.svg)
ایران بدون نماینده در بهترین‌های آسیا!
پارسینه: برنده بهترین بازیکن سال ایران در دو سال اخیر جایگاه خودش را در تیم ملی داشته و گل زده و اتفاقات را رقم زده. این با وجود- یا شاید به دلیل- رقابت برای جایگاه‌ها در خط حمله ایران در میان مهاجمانی است که در برخی از لیگ‌های بزرگ تاثیرگذار بوده‌اند و به دنبال بازی برای تیم ملی هستند.
گزارش - تحریریه پارسینه | با طرفداران ایرانی صحبت کنید و افتخاری که به دستاوردهای تیم ملی می‌کنند را ببینید. آسیا اغلب یک تیم شماره یک روشن ندارد اما حالا دارد و این تیم از تهران می‌آید. مرور سریع عملکرد آن‌ها در مقدماتی جام جهانی نشان می‌دهد که این شاهزاده‌های پارسی بر گروه آ مسلط بودند. و تیم‌های دیگر آن‌قدر موثر نبودند که برای بی‌شکست ماندن در ده بازی کم نیاورند. فقط در بازی دهم دفاع آن‌ها باز شد و مدت‌ها قبل از این آن‌ها به جام جهانی رسیده بودند.
سرمربی ایران، کارلوس کی‌روش گاهی درباره دستاورد تیم اول آسیا شدن براساس رتبه‌بندی فیفا صحبت کرده است. در ۱۸ ماه گذشته یا همین حدود این رتبه‌بندی بازتابی از اتفاقات زمین بازی بوده. مطمئنا مخالفت کنی در این باره در کل قاره وجود دارد. بازبینی بیشتری برای پیشرفتی که کرده‌اند مورد نیاز است و طرفداران در ایران کمی ناراحت‌اند چرا که این دستاوردها هم برایشان کافی نیست. نگاهی به دو فهرست نامزدهای بازیکنان سال که امروز جایزه‌شان را از کنفدراسیون فوتبال آسیا خواهند گرفت احساس این هواداران را توجیه می‌کند.
یک لیست بازیکنانی را شامل می‌شود که در آسیا بازی می‌کنند و جایزه دیگر به بازیکنانی اختصاص دارد که در سطح بین‌المللی بازی می‌کنند. قویا می‌شود گفت که ایرانی‌ها در هر دو لیست باید حضور می‌داشتند با این حال نام آن‌ها با غیبت‌شان آشکار شده. فوتبال بازی آرا است و به ندرت درباره یک چیز در خلا توافق به دست می‌آید اما در سالی که ایران با فاصله بهترین تیم آسیا بوده و برخی از استعدادهای این تیم در اروپا درخشیده‌اند فهرست نامزدها شگفت‌آور است.
در حوزه داخلی مهدی طامی باید به بانکوک سفر می‌کرد. مهاجم پرسپولیس سالی خوب در باشگاه و تیم ملی داشته. در لیگ ایران بهترین گلزن بوده و به قرمزها کمک گرده به قهرمانی برسند. در لیگ قهرمانان ای.اف.سی هفت گل برای پرسپولیس زد و پرسپولیس به نیمه‌نهایی رسید و تنها آنجا به الهلال عربستان باخت. برنده بهترین بازیکن سال ایران در دو سال اخیر جایگاه خودش را در تیم ملی داشته و گل زده و اتفاقات را رقم زده. این با وجود- یا شاید به دلیل- رقابت برای جایگاه‌ها در خط حمله ایران در میان مهاجمانی است که در برخی از لیگ‌های بزرگ تاثیرگذار بوده‌اند و به دنبال بازی برای تیم ملی هستند.
وقتی ایران به قدم‌های آخر را در راه جام جهانی بردارد طارمی آنجا بود. در فاصله‌ای ۵روزه در مارس ایران با دو پیروزی یک بر صفر در ۵ روز مطمئن شد که تابستان آینده تعطیلاتی در کار نخواهد بود. اگر پیش از آن مسکو فقط از دور دیده می‌شد در بازی خانگی مقابل ازبکستان طارمی به گل رسید و این گل پیرکزی و رسیدن به جام جهانی را مهر کرد. وقتی تیم به او نیاز داشت او رسید و نیاز را رفع کرد.
آن سوی آب‌ها رضت قوچان‌نژاد هم هست. مهاجم تیزپایی که فصل گذشته پقام دوم مشترک بهترین گلزن اردیویژه را به دست آورد. لیگ هلند شاید این روزها یکی از لیگ‌های برتر اروپا نباشد اما هنوز یکی از بهترین لیگ‌های دنیا است. فقط یک بازیکن خوب می‌تواند آنجا باشد و فقط یک بازیکن ویژه می‌تواند ۲۰ گل و فقط یک گل کمتر از بهترین گلزن بزند. بازیکنی آسیایی که در یک لیگ مهم چنین رکوردی بزند شایسته تحسین زیادی است.
قصد کم‌اعتبار کردن نام‌هایی که به فهرست راه پیدا کردند نیست اما گوچی یکی از بهترین بازیکنان در یک لیگ مورد احترام و سطح بالای اروپایی بوده. با توجه به عملکرد او در تیم ملی هم او سال خوبی داشته. بازیکنان دیگری هم که عملکرد خوبی داشته‌اند بوده‌اند مثل سردار آزمون در روسیه که از قبل خودش را به عنوان یکی از مهاجمان برتر آسیا مطرح کرده. برخی حتی او را شایسته بیش از این می‌دانند اما در هر حال همه توافق دارند که او بازیکنی ویژه است.
اگر هر کدام از این سه بازیکن وارد لیست نامزدها می‌شد خمی‌به ابروی کسی در آسیا نمی‌آمد. این که هیچ کدام از آن‌ها نیستند شگفتی بزرگتری است. این به معنای وحود یک تعصب ضدایرانی - همان‌گونه که در این سال‌ها بارها تکرار شده- نیست اما طرفداران و برخی بازیکندن این تیم حق دارند که احساس کنند که توجه کافی به سال فوق‌العاده ۲۰۱۷ فوتبال ایرانی نشده است.
برنده بهترین بازیکن سال ایران در دو سال اخیر جایگاه خودش را در تیم ملی داشته و گل زده و اتفاقات را رقم زده. این با وجود- یا شاید به دلیل- رقابت برای جایگاه‌ها در خط حمله ایران در میان مهاجمانی است که در برخی از لیگ‌های بزرگ تاثیرگذار بوده‌اند و به دنبال بازی برای تیم ملی هستند.
سرمربی ایران، کارلوس کی‌روش گاهی درباره دستاورد تیم اول آسیا شدن براساس رتبه‌بندی فیفا صحبت کرده است. در ۱۸ ماه گذشته یا همین حدود این رتبه‌بندی بازتابی از اتفاقات زمین بازی بوده. مطمئنا مخالفت کنی در این باره در کل قاره وجود دارد. بازبینی بیشتری برای پیشرفتی که کرده‌اند مورد نیاز است و طرفداران در ایران کمی ناراحت‌اند چرا که این دستاوردها هم برایشان کافی نیست. نگاهی به دو فهرست نامزدهای بازیکنان سال که امروز جایزه‌شان را از کنفدراسیون فوتبال آسیا خواهند گرفت احساس این هواداران را توجیه می‌کند.
یک لیست بازیکنانی را شامل می‌شود که در آسیا بازی می‌کنند و جایزه دیگر به بازیکنانی اختصاص دارد که در سطح بین‌المللی بازی می‌کنند. قویا می‌شود گفت که ایرانی‌ها در هر دو لیست باید حضور می‌داشتند با این حال نام آن‌ها با غیبت‌شان آشکار شده. فوتبال بازی آرا است و به ندرت درباره یک چیز در خلا توافق به دست می‌آید اما در سالی که ایران با فاصله بهترین تیم آسیا بوده و برخی از استعدادهای این تیم در اروپا درخشیده‌اند فهرست نامزدها شگفت‌آور است.
در حوزه داخلی مهدی طامی باید به بانکوک سفر می‌کرد. مهاجم پرسپولیس سالی خوب در باشگاه و تیم ملی داشته. در لیگ ایران بهترین گلزن بوده و به قرمزها کمک گرده به قهرمانی برسند. در لیگ قهرمانان ای.اف.سی هفت گل برای پرسپولیس زد و پرسپولیس به نیمه‌نهایی رسید و تنها آنجا به الهلال عربستان باخت. برنده بهترین بازیکن سال ایران در دو سال اخیر جایگاه خودش را در تیم ملی داشته و گل زده و اتفاقات را رقم زده. این با وجود- یا شاید به دلیل- رقابت برای جایگاه‌ها در خط حمله ایران در میان مهاجمانی است که در برخی از لیگ‌های بزرگ تاثیرگذار بوده‌اند و به دنبال بازی برای تیم ملی هستند.
وقتی ایران به قدم‌های آخر را در راه جام جهانی بردارد طارمی آنجا بود. در فاصله‌ای ۵روزه در مارس ایران با دو پیروزی یک بر صفر در ۵ روز مطمئن شد که تابستان آینده تعطیلاتی در کار نخواهد بود. اگر پیش از آن مسکو فقط از دور دیده می‌شد در بازی خانگی مقابل ازبکستان طارمی به گل رسید و این گل پیرکزی و رسیدن به جام جهانی را مهر کرد. وقتی تیم به او نیاز داشت او رسید و نیاز را رفع کرد.
آن سوی آب‌ها رضت قوچان‌نژاد هم هست. مهاجم تیزپایی که فصل گذشته پقام دوم مشترک بهترین گلزن اردیویژه را به دست آورد. لیگ هلند شاید این روزها یکی از لیگ‌های برتر اروپا نباشد اما هنوز یکی از بهترین لیگ‌های دنیا است. فقط یک بازیکن خوب می‌تواند آنجا باشد و فقط یک بازیکن ویژه می‌تواند ۲۰ گل و فقط یک گل کمتر از بهترین گلزن بزند. بازیکنی آسیایی که در یک لیگ مهم چنین رکوردی بزند شایسته تحسین زیادی است.
قصد کم‌اعتبار کردن نام‌هایی که به فهرست راه پیدا کردند نیست اما گوچی یکی از بهترین بازیکنان در یک لیگ مورد احترام و سطح بالای اروپایی بوده. با توجه به عملکرد او در تیم ملی هم او سال خوبی داشته. بازیکنان دیگری هم که عملکرد خوبی داشته‌اند بوده‌اند مثل سردار آزمون در روسیه که از قبل خودش را به عنوان یکی از مهاجمان برتر آسیا مطرح کرده. برخی حتی او را شایسته بیش از این می‌دانند اما در هر حال همه توافق دارند که او بازیکنی ویژه است.
اگر هر کدام از این سه بازیکن وارد لیست نامزدها می‌شد خمی‌به ابروی کسی در آسیا نمی‌آمد. این که هیچ کدام از آن‌ها نیستند شگفتی بزرگتری است. این به معنای وحود یک تعصب ضدایرانی - همان‌گونه که در این سال‌ها بارها تکرار شده- نیست اما طرفداران و برخی بازیکندن این تیم حق دارند که احساس کنند که توجه کافی به سال فوق‌العاده ۲۰۱۷ فوتبال ایرانی نشده است.
برنده بهترین بازیکن سال ایران در دو سال اخیر جایگاه خودش را در تیم ملی داشته و گل زده و اتفاقات را رقم زده. این با وجود- یا شاید به دلیل- رقابت برای جایگاه‌ها در خط حمله ایران در میان مهاجمانی است که در برخی از لیگ‌های بزرگ تاثیرگذار بوده‌اند و به دنبال بازی برای تیم ملی هستند.
ارسال نظر