با کی‌روش مثل ایویچ نباشیم!

وکیل مدافع کارلوس کی روش نیستم؛ اصولا چطور می توان از چیزی دفاع کرد که خودت از آن شاکی هستی. خود من هم شاکی هستم که چرا استاد در کنفرانس مطبوعاتی تیم ملی کشورمن، یک آدم بی ربط را کنار دستش می نشاند، مگر پروتکلی وجود ندارد؟ خانه خاله که نیست، نمی شود که دست هر کس را گرفت در محوطه ای برد که متعلق به خودت نیست، اگر خیلی دوستش داری صبح به صبح، بامداد به بامداد ببر خانه ات! در وقت کنفرانس مطبوعاتی تو سرمربی تیم ملی هستی و باید حواست باشد که چه کار می کنی!

وکیل مدافع کارلوس کی روش نیستم اما راستش برایم هیچ اهمیتی ندارد این بازی های دوستانه را چه کسی هماهنگ می کند؛برای من چه فرقی می کند که بازی فلان را فلان شرکت هماهنگ می کند یا آن یکی... این که پورسانتش تو جیب چه کسی می رود، جنگی است میان دلال ها، نه برای من جذاب است و نه مهم. می ماند مساله ای که این روزها درشت نمایی شده به نام فساد که واقعیتش نه دادستان هستم و نه جیمز باند که بدانم چقدر این حرف ها راست است و چقدر دروغ یا چقدر راست و دروغ با هم قاطی شده اند. واقعیتش تازه بدبین هم هستم به خیلی از این دلسوزی ها و دلسوزها ...کاش اراده ای باشد که این پرونده را تا انتها برود تا معلوم شود آیا واقعا فسادی هست یا نه؟ یک زمان هم می گفتند کی روش می خواهد قطر به جام جهانی برود اما ...

وکیل مدافع کارلوس کی روش نیستم اما دیگر باور دارم وقتی حرف از خود فوتبال می شود، او بی همتاست! این روزها ما بی انصاف ترین مردمان جهان شده ایم، مردمانی که همه چیز را داریم زیر سوال می بریم، آن همه خاطره خوب، آن همه احساس غرور، آن همه دوست داشتن تیم ملی چه شد؟ یعنی یادمان رفته تیم ملی را در چه شرایطی تحویل او دادیم و او با تیم ما چه کرد؟ همین چند روزه توجه خیلی از ما به بازی ایران و آمریکا جلب شد، در جام جهانی ۹۸ ... بعضی از ما به یاد آوردیم که چقدر بی انصاف بودیم با تومیسلاو ایوویچ، چقدر تهمت زدیم به مردی که نابغه بود، چقدر درشتی کردیم و او را با خود به جام جهانی نبردیم. چه کسی ضرر کرد؟ ما یا ایوویچ؟شاید جام جهانی ۲۰۰۶ و برانکو ایوانکوویچ را یادمان رفته؟ همه دسته جمعی زیر ساک زدیم و او را بی مهری بدرقه کردیم، بعدها منتش را کشیدیم که برگردد...

وکیل مدافع کارلوس کی روش نیستم اصولا وقت فوتبال تبدیل به یک فن می شود و هنر، کی روش نیاز به وکیل مدافع ندارد. در همه این سال ها نیک دانسته ایم که اگر یک نفر باشد که می توان در این گروه سخت راه را برای ما باز کند همین کارلوس کی روش است.

سه ماه می توانیم در کنار تیم ملی باشیم بعد تا یک عمر می توانیم فرمان حمله را صادر کنیم، آن چه نباید در این حمله قربانی شود، آرامش تیمی است که باید برای یک جنگ تمام عیار آماده شود، سه ماه و شاید کمتر خیلی نیست، بیایید تیم ملی خودمان را دوست داشته باشیم، بعدها اگر مثل ایویچ، ایوانکوویچ و .... فرصت ها را از دست دادیم، زمان به عقب برنمی گردد، بی انصاف نباشیم این قدر؛ لااقل در سه ماه بعدی!