.svg)
شباهت روسری تایلندی به آباژور تلویزیونی
پارسینه: برترین ها در یادداشتی به قلم ایمان عبدلی نوشت: مساله ی حجاب در دو اتفاق، خبر ساز شد؛ یکی مساله پوشش مجری مراسم قرعه کشی فیفا خانم ماریا کوماندنایا و دیگری آقای مربی تایلندی کَبِدی که با روسری در سالن ورزشی خانم ها حضور یافته بود. وجه اشتراک دو ماجرا اُفتی است که به حجاب وارد می کنند و نگرانی از هویتی است که حجاب یکی از نشانه های بزرگ آن است.
هویت مشترکی که اگر نشانه هایش مخدوش شود، توان سراپا ایستادن نخواهد داشت. مُرادم تاثیرات اجتماعی رفتار صدا و سیما و یا فدراسیون کبدی است که در مقوله ی سانسور و خلق پدیده هایی چون آباژور و روسری مردانه ظهور می کند و می تواند یک قوم را از آبرو بیاندازد.
در مورد آباژور
با صداوسیمایی طرفیم که مطابق قانون موظف است تصاویر خلاف شرع را به نمایش نگذارد. این الزام قانونی البته با واقعیت بیرونی و متن اجتماع تفاوت هایی دارد. از پس این تفاوت ها، تناقض هایی بیرون می زند که کلیت صداوسیما را قابل نقد می کند. قرعه کشی دوره گذشته جام جهانی از جمله بزنگاه هایی بود که تاکید صدا و سیما بر اجرای قانون، مردم را از دیدن قرعه کشی محروم کرد. متعاقب آن برخی از لایه های اجتماع نسبت به این محرومیت واکنش نشان دادند.
از آن سال تا امروز اما سرعت تکثیر شبکه های مجازی سرسام آور بوده و اگر آن روز با گزینه «شبکه های ماهواره ای» تاکید صدا و سیما، لوث و بی تاثیر به نظر می رسید، امروز «اینستاگرام و خاصیت پخش زنده» هم اضافه شده. ماهواره تا حدودی خط قرمز بود و زحمت داشت، اینستاگرام که اصلا یک توانایی بالقوه است و هر کسی می تواند مراسم را به صورت زنده مشاهده کند. پس تاکید بر اجرای قانون اگر ده سال پیش کاملا موثر بود و اگر 5 سال پیش تا حدودی، امروز تقریبا اصلا موثر نیست. برای وضعیت جدید، رفتار جدیدی باید اتخاذ کرد. ادامه چنین تاکیدی قطعا موجب وهن یک پوشش مقدس است که حداقل بخشی از هویت ماست که نباید این چنین مضحکه شود.
در مورد روسری مردانه
آن فکر متهورانه ای که روسری را سر مربی تایلندی کرد، سور زد به صدا و سیما. فدراسیون کبدی جوری بخشی از هویت ما را دستمالی کرد که حتی آباژورهای صدا و سیما هم نتوانسته بودند!
پرسش های که می ماند؛ آیا یک مرد با روسری، بر دیگر زنان محرم می شود؟ آیا مردان ایرانی هم می توانند روسری سر کنند و به تماشای مسابقات ورزشی زنانه بروند؟ آیا فکر نکردید که روزگاری در این خاک مردمی به عشق حجاب و چادر از خانه بیرون نمی آمدند که مبادا در تنگنا قرار بگیرند و چادر از سرشان بیفتد؟
مراعات محجبه ها را که نکرده اید، هیچ! حتی آن هایی که اعتقادی به حجاب ندارند هم با چنین رفتارهایی برانگیخته می شوند. حجاب نشانه ای از زیست تاریخی ماست. ما با چادرهای مادرهایمان، با تصاویری که جلوی حرم امام رضا(ع) ثبت شده و با خاطرات این شکلی، هویت گرفته ایم. یعنی یک باره و با یک ندانم کاری، این حجم از هویت مشترک زیر سئوال می رود و بعد هم یک عذرخواهی؟ مگر در گذر زمان می شود این خدشه ها را جبران کرد؟
در هر صورت آن مربی تایلندی فراموش می شود و خانم ماریا هم که به خواست ما تن داده اند ظاهرا، اما چیزی که مهم است تغییر عاجل رفتار نهادهای تاثیر گذاری است که مبادا هر چه داریم را باد بدهند.
در مورد آباژور
با صداوسیمایی طرفیم که مطابق قانون موظف است تصاویر خلاف شرع را به نمایش نگذارد. این الزام قانونی البته با واقعیت بیرونی و متن اجتماع تفاوت هایی دارد. از پس این تفاوت ها، تناقض هایی بیرون می زند که کلیت صداوسیما را قابل نقد می کند. قرعه کشی دوره گذشته جام جهانی از جمله بزنگاه هایی بود که تاکید صدا و سیما بر اجرای قانون، مردم را از دیدن قرعه کشی محروم کرد. متعاقب آن برخی از لایه های اجتماع نسبت به این محرومیت واکنش نشان دادند.
از آن سال تا امروز اما سرعت تکثیر شبکه های مجازی سرسام آور بوده و اگر آن روز با گزینه «شبکه های ماهواره ای» تاکید صدا و سیما، لوث و بی تاثیر به نظر می رسید، امروز «اینستاگرام و خاصیت پخش زنده» هم اضافه شده. ماهواره تا حدودی خط قرمز بود و زحمت داشت، اینستاگرام که اصلا یک توانایی بالقوه است و هر کسی می تواند مراسم را به صورت زنده مشاهده کند. پس تاکید بر اجرای قانون اگر ده سال پیش کاملا موثر بود و اگر 5 سال پیش تا حدودی، امروز تقریبا اصلا موثر نیست. برای وضعیت جدید، رفتار جدیدی باید اتخاذ کرد. ادامه چنین تاکیدی قطعا موجب وهن یک پوشش مقدس است که حداقل بخشی از هویت ماست که نباید این چنین مضحکه شود.
در مورد روسری مردانه
آن فکر متهورانه ای که روسری را سر مربی تایلندی کرد، سور زد به صدا و سیما. فدراسیون کبدی جوری بخشی از هویت ما را دستمالی کرد که حتی آباژورهای صدا و سیما هم نتوانسته بودند!
پرسش های که می ماند؛ آیا یک مرد با روسری، بر دیگر زنان محرم می شود؟ آیا مردان ایرانی هم می توانند روسری سر کنند و به تماشای مسابقات ورزشی زنانه بروند؟ آیا فکر نکردید که روزگاری در این خاک مردمی به عشق حجاب و چادر از خانه بیرون نمی آمدند که مبادا در تنگنا قرار بگیرند و چادر از سرشان بیفتد؟
مراعات محجبه ها را که نکرده اید، هیچ! حتی آن هایی که اعتقادی به حجاب ندارند هم با چنین رفتارهایی برانگیخته می شوند. حجاب نشانه ای از زیست تاریخی ماست. ما با چادرهای مادرهایمان، با تصاویری که جلوی حرم امام رضا(ع) ثبت شده و با خاطرات این شکلی، هویت گرفته ایم. یعنی یک باره و با یک ندانم کاری، این حجم از هویت مشترک زیر سئوال می رود و بعد هم یک عذرخواهی؟ مگر در گذر زمان می شود این خدشه ها را جبران کرد؟
در هر صورت آن مربی تایلندی فراموش می شود و خانم ماریا هم که به خواست ما تن داده اند ظاهرا، اما چیزی که مهم است تغییر عاجل رفتار نهادهای تاثیر گذاری است که مبادا هر چه داریم را باد بدهند.
ارسال نظر