آیا واقعا "خنده بر هر درد بی درمان" دوا است؟!

پارسینه/امیرعلی رامه: خنده بر هر درد بي درمان دواست. اين مثل معروف را همه شنيده ايم. ولي تفاوت خنده با خنده چيست؟ خنده براي يك مطلب طنز يا كارتوني كه از روي تفكر كشيده شده چقدر با خنده بر مطالب هزل و بي ارزش فرق دارد؟

آيا اصلا برايمان فرق دارد يا نه؟ جوكهاي فرستاده شده در كانالهاي متعددي كه امروزه تنها با لمس كلمه جوين مي شود به آنها دسترسي كرد تا چه حد روي زندگي و سليقه افراد تاثير مي گذارند؟ عدم نظارت محتوايي بر مطالبي كه روزانه بطور گسترده بازنشر مي يابند چه عواقبي دارد؟

امام باقر(ع) مي گويد: «هر کس به گوینده ای گوش فرا دهد و تمایل یابد او را پرستیده است .» همه مي دانيم كه تكرار يك "موضوع" باعث مي شود كه توسعه يابد و تثبيت شود. اين تثبيت موضوع بصورت ناخودآگاه در ذهن اتفاق افتاده و به آن "ملكه شدن" مي گويند

تا به حال فكر كرده ايد انبوه جوك هايي كه سعي دارند مطالب سخيف را ملكه ي ذهنِ مخاطب كنند و به روند سليقه سازي و جريان سازي منتهي شوند چه تاثيري روي سلامت فكريِ اكثريت جامعه و بخصوص نوجوانان خواهند داشت؟

جذابيت ظاهري اين مطالب كه به روند بازنشر و مرور آن مي انجامد به ثبيت مطلب كمك مي كند. يكي از سوژه هايي كه مكرر در اين كانالها مورد تمسخر و دستمايه هجو و هزل قرار مي گيرد "بدن" و شكل و شمايل ظاهري افراد است.

بدن بعنوان كالبدي كه خود فرد نقش چنداني در انتخاب ابعاد يا شكل ظاهري اش ندارد. زنان،اصلي ترين قربانيان اين حمله اند.

زنِ جوان در اين كانالها و شبكه هاي اجتماعي اين طور تعريف مي شود: موجودي كوته فكر و احمق كه فقط بدرد خوش گذراني مي خورد تازه آنهم در صورتي كه در چارچوب هاي تعريف شده ي نيم ديگر جامعه، از نظر ظاهر باشد. نزول شان انساني مرد در حد يك بيمار جنسي و خشونت پنهان شده در سطر سطر مطالب ، تعجب برانگيز است .

و حال آنكه گويي افراد جامعه امروز ايران ، خنديدنِ صرف را بر هرچيزي مقدم مي دانند. اين را از آمار درج شده در بالاي هر كانال مي توان فهميد: عدد اعضاي اكثر كانال هاي داستاني و هنري و خبري، حداكثر از سه رقم تجاوز نمي كند در حاليكه كانال هاي مبتذل، آماري بالاي شش رقم عضو دارند. اعضايي چون پسر چهارده ساله ي تو ، مثل دختر دبستانيِ من ...

نظر شما چیست؟