"در ایران بانک اطلاعات برای ثبت آزارگری جنسی کودکان وجود ندارد"

مقامات انگلیسی معتقدند دستگیری و زندانی کردن مجرمان کافی نیست چرا که اولا برخی افراد، مجرم بالقوه اند یعنی گرچه مستعد کودک آزاری هستند اما هنوز مرتکب جرمی نشده اند تا دستگیر شوند و شاید تا پایان عمر هم جرمی مرتکب نشوند و فقط نوعی گرایش سرکوب شده به این عمل داشته باشند و از سوی دیگر زندان، علاج واقعه پس از وقوع است و پیشگیری، ارجحیت دارد.
از جمله مصداق های آزار جنسی کودکان ، تهیه تصاویر هرزنگارانه از آنها در فضای مجازی یا گفتگوهای جنسی برخی بزرگسالان با آنها در این محیط است و انگلیسی ها حدس می زنند یکی از راه های اصلی آزار جنسی کودکان شان، همین روش است. به همین خاطر آنها پی طراحی نرم افزاری هستند تا به کاربران کم سن و سال فضای مجازی در مواقع خطر هشدار دهد برای نمونه وقتی کودک یا نوجوانی در فیس بوک مشغول چت کردن است، به او اعلام کند که در حال گفتگو با فردی مستعد کودک آزاری جنسی است که لابد این نرم افزار باید به برخی کلمات در گفتگو حساس باشد، تا هشدار دهی را آغاز کند.

پیش از این نیز طرحی در اروپا داده شده بود که بر اساس آن نرم افزاری با چهره یک کودک، در فضای مجازی با بزرگسال های مشکوک چت کند و در صورتی که محتوای گفتگوی آنها، کودکان را تشویق به اعمال نادرست یا به اشتراک گذاشتن عکس های نامناسب شان می کرد، پلیس بلافاصله شناسایی و دستگیرشان می کرد.

علاوه بر این در یک سال گذشته شرکت های مایکروسافت و گوگل در دو عملیات پلیسی علیه کودک آزارهای جنسی در فضای مجازی شرکت کرده اند اما همه کودک آزارها در فضای مجازی نیستند و کنترل این محیط هم هرگز صد در صد نیست.

شاید به همین علت است که این راهکارها به دل گروه های مدافع حقوق کودکان در انگلستان نمی نشیند. آنها می گویند اگر بتوانند افراد با گرایش آزارگری جنسی کودکان را تشویق کنند پیش از اقدام به جرم به روانپزشک و روانشناس مراجعه کنند ، آمار کودک آزاری با سرعت بیشتری پایین می آید در حالی که برخی اعتقاد دارند چنین کاری در عمل محال است و نمی شود 750 هزار نفر را وادار کرد به کلینیک های روانشناسی مراجعه کنند. فعالان حقوق کودک در انگلستان تخمین می زنند که در این کشور، از هر 12 کودک دستکم یک نفر مورد آزار جنسی قرار گرفته است.
یکی از عللی که در کشور انگلستان آمار کودکان و نوجوانان آزار دیده تا این حد بالاست دسترسی بیش از حد و آزادانه آنها به فضای مجازی است. آنها پرسش های زیادی دارند که تنها مرجع رسیدن به پاسخ شان را فضای مجازی می دانند در حالی که میان آن بینهایت صفر و یک مجازی ، خیلی وقت ها گرگ هایی کمین کرده اند.

در کشورهایی مانند کشور ما، کودک آزاری جنسی از طریق فضای مجازی کمتر است و در عوض علت اصلی آزار جنسی کودکان، نخست ناآگاهی والدین یا خوش بینی بیش از حدشان نسبت به دیگران و سپس بی خبری کودکان از شیوه های مراقبت از خودشان است.

شماری از والدین گمان می کنند کودکان شان نباید راه های مراقبت از بدن شان را یاد بگیرند چون به قول خودشان چشم و گوش شان باز می شود و در این شرایط بچه ها نقاط ممنوع بدن شان را برای لمس کردن نمی شناسند، نمی دانند چگونه باید خودشان را بپوشانند و « نه » گفتن را در برابر درخواست های نادرست غریبه ها یاد نمی گیرند حال آن که دین مان بسیار بر آگاهی رسانی به کودکان در این زمینه تاکید کرده است.

در ایران همچنین، بانک اطلاعاتی برای ثبت آزارگری جنسی کودکان وجود ندارد و این مساله باعث شده برخی افراد یا سازمان ها، آمارهایی غیر واقعی و غیرعلمی در این زمینه ارایه دهند و گروهی دیگر هم نادانسته و به اشتباه اعداد و ارقام به دست آمده از جوامع کوچک را به کل جامعه تعمیم بدهند. این نکته را هم باید در نظر داشت که بدون داشتن اعداد و ارقام از شمار کودکان آزار دیده، چشم متخصصان برای سیاستگذاری های کلان در حوزه پیشگیری از این جرم بسته است.

مریم یوشی زاده