علائم بیماری سرطان استخوان

متاسفانه سرطان استخوان اکثرا در گروه سنی نوجوان و جوان و بین 10 الی 30 سالگی شایع می باشد. نسبت ابتلا در دختران و پسران مساوی می باشد. شایع ترین محل بروز تومور در اطراف زانو، اطراف شانه و لگن خاصره می باشد.



علل سرطان‌ استخوان

اگرچه متخصصین مطمئن نیستند چه عواملی باعث بروز سرطان استخوان‌ می‌شوند، ولی تعدادی از عوامل ممکن است خطر بروز بیماری را افزایش دهند.

این سرطان‌ها اغلب در کودکان و بزرگسالان جوان اتفاق می‌افتند، خصوصا آن هایی که تحت درمان های رادیوتراپی و شیمی‌درمانی برای سایر بیماری ها می باشند.

بزرگسالان مبتلا به بیماری پاژه (یک وضعیت غیرسرطانی که با تولید سلول‌های استخوانی جدید، غیرطبیعی مشخص می‌شود) در معرض افزایش خطر سرطان استخوان قرار دارند.

تعداد کمی از سرطان های استخوان مربوط به عوامل ارثی می باشند.



علائم و نشانه‌های سرطان استخوان

علایم وابسته به محل و اندازه سرطان متغیر می باشد. علائم سرطان استخوان با گذشت زمان وخیم تر می شوند.

درد شایع ترین علامت سرطان استخوان است.

تومورهایی که در مفاصل یا نزدیک مفاصل بوجود می‌آیند، باعث ایجاد ورم و یا حساسیت در ناحیه مبتلا می شوند.

سرطان استخوان باعث اختلال در حرکات طبیعی استخوان ها شده و استخوان ها را ضعیف می کند. گاهی باعث شکستگی استخوان ها نیز می‌شود

علایم دیگر شامل خستگی، تب، کاهش وزن و نازک شدن جدار استخوان و خوردگی استخوان، کم خونی و ضعف عمومی، براق شدن پوست در سطح تومور است.

ولی هیچ کدام از این علایم، علامت قطعی سرطان نیستند. آنها ممکن است به علت شرایط غیرخطرناک دیگر نیز ایجاد شوند. لذا باید حتما توسط پزشک بررسی شوند.



تشخیص سرطان‌ استخوان

جهت تشخیص سرطان استخوان، پزشک سؤالاتی در مورد تاریخچه پزشکی، خانوادگی و شخصی بیمار می‌کند و هم‌چنین یک معاینه کامل از بیمار به عمل می‌آورد

جراح ممکن است بیوپسی (نمونه‌برداری) سوزنی یا بیوپسی برشی انجام دهد.

هنگام بیوپسی سوزنی، جراح یک سوراخ کوچک در استخوان ایجاد کرده و یک نمونه از بافت تومور را با وسیله‌ای مثل یک سوزن برمی‌دارد.

در بیوپسی برشی، جراح، تومور را بریده و نمونه ای از بافت را برمی‌دارد.

پزشک متخصص آسیب شناسی، بافت را جهت تعیین سرطانی بودن آن مورد آزمایش قرار می‌دهد.

درمان سرطان استخوان

انتخاب روش درمان بستگی به نوع، اندازه، مرحله سرطان، سن و سلامت‌ عمومی بیمار دارد.

جراحی اغلب اولین انتخاب درمانی می‌باشد، اگرچه گاهی اوقات قطع کردن عضو لازم می‌باشد.

در شیمی‌درمانی، جراح تنها قسمت سرطانی استخوان را بدون قطع عضو برمی‌دارد و به جای قسمت سرطانی، یک وسیله مصنوعی (پروتز) قرار می دهد.

شیمی‌درمانی و رادیوتراپی ممکن است به تنهایی یا همراه با هم استفاده شوند.



جلوگیری از سرطان استخوان

با توجه به اینکه علت اصلی ایجاد سرطان استخوان ناشناخته است، به نظر می رسد نتوان از ابتلا به آن پیشگیری کرد، ولی اجتناب از اشعه (مثل رادیوتراپی) و برخی مواد شیمیایی خاص که در ایجاد تومور های استخوان موثر شناخته شده اند (عدم تماس با ترکیبات رادیواکتیو و هسته ای) از ابتلا به سرطان استخوان جلوگیری می کند.



تغذیه در سرطان استخوان

با توجه به بیماری بدخیمی که این بیماران دارند و این که دوره های سنگین شیمی درمانی باعث کاهش محسوس اشتها و حالت تهوع و استفراغ می گردد، این بیماران مقدار زیادی از وزن و انرژی خود را از دست می دهند.

در کنار آن انجام عمل های جراحی سنگین به همراه مصرف آنتی بیوتیک های قوی و طولانی مدت، به این مشکل تغذیه ای بیشتر دامن می زند.

در نتیجه این بیماران و به خصوص خانواده ها، نگرانی شدید از لاغری مفرط داشته و در صدد رفع آن می باشند.

توصیه می شود بیماران را تشویق به خوردن غذاهای سالم و طبیعی و راحت الهضم کرد و از خوردن مواد غذایی سنگین و پر چرب و یا انواع ترشیجات و ادویه ها بازداشت.

همچنین بهتر است مقدار هر غذا در هر وعده کم شود، ولی تعداد وعده های غذایی را افزایش دهیم. نوشیدن هر گونه مایعات اعم از آب، چای، دوغ و نوشیدنی های بدون گاز دیگر توصیه می گردد.

https://dl.clip2ni.com/2011/6/1340998469_693jw8.gif
سنکوپ کردن چیست؟




از دست رفتن کامل ولی موقت هوشیاری، سنکوپ نام دارد. فرد دچار سنکوپ به صورت ناگهانی هوشیاری خود را از دست داده و به زمین می افتد.

سنکوپ (syncope) یا غش، یک حالت نیمه بیهوشی و ملایم تر از شوک است. در این حالت فرد دچار بی خبری کوتاه مدت از اطراف خود می شود. علت آن نرسیدن خون کافی در کوتاه مدت به مغز است.

در حالت سنکوپ، دستگاه های قلب و ریه فعال هستند.

مدت زمان سنکوپ از چند ثانیه تا چند دقیقه است و بیمار به صورت خود به خود هوشیاری خود را به صورت کامل به دست می آورد.

ممکن است قبل از ایجاد سنکوپ، فرد دچار احساس سرگیجه، تعریق سرد یا تهوع و استفراغ شود و یا کاملا به طور ناگهانی و بدون هیچ احساس قبل،ی سنکوپ رخ دهد.

بعد از به دست آوردن هوشیاری، فرد معمولا سرحال و بدون علائم است (مگر در صورت ایجاد ضربه و آسیب در اثر زمین خوردن).

از علل سنکوپ می توان به شوک هیجانی مثل دیدن مناظر وحشتناک، شنیدن اخبار ناگوار، ایستادن طولانی‌مدت همراه با ازدحام جمعیت و خستگی شدید، گرما و فقدان هوای تازه اشاره کرد.

علائم و نشانه های سنکوپ عبارتند از: رنگ پریدگی، سردی، تعریق فراوان پوست، نبض ضعیف، تنفس سطحی و تند و گشادی مردمک چشم ها.

انواع سنکوپ

علیرغم اینکه سنکوپ برای فرد، یک اتفاق عجیب و ترسناک است، ولی در واقع حدود یک سوم افراد در طول زندگی خود حداقل یک بار دچار غش می شوند.
اگرچه در اغلب موارد، سنکوپ ناشی از علل غیر قلبی و خوش خیم است، با این حال در برخی موارد به علت بیماری قلبی بوده و در این موارد ممکن است آریتمی های بدخیم قلبی زمینه ساز سنکوپ و مرگ ناگهانی قلبی باشد.

نکته دیگر، جدا کردن مواردی همچون تشنج و یا مسائل روانی از سنکوپ می باشد که با شرح حال دقیق به عمل آمده توسط پزشک، به راحتی قابل انجام است.

سنکوپ غیر قلبی

این نوع سنکوپ، خوش خیم بوده و معمولا در افراد جوان و سالم دیده می شود. انواع متفاوتی از بیماری ها منجر به سنکوپ غیر قلبی می شوند که اغلب خطر عمده ای برای سلامتی فرد محسوب نمی شوند (مگر در صورت آسیب به هنگام زمین خوردن).

شایع ترین سنکوپ غیر قلبی که به صورت شایع در افراد جوان دیده می شود، اصطلاحاً سنکوپ وازوواگال نام دارد. در مبتلایان به این نوع سنکوپ، ایستادن طولانی، استرس ها و هیجانات روانی و گاهاً محرک هایی از قبیل دیدن خون، ادرار کردن و یا اجابت مزاج به صورت متناقض باعث کاهش ضربان قلب و افت فشار خون و در نتیجه سنکوپ می شود.

در صورتی که تکرار حملات کم باشد، معمولاً نیاز به درمان خاصی به غیر از توصیه به پرهیز از عوامل ایجادکننده نیست.

در مواردی که حملات مکرر وجود دارد، ممکن است نیاز به درمان دارویی و استفاده از جوراب های واریس باشد. در موارد نادر که علائم شدید و مقاوم وجود داشته باشد، ممکن است بر اساس نظر پزشک نیاز به تعبیه پیس میکر (دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب) باشد. تصویر کناری دستگاه پس میکر را نشان می دهد.

یکی از علل شایع سنکوپ در سالمندان، افراد دیابتی و مبتلایان به فشار خون که تحت درمان دارویی می باشند، افت فشار خون وضعیتی (اصطلاحاً ارتواستاتیک) است.

ایستادن ناگهانی از وضعیت نشسته یا خوابیده در این افراد به علت اختلال اعصاب اتونوم و تجمع خون در اندام تحتانی منجر به افت فشار خون و گاهاً سنکوپ می شود.

پرهیز از تغییر وضعیت بدن به طور ناگهانی و یا در صورت لزوم، قطع برخی داروها معمولا در رفع این نوع سنکوپ کافی است.

یکی دیگر از علل سنکوپ مخصوصاً در سالمندان، سندرم کاروتید حساس می باشد. شبکه عصبی موجود در سرخرگ کاروتید در این بیماران به فشار حساس بوده و ایجاد فشار مختصر در این ناحیه (با چرخاندن سر یا بستن یقه محکم) منجر به تحریک عصبی و افت فشار خون و کاهش ضربان قلب شده و سنکوپ ایجاد می شود.

تشخیص این بیماری به راحتی توسط ماساژ سرخرگ کاروتید توسط پزشک و کنترل هم زمان نوار قلبی و فشارخون انجام می شود.

پرهیز از عوامل ایجاد کننده لازم است. با این حال در بسیاری از موارد برای پیشگیری از بروز حملات سنکوپ نیاز به تعبیه پیس میکر (pacemaker) می باشد.

گاهی کندی ضربان قلب (برادیکاردی) در موارد شدید منجر به حملات سنکوپ می شود. در این موارد تعبیه پیس میکر کافی بوده و نیاز به درمان دیگری نیست

سنکوپ قلبی

مبتلایان به این نوع سنکوپ در معرض عوارض خطرناک و به ویژه مرگ ناگهانی می باشند. سنکوپ قلبی عمدتا ناشی از آریتمی های قلبی است.

تاکی کاردی بطنی، علت بدخیم تری برای سنکوپ می باشد. در صورتی که تاکی کاردی های بدخیم قلبی به صورت موقت و گذرا در فرد ایجاد شوند، با قطع آریتمی، فرد هوشیاری خود را بدست می آورد.

مهمترین علائمی که احتمال سنکوپ قلبی را مطرح می کنند شامل موارد زیر است:

1) سابقه بیماری سرخرگی قلبی و یا علائم آن به صورت درد قفسه سینه (آنژین) و یا سابقه حمله های قلبی

2) وجود نارسایی قلبی که توسط اکوکاردیوگرافی قابل تشخیص است.

3) الکتروکاردیوگرام قلبی غیرطبیعی که توسط آن می توان به بیماری سرخرگی قلبی، برادیکاردی، هیپرتروفی قلب و سایر بیماری های مولد آریتمی پی برد.

4) سابقه خانوادگی مرگ ناگهانی در اقوام نزدیک

5) تشخیص آریتمی قلبی در هنگام ثبت هولتر

کمک فوری به فردی که دچار سنکوپ شده است

- مصدوم را به پشت بخوابانید و استراحت کامل بدهید.

- لباس های تنگ او را آزاد کنید.

- اکسیژن کافی در صورت دسترسی بدهید.

- پاهای او را بالا ببرید.

- در صورت نیاز، تنفس مصنوعی و ماساژ قلب داده شود.

https://dl.clip2ni.com/2011/6/1340998469_693jw8.gif
پف‌ کردن چشم ‌ها را یک هشدار جدی بگیرید !

پف کردن چشم‌ ها می ‌تواند دلایل متعددی داشته باشد از جمله بیداری شبانه، تغییرات هورمونی، آلرژی‌ ها، کم‌ کاری تیروئید، بیماری‌ های کلیوی، بیماری ‌های پوستی و خستگی.

همچنین شرایطی که موجب احتباس آب در بدن می ‌شود، اغلب پُف چشم را تشدید می کند. به‌ عنوان مثال می ‌توان از شرایطی مثل خوابیدن به پشت، خواب ناکافی یا زیاد خوابیدن، زیاد نمک خوردن، آلرژی یا تغییرات هورمونی ماهانه در خانم ‌ها نام برد.



برای رفع پف چشم ها، خوابیدن کافی، درمان آلرژی ‌ها، خوابیدن روی 2 بالش، پرهیز از خوردن نمک و کمپرس آب سرد می ‌تواند مؤثر باشد.



برای خیلی‌ ها هم ممکن است این پُف کردگی و تورم چشم‌ ها منشأ ارثی داشته باشد؛ این افراد باید این وضعیت را همان طور که هست بپذیرند.

داخل حفره ی استخوانی اطراف کره ی چشم را چربی فرا گرفته است. با افزایش سن این چربی رفته ‌رفته بیرون می ‌آید و موجب حالت پف آلود زیر چشم می ‌شود. هنگامی که آب در این چربی جمع می‌ شود حالت پف آلود زیر چشم‌ ها تشدید می ‌شود. پوست دور چشم‌ ها بسیار حساس است و مالیدن پشت سر هم آن ها نه تنها موجب تحریک و برانگیختن آن می ‌شود، بلکه آلرژی و حساسیت آن‌ را بیشتر کرده و باعث می‌ شود پف‌ کردگی دور چشم وخیم‌ تر شود.



برای جلوگیری از پُف کردن چشم‌ ها، خواب منظم داشته باشید. نه تنها داشتن خواب کافی(7 تا 9 ساعت) هر شب اهمیت دارد، بلکه باید هر شب در یک ساعت معین به خواب روید و هر صبح هم در ساعت معین از خواب بیدار شوید. این باعث می‌ شود بدن تان همیشه استراحت کرده و منظم باشد و وضعیت ظاهری تان هم کاملا سالم به ‌نظر برسد.

برای از بین بردن پف‌ کردگی چشم‌ ها، به میزان کافی آب بنوشید. وقتی آب بدن تان کم می ‌شود، به‌ عنوان یک مکانیسم دفاعی، بدن تان آب ذخیره می‌ کند. این ذخیره ی آب باعث پف کردن زیر چشم‌ ها می ‌شود. پس اگر به میزان توصیه شده در روز(8 تا 10 لیوان) آب بنوشید، حبس آب در بدن تان کاهش یافته و پف کردگی دور چشم‌ های تان هم کمتر می‌ شود. اگر با استفاده از روش‌ های بالا پف کردگی چشم‌ های تان از بین نرود، احتمالاً از یک واکنش آلرژیک جدی یا مشکلات دیگر رنج می ‌برید که نیاز به مراقبت‌ های پزشکی دارد.