خیال کمال تبریزی شیرین نیست!

به گزارش پارسینه ، نام کمال تبریزی به عنوان یک کارگردان خوش نام و با سابقه پای یک فیلم سینمایی کافی است که شما را در این روزهای زیبای بهاری پای گیشه سینما بکشاند، اما حتما بعد از پایان فیلم دلتان می خواهد که کمال تبریزی این فیلم را کارگردانی نکرده باشد.

کارگردان 56 ساله سینما که ساخت فیلم هایی چون مارمولک، گاهی به آسمان نگاه کن، شیدا و لیلی با من است را در کارنامه دارد، این بار فیلمی با عنوان «طعم شیرین خیال» و با مضمون استفاده از انرژی های پاک و حفظ محیط زیست را روی پرده سینماها دارد.

ماجرای فیلم با روایت شیرین دختر دانشجوی کرمانی و شخصیت اصلی داستان از ماجرای آشنایی خود و خانواده ‌اش با خواستگارش آغاز می شود و در ادامه به علاقمندی استاد شیرین به او می پردازد و سوءتفاهماتی که در ادامه برای خانواده شیرین به وجود می آید و منجر به اخراج این استاد از دانشگاه و رفتن او به جایی نامعلوم می شود.

شهاب حسینی، نازنین بیاتی، نادر فلاح، نازنین فراهانی و پریوش نظریه بازیگران اصلی هستند که در «طعم شیرین خیال» به ایفای نقش می پردازند و با شخصیت پردازی صورت گرفته در فیلمنامه بازی نسبتا -و نه کاملا- قابل قبولی را ارائه کرده اند.

کارگردان در روایت داستان این فیلم نوآوری به خرج داده و از تکنیک های انیمیشن در میانه فیلم برای ترکیب خیال و واقعیت و خلق یک فضای فانتزی بهره برده که همین امر می توانست نقطه قوتی برای فیلم جدید این کارگردان صاحب سبک باشد.

به طور کلی فیلم از نظر فنی از کیفیت خوبی برخوردار اما داستان و محتوای آن نظر مخاطب را تامین نمی کند.

پرداخت کاملا شعاری و گل درشت به مضامین زیست محیطی و صرفه جویی در مصرف آب و انرژی و استفاده از انرژی های نو بیش از هر چیز در این فیلم موجب دلزدگی مخاطب و یادآوری پیام های تلویزیونی «بابابرقی» می شود و در یک کلام توی ذوق مخاطب می زند.

حتی گفته شده بود که این فیلم به سفارش سازمان محیط زیست ساخته شده؛ موضوعی که کارگردان آن را رد کرده اما نهایتا به تقدیر سازمان محیط زیست از کمال تبریزی و اهدای تندیس این سازمان به او منتهی شده است.

برخورد شعارگونه با موضوع حفظ محیط زیست در این فیلم بیش از هر چیز مخاطب را به ادامه دیدن فیلم بدبین می کند و همین امر توانسته تا حد زیادی شخصیت پردازی و روایت فیلم را نیز تحت الشعاع قرار دهد.

در نهایت این فیلم تا حد زیادی یادآور فیلم "نارنجی پوش" داریوش مهرجویی است که آن هم به سفارشی بودن و نگاه کوته بینانه متهم شده بود و نتوانسته بود انتظارات مخاطب از کارگردان را برآورده کند.