یک مدال طلا برای مهار شوت های ستاره آرژانتینی!

برنابه فریرا یکی از مشهورترین بازیکنان آرژانتین پیش از جنگ و شاید مشهورترین آن‌ها نیز بود. او در روستا کوچک روفینو به دنیا آمد و به همین خاطر، یکی از لقب‌هایش مورترو دِ روفینو بود. او را فیرا نیز می نامیدند. فریرا در ۱۵ سالگی در تیم روستایش بازی کرد و به پیشرفت خود ادامه‌ داد و در تیم های خونین، تیگره، اوراکان و ولس پا به توپ شد تا اینکه به ریورپلاته پیوست.

فریرا بازیکن سطح بالایی بود اما شوت‌هایش زبانزد همه بود. با این حال کند بودن این بازیکن آرژانتینی باعث شد که سرمربی‌ تیم‌های اوراکان و ولس از او تنها در دیدارهای دوستانه بهره ببرند و قراردادی با او امضا نکنند. این موضوع باعث شد مسئولان باشگاه ریورپلاته نیز برای خرید او دچار شک شوند اما آنتونیو وسپوسیو لیبرتی (رییس باشگاه) پس از تماشای بازی فریرا در دیدار تیگره و سن لورنسو تصمیم گرفت با این بازیکن قرار داد امضا کند. فریرا توانست با شوت‌های سهمگینش شکست دو بر صفر را به پیروزی سه بر دو تبدیل کند.

او شروع توفانی داشت. لیگ را با دو گل برابر چاکاریتا خونیورس آغاز کرد. در هفته دوم نیز یک گل به ثمر رساند. سومین هفته را با دو گل به پایان رساند و در چهارمین هفته این کار را تکرار کرد. روند گلزنی‌اش تا پایان پانزده هفته نخست ادامه داشت. در بیشتر بازی‌ها بیش از یک بار گلزنی کرد و گاهی اوقات نیز سه گل به ثمر می‌رساند. شوت‌های او موضوع مورد بحث همه مردم شهر بوینس آیرس بود.

ورزشگاه ریورپلاته برای تماشای بازی فریرا پر از تماشاگر می‌شد و تقریبا از هر بازی ۱۰ هزار پسو به دست می‌آمد. تنها برتری فریرا در شوت‌های قدرتمندش بود اما این ویژگی او را به یک اسطوره تبدیل کرد. برخی‌ها معتقد بودند فریرا برای اینکه چنین شوت‌هایی به سمت دروازه‌ بزند، از حقه‌هایی استفاده می‌کند. می‌گفتند او از روش هایی بهره می‌برد تا توپ را سنگین کند و کنترلش برای دروازه‌بان‌ها سخت شود. او توپ را باز می‌کرد و داخل آن چسب می‌ریخت تا سنگین شود.

اوگو مارینی که یک ژورنالیست آرژانتینی بود و در روزنامه لا کریتیکا کار می‌کرد، به او لقب فیرا داد. او در شروع هفته هشتم لیگ در روزنامه نوشت: اگر دروازه‌بانی از فریرا گلی دریافت نکند، به او مدال طلا خواهد داد. این خبر باعث هیجان‌انگیزتر شدن رقابت‌ها شد. هر بازی همچون یک رویداد تلقی می‌شد؛ به خصوص زمانی که فریرا باید برابر دروازه‌بانان بزرگ آن زمان به نام‌های بوسیو و بوتاسو قرار می‌گرفت. او تا هفته پانزدهم، ۱۹ گل به ثمر رسانده بود. هفته بعد ریورپلاته برابر اوراکان یک بر یک متوقف شد و فریرا نتوانست گلی به ثمر برساند اما چون بازی لغو شد، این بازی به حساب نیامد.

در نهایت در هفته هفدهم، سانخیوانی دروازه‌بان ایندپندینته همه شوت‌های مهاجم آرژانتینی را مهار کرد و به مدال طلا رسید. ایندپندینته همچنین با پیروزی پنج بر صفر شگفتی دیگری را خلق کرد. پس از این بازی زمانی که ادامه‌ دیدار برابر اوراکان برگزار شد، دی نیکلا از او گلی دریافت نکرد و خواستار مدال طلا شد. در نهایت روزنامه لا کریتیکا نیز به او مدال طلا اهدا کرد.

این دو بازی تنها دیدارهایی بودند که فیرا در گلزنی ناکام بود. او در آن فصل ۴۳ گل به ثمر رساند که تا به آن روز بهترین رکورد گلزنی در لیگ محسوب می‌شد. باسته و فرانسیکو وارایو با ۲۳ گل در رتبه‌های بعدی قرار گرفتند. با این حال فیرا تنها چهار سال در سطح فوتبال آرژانتین درخشید. افراط در سیگار کشیدن و مقاومت برابر توصیه‌های پزشکی باعث شد خیلی زود دوران فوتبالش به پایان برسد. آخرین سالی که در سطح بالا بازی کرد، به سال ۱۹۳۷ بازمی‌گردد.

آرسنیو اریکو خیلی زود توانست رکورد او را با به ثمر رساندن ۴۹ گل بشکند. بازیکنی که در نهایت به یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال پاراگوئه تبدیل شد.