وصیت امام علی (ع) به فرزند خود چه بود؟

در وصیّت امیر المؤمنین علی ابن ابیطالب(ع) به فرزندش محمّد ابن حنفیه در مورد اینکه انسان گوش خود را از سخنان بیهوده حفظ کند چنین آمده است که:

خداوند بر هر عضوی از اعضای تو واجبی را اختصاص داده و بر آن تصریح نموده است .

پس بر گوش واجب ساخت که به معاصی گوش فرا ندهد؛ پس فرمود:

و محققاً خداوند در کتاب بر شما چنین فرستاد که هر گاه بشنوید که به آیات الهی کفر ورزیده می شود و آیات الهی به مسخره گرفته می شود،در این گونه مجلسی با کافران منشینید تا در سخن دیگری وارد شوند ، اگر چنین نکنید ، همانند آنان می باشید.

و خداوند در جایی دیگر فرموده است :هر گاه دیدی کسانی در مورد آیات ما (به انکار و استهزا) غرق در گفتگو شده اند از آنان دوری کن تا درباره سخنی دیگر به گفتگو بنشینند.

سپس خداوند عزّ و جلّ جایی را که مؤمن از روی فراموشی در چنین مجلسی نشسته است را استثنا نموده و فرموده است :

و اگر شیطان فراموشت ساخت ، پس بعد از یاد آوری با چنین گروه ستمکاری منشین.

و فرمود :پس بشارت ده بندگان مرا ، همان بندگانی که سخن را می شنوند و از نیکوترین سخن پیروی می کنند ، آنان کسانی هستند که خداوند هدایتشان کرد و آنان خردمندانند.

و خدا در قرآن فرموده است :مؤمنان هر گاه به امری بیهوده برخورد کنند کریمانه از کنار آن می گذرند و هر گاه سخنی بیهوده بشنوند از آن دوری می گزینند.

پس این همان چیزی است که خداوند بر گوش واجب ساخته و عمل گوش همین است .

منابع:

سوره نسا/۱۴۰

سوره انعام /۶۸

سوره انعام /۶۸

سوره زمر/ ۱۷و۱۸

سوره فرقان/۷۲

سوره قصص/۵۵

جهاد با نفس تألیف شیخ حر عاملی (ره)