چرا منتقدان سياسي دولت در انتخابات ناكام ماندند؟

اگرچه دولت فعلي بلافاصله پس از استقرار توانست يكي از مهمترين دغدغه هاي مردم يعني ثبات اقتصادي را به كشور بازگرداند اما هيچكس نمي تواند مدعي شود همه مطالبات مردم در اين دولت پاسخ داده شده است. ناتواني دولت در پاسخگويي به ساير مطالبات اقتصادي مردم، اين امكان را در اختيار جناح رقيب سياسي قرار مي دهد تا با زير سؤال بردن كارآمدي دولت در حل مشكلات و ايجاد اعتماد عمومي در اين جهت كه راه حل مشكلات موجود را در اختيار دارد زمينه را براي بازگشت به قدرت فراهم سازد. اين رقابت به نفع مردم هم هست؛ چرا كه دولت مستقر را در اين تنگنا قرار مي دهد كه همه توان كارشناسي كشور را براي ارائه بهترين خدمات به مردم بسيج كند و گرنه آماده شود تا در اولين انتخابات، بازي را به رقيب سياسي واگذار كند.

اما معماي انتخابات اخير آن است كه دولت فعلي به رغم ضعف هاي ملموس در بهبود چشم انداز اقتصادي -البته اين ضعف ها به معناي نفي دستاوردهاي چشمگير دولت در ثبات بخشي به اقتصاد آشفته اي كه تحويل گرفت نيست- توانست با اختلاف فاحشي، بازي انتخابات را به نفع خود تمام كند. سؤال اين است كه چرا مردم به رغم انتقادات وسيع جناح رقيب از عملكرد اقتصادي دولت، اقبالي به اين جناح نشان ندادند؟ مي توان پاسخ داد به دو علت: اول اينكه نوك پيكان انتقادات رقيب به جاي اينكه نقطه ضعف دولت را هدف قرار دهد همواره روي نقطه قوت كارنامه دولت يعني برجام متمركز بود؛ غافل از اينكه وجدان عمومي، اعتقادي متفاوت از نگاه جناح رقيب به برجام دارد و حركت دولت به سمت توافق هسته اي و دستيابي به آن را مهمترين عامل در بازگشت ثبات به اقتصاد مي داند. دوم اينكه انتقادات وارد و قابل قبول به عملكرد دولت از سوي جناح رقيب به ندرت در يك بسته بندي سازنده و معطوف به اصلاح ارائه شد. مچ گيري سياسي از ضعف هايي كه هر دولت ديگري هم بود اين ضعف ها ناگزير ظاهر مي شد بيش از آنكه مردم را جذب رقيب كند آنان را در اعتماد به رقيب دچار ترديد مي كند.

جناح رقيب فقط زماني مي تواند توجهات را به سوي خود جلب كند كه انتقادات خود را روي ضعف هاي اصلي دولت متمركز كند و سپس اين اعتماد را ايجاد كند كه نسخه هايي راهگشاتر در اختيار دارد. اينجا همان نقطه تعادلي است كه هر جناحي پيروز شود، برنده اصلي، مردم و منافع ملي خواهند بود و در غير اينصورت همه بازنده خواهند بود.