تحریریه پارسینه _ فائزه پناهی: این روزها تصویر عمران کودک پنج ساله سوری که با صورتی خونین و بهتی عظیم برچهره روی صندلی آمبولانس نشسته دست به دست در فضای مجازی میچرخد و باعث تاسف همگان شده ، اما باید گفت عمران تنها کودک نگون بخت این جنگ نبوده و نخواهد بود، امدادگران میگویند هزاران کودک سوری سرنوشتی مانند عمران داشته اند و حتی عمران شانس داشته و خانواده اش را از دست نداده است.
به گفته یونیسف (صندوق کودکان سازمان ملل متحد)، از شروع جنگ داخلی سوریه در مارس ۲۰۱۱ تاکنون حدود ۳ میلیون و هفتصدهزار کودک سوری به دنیا آمدهاند و از این میان تا به اکنون ۱۴هزار و هفتصد کودک جان خود را در جنگ از دست دادهاند.اغلب این کودکان در خلال بمبارانها کشته شدند و دهها تن نیز بر اثر گرسنگی و نارساییهای درمانی در مناطق تحت محاصره از بین رفتهاند. بعضی نیز قربانی حملات شیمیایی قرار گرفته اند.
در این میان نکته تاسف بار این داستان از جایی شروع میشود که طبق تازه ترین آمارهای سازمان بین المللی مهاجرت،حدود 100244 مهاجر از ابتدای امسال تاکنون خود را با قایق به ایتالیا رسانده اند. بسیاری از این مهاجران از طریق لیبی وارد سواحل ایتالیا میشوند. در این مدت بیش از 2742 نفر در این سفر خطرناک دریایی جان خود را از دست داده اند. این آمار تنها محدود به کشته شدگان در راه ایتالیا است و این مقدار رابگذاریددرکنار میلیونها مهاجر کشته شده که قصد داشتند برای زندگیای بهتر به کشورهای اروپایی دیگر مهاجرت کنند و عملاً به جایی نمی رسند و از بین میروند .
اما به راستی گناه این کودکان چیست؟ کودکانی که به جای زندگی در آرامش در کنار خانواده شان، به جای مدرسه رفتن و بازی کردن باید هراس جنگ داشته باشند؟ کودکانی که بدون هیچ گناهی باید طعم تلخ جنگ و ناامنی را بچشند و کودکانی که اگر بمانند سرنوشت عمران را دارند و اگر بروند یا باید در کمپ های مهاجران به سر ببرند یا سرنوشتی مانند سرنوشت ایلان کوردی کودک سه ساله غرق شده در مدیترانه داشته باشند.
واقعا این بچه ها چه کار باید بکنن نه راه پیش دارن نه راه پس
همینطور کودکان یمنی وعراقی