ادامه وقار کونته با غلبه بر رقیب دیرینه

گزارش - تحریریه پارسینه | صرفا از بعد جغرافیایی جدال چلسی و تاتنهام نباید دربی‌ای چندان پرشور باشد. وایت هارت لین و استمفورد بریج ۱۰ مایل با هم فاصله دارند، فاصله‌ای در مقیاس لندن، شهری با بیش از ۱۲ باشگاه حرفه‌ای. در واقع اگر از استمفورد بریج به سوی وایت هارت لین حرکت کنید، در شش مایلی مسیر به امیریتس می‌رسید.

اما توضیح دشمنی‌های تیم‌های لندنی، برای غیر لندنی‌ها امری پیچیده است؛ مسئله فقط فاصله و محله نیست، بلکه، تاریخ و موقعیت و حجمی از عوامل دیگر هستند که با این دربی‌ها معنا می‌بخشند. شکی نیست که تاتنهامی‌ها بیش از هر تیم دیگر از آرسنال متنفرند، اما از سویی دیگر چلسی هرگز رقابت جدی‌ با همسایه‌هایش در غرب لندن، از جمله کوئینز پارک رنجرز، برنتفورد و فولام نداشته، و به این خاطر حس رقابت و نفرت آبی‌های لندن متوجه شمال شرق شهر شده است.

یکی از دلایل این نفرت تصمیم جیمی گریوز، بازیکنی که یکی از بزرگان تاتنهام به شمار می‌آمد، مبنی بر پیوستن به چلسی بود (هرچند پیش از آن دورانِ کوتاهی را در میلان به سر برده بود). دلیل دیگر شکست چلسی در فینال اف.ای کاپ ۱۹۶۷ بود. در نقطه‌ مقابل هوادارن تاتنهام هم دل خوشی از دوران جدید چلسی و تسلط‌شان بر لندن ندارند.

اما مثل تمام رقابت‌های کلاسیک، این جدال هم همچنان به آتش خودش هیزم می‌ریزد. اخیرترین اپیزود این روایت به پایان فصل پیش بازمی‌گردد، وقتی که تاتنهام نیاز به سه امتیاز از استمفورد بریج داشت تا امیدهای قهرمانی‌اش را زنده نگه دارد، اما در نهایت با یک تساوی ۲-۲ به پایان راه رسید. این بازی یک در دهه‌های آینده جایگاه ویژه‌ای در تاریخ‌نگاری رقابت دو تیم پیدا خواهد کرد.

چلسی، تیمی که تقریبا تمام فصل فوتبالی به شدت بد بازی کرده بود، در این بازی به خاطر نفرت از تاتنهام نمایشی دور از انتظار داشت: «ما نمیخوایم تاتنهام قهرمان لیگ بشه، از هواداران، نه بازیکنان.» این جمله‌ی ادن آزارد، که خودش گل تساوی را زد و قهرمانی لستر سیتی را قطعی کرد، پیش از دربی بود.

«ما نمیخوایم اسپرز لیگ را ببره.» این را ویلیان گفت. «من نمیخوام اسپرز قهرمان لیگ بشه.» این را هم سسک فابرگاس گفت.

اسپرز در شب سرنوشت‌ساز استمفورد بریج در نیمه‌ اول با اقتدار ۰-۲ از میزبان پیش افتاد، اما در نیمه‌ دوم چلسی بیدار شد و بهترین فوتبال فصلش را بازی کرد و کار را به تساوی ۲-۲ کشاند. این بازی شاهد صحنه‌های پرشور زیادی بود، جایی که تاتنهامی‌ها خودشان را باختند و خونسردی خودشان را از دست دادند. برای همین بود که مارک کلتنبرگ به ۱۲ بازیکن کارت زرد نشان داد، و البته خیلی تلاش کرد بازیکنی را اخراج نکند. از این ۱۲ اخطار، ۹ کارت سهم تاتنهامی‌ها بود، بالاترین آمار در تاریخ لیگ برتر. در این جمع اریک دایر که مدام از این سو به آن سوی زمین تکل‌های خشن می‌زد بیش از بقیه خوش‌شانس بود که تا آخر در زمین باقی ماند. «اونا جوری خوشحالی میکردن انگار خودشون لیگ را برده بودند.» این را هم هری کین بعد از بازی گفت.

پر بیراه نیست اگر بگوییم تاتنهام هنوز تحت تاثیر این بازی است و سایه‌اش بر سر شاگردان موریسیو پوچتینو سنگینی می‌کند. اسپرز بعد از تساوی ۲-۲ در استمفورد بریج، در دو بازی باقی مانده‌ فصل در خانه مغلوب ساوتهمپتون شد و بعد به شکلی شگفت‌انگیز ۱-۵ به نیوکاسل ۱۰ نفره‌ سقوط کرده باخت. این فصل هم با اینکه تاتنهام در لیگ هنوز بدون شکست است، اما نمایشی وحشتناک در چمپیونز لیگ داشته و حالا در شب آخر دور گروهی فقط می‌تواند با نتیجه گرفتن مقابل زسکا موسکو راهی به یوروپا لیگ پیدا کند. بدین خاطر است که هواداران اسپرز حال و روز خوشی ندارند.

اما امشب فرصت مناسبی است برای انتقام و تغییر این حال و روز. در حالیکه تاتنهامی‌ها آماده‌ نبرد می‌شوند، با اینکه نباید راهی که دایر در بازی قبل رفت را پیش بگیرند، اما حسی از یک دربی کلاسیک و سنتی لندن، جدالی نزدیک، سریع، پراشتباه و پر از نفرت را پدید می‌آورند. نبرد اصلی امشب در میانه‌ میدان است، نبردی میانه هافبک‌های اسپرز، یا به بیانی جنگجوترین هافبک‌های لیگ، علیه انگولو کانته و نمانیا ماتیچ؛ نغمه‌ای از خون و تندر، زیر نورهای استمفورد بریج.

البته که پیروزی در این دیدار ماموریتی بسیار مشکل برای تاتنهامی‌ها است. مردان پوچتینو امشب مقابل تیمی به زمین می‌روند که بعد از تصمیم آنتونیو کونته برای بازی کردن با سیستم ۳-۴-۳ شش بازی پیاپی‌اش در لیگ را با نتیجه‌ ۰-۱۷ در مجموع برده و به صدر لیگ برتر رسیده است. تا امروز هنوز هیچ تیمی درست نفهمیده که چطور باید مقابل این سیستم، با این وینگ‌بک‌هایی که مدام در حال اورلپ هستند و این خط دفاعیِ سه نفره که فضایی برای حمله‌ حریف باقی نمی‌گذارد، مقابله کند. با اینکه خود تاتنهام هم معمولا حریفی به شدت سرسخت، با پرس بالا و پرفشار و استقرار دفاعی دقیق و منظم است، اما حتی آن‌ها هم ممکن است در جدال با این چلسی جدید راهی برای پیروزی پیدا نکنند.

از سوی دیگر اما پوچتینو ممکن است سورپریزی تاکتیکی برای این بازی داشته باشد. تاتنهامی که او مقابل آرسنال به زمین فرستاد با سیستمِ ۲-۱-۴-۳ بازی را شروع کرد، سیستمی که به اندازه‌یِ کافی استحکام دفاعی داشت و در بعد هجومی هم برتری عددی در قلب خط دفاعی توپچی‌ها را به هم زده بود.

چنین سیستمی برای بازی امشب بعید است. پوچتینو قطعا تکه و پاره شدن اورتون به دست چلسی، در جدالی که رونالد کومن تصمیم گرفت از سیستم مشابه ۳-۴-۳ استفاده کند بارها تماشا کرده و این هفته بارها و بارها به چینش تیمش اندیشیده است. به هر حال طبیعی‌ترین نوع مقابله با ۳-۴-۳ استفاده از خود این سیستم است، شاید با بهره گرفتن از هافبک میانی‌ای چون دایر که در مواقع لازم به مرکز خط دفاعی منتقل شود.

تساوی فصل پیش امیدهای قهرمانی اسپرز را کشت، اما تساوی در بازی امشب نتیجه‌ای قابل قبول برای پوچتینو و مردانش خواهد بود. نتیجه‌ای بهتر از تساوی البته می‌تواند سرنوشت کل فصلشان را تغییر دهد و شروعی دوباره برایشان باشد، نتیجه‌ای که پایانی خواهد بود بر این روند فوق‌العاده‌یِ چلسی. پس مثل همیشه، در یک دربی سنتی لندنی، زخم زدن به حریف بالاترین انگیزه است.