تحلیل دکتر نقیب زاده استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران از توافق هسته ای

یک دیپلمات کره شمالی می گفت اگر قذافی پای میز مذاکره با غرب نرفته بود هنوز در قدرت بود. این نکته حقیقت دارد ولی به چه قیمتی در قدرت می ماند واگر نماند به این دلیل نبود که پای میز مذاکره رفت بلکه به این دلیل بود که مذاکره را یک عمل منزوی تلقی کرده بود.

برای اینکه ایران دچار چنین بلیه ای نشود باید بداند که ازاین پس مجبور است الزامات جامعه بین المللی را بجا آورد و در تمام نهادهای بین المللی با دیپلمات های ورزیده فعال باشد و رویکرد دیپلماتیک را جانشین رویکرد قهرآمیز کند.

حقوق بشر را مد نظر قرار دهد و در سطح منطقه ای با عربستان به توافق برسد. با این چرخش حتی قادر خواهد بود بشار اسد را هم حفظ کند یا دست کم نفوذ خود را در سوریه و یمن و عراق حفظ کند.

خطر جنگ و تحریم از سر برداشته شده در عوض توفعات و منافع دیگران را باید رعایت کنی و پیش از آنکه دست به اقدامی بزنی باید نظر قدرتهای ذینفع و مرتبط با مسئله را جویا شوی.

شوروی پس بحران کوبا و مذاکره با آمریکا دیگر آن شوروی سابق نبود و چین پس از مذاکره با آمریکا دیگر چین زمان مائو نبود. اگر چنین توافقی صورت نمی گرفت دو را بیشتر پیش روی ایران نبود: کره شمالی یا عراق. هردو وحشتناک است. حالا می تواند ترکیه ای باشد با ده برابر ظرفیت. در عصر جهانی شدن چاره ای جز همسفره شدن با دیگران نیست. راهی برای بازگشت هم نیست. ظرف یکسال آینده روشن خواهد شد که ایران درک درستی از حرکت خود داشته یا نه