاکره کننده هسته ای حتی یک ورق بر خلاف سیاست های کلی نظام امضا نخواهد کرد. هر آنچه به عنوان توافق بین ایران و ۵+۱ منعقد گردد نمی تواند خواست کلیت تظام نباشد. حال در این میان دلواپسان نگران چه چیزی هستند؟ پاسخ واضح است؛ انتخابات پیش رو.

آنان نه تنها نتوانستند پرونده هسته ای را به سرانجام برسانند بلکه هزینه های پرشماری را بر کشور و مردم تحمیل کردند. حال دلواپسان در انتخابات پیش رو با کسانی رقابت خواهند کرد که هم اشتباهات گذشته آنان را جبران نمود بلکه قدم های بی شماری هم در راستای احقاق حقوق هسته ای ایران برداشتند.

دلواپسان در تمام روزهایی که شعار می دادند نتوانستند قدرت های جهانی را قانع کنند که به حق هسته ای ایران اعتراف کند اما تیم مذاکره کننده هسته ای فعلی توانست حق غنی سازی در خاک ایران را از طرف مقابل اخذ کند.

از طرفی لغو تحریم ها می تواند درهای کشور را به روی سرمایه گذاران خارجی باز کند. البتع این اتفاقات به سرعت رخ نمی دهد و زمان بر است اما قطعا تاثیر آن را بر روی اقتصاد کشور خواهیم دید. دلواپسان نگران همین موضوع هستند. از طرفی رییس جمهور ایران در پیام نوروزی خود از مردم ایران خواست مجلسی انتخاب کنند که در شان ایران است. این جمله روحانی یک کد بود برای این مهم که ترجیح می دهد با مجلس دیگری کار کند.

به تمام همین دلایل است که پس از اعلام نتایج مذاکرات لوزان، دلواپسان ترجیح می دهند به وزارت خارجه آمریکا استناد کنند و سخنان وزیر باهوش امور خارجه خود را نادیده بگیرند. دقیقا همین رویکرد در کنگره آمریکا هم وجود دارد.

تا به اینجای کار دلواپسان قافیه هسته ای و انتخابات پیش رو را با هم باخته اند و می توان پیش بینی کرد که طی سه ماه آینده تلاش بیشتری در این مسیر خواهند کرد.

مسعود کاظمی