استاد برجسته ارتباطات: مطبوعات به زودی همان مخاطب حداقلی چندهزارتایی را هم از دست میدهد
پارسینه: مرحوم حسین قندی، روزی به من گفت: «ما آخرین نسلی هستیم که روزنامهنگاری را تجربه میکنیم». فکر میکنم درست میگفت.
امروز توی جیب همه یک شیء ٢٠٠ گرمی به اسم تلفن همراه هست که آخرین اطلاعات، اخبار و سرگرمیها را میتوانند از طریق آن دریافت کنند و متأسفانه مطبوعات ما هم قافیه را به فناوریهای تازه ارتباطات باختهاند.
این البته بحران جهانی مطبوعات است با این تفاوت که کشورهای توسعهیافته سعی کردهاند با بالابردن استانداردهای حرفهای فعالیت رسانهای و مهمتر از آن افزایش کیفیت مطبوعات با بخشی از هجوم تکنولوژیهای ارتباطی مقابله کنند اما در کشورهای درحالتوسعه ازجمله کشور ما چنین اتفاقی نیفتاده است. اینکه ما در برابر رسانههای جدید تسلیم هستیم را میتوان معلول دو عامل دانست؛ یکی اینکه ما به این دلیل که تولیدکننده فناوریهای نو نیستیم، کاربرد آنها را هم نمیدانیم و مهمتر اینکه با هجوم تکنولوژیهایی مثل وایبر، تلگرام، واتساپ و... هیچ تلاش و ابتکاری در مطبوعات و رسانههای رسمیمان به خرج ندادیم.
«کریس فارل»، نویسنده انگلیسی، توصیه میکند در روزگار فعلی رسانهها و روزنامهنگاران چارهای جز بالابردن کیفیت کار خود ندارند. روزنامهنگاران هرچه بیشتر آموزش ببینند و به مهارتهای حرفهای بیشتر مسلح شوند، بیشتر در برابر این هجوم نابرابر دوام میآورند. ناگفته نماند که صنعت چاپ و کاغذ هم در اینجا باید به کمک روزنامهنگاران بیایند که تا حدودی بتوانند به مقابله با رسانههای جدید بپردازند.
ما اما متأسفانه در این تندباد دست به هیچ اقدامی نزدهایم و لطماتی که تاکنون دیدهایم و لطماتی که بعدا میبینیم بههیچوجه غریب نیست؛ ماجرایی که البته خیلی قبلتر از تلگرام و وایبر شروع شده بود؛ درست دو دهه پیش وقتی اینترنت همهگیر شد، ما قافیه را باختیم. بعدتر، روزی که یک نفر در میدان التحریر با تلفن همراهش از خودش و تظاهرکنندگان فیلم گرفت و به اشتراک گذاشت ما از میدان بهدر شدیم. مطبوعات و روزنامهنگاری اگر میخواهد در وضعیت فعلی فناوریهای ارتباطی باقی بماند باید «آموزش مداوم» را سرلوحه کار خودش قرار دهد وگرنه با این تحریریههای لاغر و روزنامهنگارانی که خودشان هم خبرها را از اینترنت و تلگرام و وایبر میگیرند، مطبوعات همان مخاطب حداقلی چندهزارتایی را هم از دست میدهد.
علی اکبر قاضی زاده/شرق
ارسال نظر