قدر امنیت تهران را بدانیم...!

در تمام کشورها جنگ و انتحار و بمب گذاری و نا آرامی جریان دارد. به بحرین و یمن و مصر و سوریه و لبنان و فلسطین نگاه کنید. آدم اگر احساس امنیت و آرامش نداشته باشد، حتی اگر هیچ خطر واقعی نباشد زندگی بر او تلخ میشود.

آنها حساب ایران را از بقیه جدا میکنند، یک بار دیده اند که چگونه مردان و زنان ما از مرزهای کشور دفاع کردند و تجربه اش را دارند، اما یادمان باشد آدمهایی هستند که 24 ساعته در تلاش اند تا ما و عزیزانمان شبها آرام و با خیال آسوده سر بر بالش بگذاریم، از آن سربازی که در نقطه صفر مرزی بالای برجک در نیمه شبی سرد و تاریک میان دشت و کوه نگهبانی میدهد، تا نیروهایی که آماده باش هستند، در شهرها و جاده ها و روستاها، همه تلاش میکنند تا وسط اینهمه جنگ و انفجار و خونریزی امنیت برقرار باشد، کمی به آن فکر کنید. امنیت چیزی است که به چشم نمیاید، اما نبودش خواب راحت را از آدمها میگیرد،

یادتان هست بچه بودیم حملات هوایی میشد ؟ گاهی هیچ حمله ای نبود و فقط وضعیت قرمز اعلام میشد، چقدر استرس و نگرانی داشتیم از اینکه هر لحظه ممکن است بمبی یا موشکی روی خانه ما فرود آید. به روزهای پر دغدغه جنگ فکر کنید، به نا آرامی های داخلی بعد از انقلاب در سالهای 58 و 59 و 60 و،،، یاد تک تک آدمهایی که رفتند تا ما بمانیم را گرامی بداریم، و بدانیم که امنیت گاهی با صدای ترقه یک بچه ده ساله بخطر میافتد، جرقه ای میان انبار باروت کافیست تا سکوت نیمه شب را برای سالها از یک ملت بگیرد، هوشیار باشیم، به حرفهای صد تا یک غاز برخی که خارج از ایران در ویلاهای مجلل خود نشسته اند و صدایشان از جای گرم درمیاید توجه نکنیم، با هم و در کنار هم باشیم

نیروهای شیطانی داعش به قلب اروپا، پاریس نفوذ کرده اند، در تلاش اند تا در همه کشورها نفوذ کنند، ایران اما این فرصت را از آنها گرفته. فارغ از زبان و قومیت به خودمان به دید یک ملت بزرگ نگاه کنیم، که مثل کوه با شکوه است، حوصله میکند، صبر میکند، و البته به موقع فریاد میزند و لرزه بر زمین و زمان میاندازد، وای از آن روز !

ابوذر مریخپور