.svg)
با کودکانتان صمیمی باشید
پارسینه: دوست داشتن فرزندان، از جمله مواردی است که خداوند به صورت فطری در وجود ما انسا‌ن‌ها قرار داده است، به خصوص در وجود مادران، فلسفه این حکمت الهی بسیار روشن است، به واقع اگر این محبت و مهر مادری که به وسیله هورمون‌های (اکسی توسین) ایجاد می‌شود در وجود مادران نهادینه نبود، احتمالا هیچ مادری حاضر نمی‌شد حتی یک لحظه هم درد‌ها، رنج‌ها و شب بیداری‌های فرزندانش را متحمل شود.
دوست داشتن فرزندان، از جمله مواردی است که خداوند به صورت فطری در وجود ما انسا‌ن‌ها قرار داده است، به خصوص در وجود مادران، فلسفه این حکمت الهی بسیار روشن است، به واقع اگر این محبت و مهر مادری که به وسیله هورمون‌های (اکسی توسین) ایجاد می‌شود در وجود مادران نهادینه نبود، احتمالا هیچ مادری حاضر نمی‌شد حتی یک لحظه هم درد‌ها، رنج‌ها و شب بیداری‌های فرزندانش را متحمل شود.
اما آن چه که قصد داریم به طور اختصار در این مقاله به آن بپردازیم اهمیت و ضرورت این دوست‌داشتن است و اصولا روش‌ها و مهارت‌هایی که این مهم را ممکن می‌سازند. شاید پذیرفتن این نکته کمی سخت باشد که مشکلات شخصیتی اکثر قریب به اتفاق ما بزرگ‌تر‌ها به دلیل عدم مهارت دوست داشتن از جانب والدین‌مان در کودکی شکل گرفته است.
چگونه با بچه‌هایمان دوست باشیم
مسئله نیاز‌های روانی و از جمله نیاز به محبّت، از مباحث اصولی در روانشناسی تربیتی و حتّی روانکاوی است. دوست داشتن و دوست داشته شدن از احتیاجات ضروری انسان است و فقدان آن به شکل غیر قابل باوری آدمی را دچار نقصان در بینش و رفتار می‌کند لذا ضروری است تا والدین توجه لازم و کافی به این نکته داشته باشند. برای این مهم لازم است ابتدا کودکان‌مان را خوب بشناسیم و به یاد داشته باشیم که دوست‌داشتن آن‌ها بدون شناخت‌شان میسر نیست. دقت کنیم که آن‌ها آیینه وجود ما هستند. پس هر‌گونه بینش و رفتار آنان انعکاس بینش و رفتار ماست؛ لذا اگر آن‌ها دوست داشتن را در وجود ما پیدا کنند آن را می‌آموزند. به یاد داشته باشید اصیل‌ترین و مهم‌ترین احتیاجات روانی کودک، برخورداری از محبّت است. کودکان باید احساس کنند که والدین‌شان با آن‌ها صمیمی و مهربان اند و آنان را در حل مشکلات‌شان یاری می‌کنند. کودکانی که این حس را درون خویش دریافته‌اند و به این باور رسیده‌اند، مسائل و مشکلات خود را با والدین خود مطرح می‌کنند و راحت‌تر از پس آن‌ها بر می‌آیند. برای برقرای ارتباط و دوستی با آنان اولین قدم پس از خواستن، این است که فاصله سنی با فرزندان‌تان را در ذهن خود به حداقل برسانید تا بدین‌گونه زمینه‌هایی برای صحبت دوستانه با آن‌ها فراهم کنید. اما توجه داشته باشید که این ارتباط با حفظ جایگاه‌تان به عنوان والدین باشد.
در دقایقی از شبانه روز، درخلوت آن‌ها وارد شوید و با فرزندتان صحبت کنید و از دیدگاه‌های او با خبر شوید.
سعی کنید در این گفتگو‌ها از مشکلات و دغدغه‌های احتمالی فرزندتان با خبر شوید و برای آن‌ها راه‌حلی بیابید.
سعی کنید قبل از این‌که فرزندتان از شما درخواست کمک کند، خودتان به کمک وی بروید و نگذارید برای رفع مشکل خود، به غریبه‌ها پناه ببرد، حتی اگر این غربیه دوست‌های وی باشند. به عنوان راهی برای برقراری رابطه بیشتر با فرزندان‌تان با آن‌ها تماس جسمانی داشته باشید. کودکان دوست دارند به والدین خود نزدیک باشند.
کنار خود نگاه‌داشتن، آرامش و اطمینان را به آنان منتقل می‌کند. استفاده از یک آغوش گرم به او کمک می‌کند تا یک حامی را در کنار خود باور کنند.
کودکان علاقه‌مند به مشارکت در تصمیم گیری‌ها هستند. تصمیم‌گیری به آن‌ها احساس تسلط و استقلال می‌دهد. سعی کنید در امور مختلف حتی اگر به ظاهر، نظرات آن‌ها را نیز جویا شوید تا بدین صورت این حس را در او تقویت کرده و رابطه دوستی‌تان را محکم‌تر کنید.
جمله خود را با کلمه «باشه؟» تمام نکنید مگرآن‌که آماده باشید «نه» گفتن کودک خود را بپذیرید.
اگر از کودک درخواستی بکنید که منوط به موافقت او باشد، در دام بحث‌های طولانی و حتی جنگ قدرت گرفتار می‌شوید.
برای تفهیم مسائل و موضوعات مختلف به او، زیاد توضیح ندهید. اثربخشی توضیحات ساده معمولاً بیش از بحث‌های طولانی است. در ضمن بچه‌ها خیلی زود از توضیحات مشروح خسته شده و فرار می‌کنند.
به کودک خود توجه کامل داشته باشید و به‌خاطر بسپارید که حتی یک رابطه سریع، اما با توجه، می‌تواند نیاز کودک شما را به ارتباط برآورده سازد.
منبع: سیمرغ
اما آن چه که قصد داریم به طور اختصار در این مقاله به آن بپردازیم اهمیت و ضرورت این دوست‌داشتن است و اصولا روش‌ها و مهارت‌هایی که این مهم را ممکن می‌سازند. شاید پذیرفتن این نکته کمی سخت باشد که مشکلات شخصیتی اکثر قریب به اتفاق ما بزرگ‌تر‌ها به دلیل عدم مهارت دوست داشتن از جانب والدین‌مان در کودکی شکل گرفته است.
چگونه با بچه‌هایمان دوست باشیم
مسئله نیاز‌های روانی و از جمله نیاز به محبّت، از مباحث اصولی در روانشناسی تربیتی و حتّی روانکاوی است. دوست داشتن و دوست داشته شدن از احتیاجات ضروری انسان است و فقدان آن به شکل غیر قابل باوری آدمی را دچار نقصان در بینش و رفتار می‌کند لذا ضروری است تا والدین توجه لازم و کافی به این نکته داشته باشند. برای این مهم لازم است ابتدا کودکان‌مان را خوب بشناسیم و به یاد داشته باشیم که دوست‌داشتن آن‌ها بدون شناخت‌شان میسر نیست. دقت کنیم که آن‌ها آیینه وجود ما هستند. پس هر‌گونه بینش و رفتار آنان انعکاس بینش و رفتار ماست؛ لذا اگر آن‌ها دوست داشتن را در وجود ما پیدا کنند آن را می‌آموزند. به یاد داشته باشید اصیل‌ترین و مهم‌ترین احتیاجات روانی کودک، برخورداری از محبّت است. کودکان باید احساس کنند که والدین‌شان با آن‌ها صمیمی و مهربان اند و آنان را در حل مشکلات‌شان یاری می‌کنند. کودکانی که این حس را درون خویش دریافته‌اند و به این باور رسیده‌اند، مسائل و مشکلات خود را با والدین خود مطرح می‌کنند و راحت‌تر از پس آن‌ها بر می‌آیند. برای برقرای ارتباط و دوستی با آنان اولین قدم پس از خواستن، این است که فاصله سنی با فرزندان‌تان را در ذهن خود به حداقل برسانید تا بدین‌گونه زمینه‌هایی برای صحبت دوستانه با آن‌ها فراهم کنید. اما توجه داشته باشید که این ارتباط با حفظ جایگاه‌تان به عنوان والدین باشد.
در دقایقی از شبانه روز، درخلوت آن‌ها وارد شوید و با فرزندتان صحبت کنید و از دیدگاه‌های او با خبر شوید.
سعی کنید در این گفتگو‌ها از مشکلات و دغدغه‌های احتمالی فرزندتان با خبر شوید و برای آن‌ها راه‌حلی بیابید.
سعی کنید قبل از این‌که فرزندتان از شما درخواست کمک کند، خودتان به کمک وی بروید و نگذارید برای رفع مشکل خود، به غریبه‌ها پناه ببرد، حتی اگر این غربیه دوست‌های وی باشند. به عنوان راهی برای برقراری رابطه بیشتر با فرزندان‌تان با آن‌ها تماس جسمانی داشته باشید. کودکان دوست دارند به والدین خود نزدیک باشند.
کنار خود نگاه‌داشتن، آرامش و اطمینان را به آنان منتقل می‌کند. استفاده از یک آغوش گرم به او کمک می‌کند تا یک حامی را در کنار خود باور کنند.
کودکان علاقه‌مند به مشارکت در تصمیم گیری‌ها هستند. تصمیم‌گیری به آن‌ها احساس تسلط و استقلال می‌دهد. سعی کنید در امور مختلف حتی اگر به ظاهر، نظرات آن‌ها را نیز جویا شوید تا بدین صورت این حس را در او تقویت کرده و رابطه دوستی‌تان را محکم‌تر کنید.
جمله خود را با کلمه «باشه؟» تمام نکنید مگرآن‌که آماده باشید «نه» گفتن کودک خود را بپذیرید.
اگر از کودک درخواستی بکنید که منوط به موافقت او باشد، در دام بحث‌های طولانی و حتی جنگ قدرت گرفتار می‌شوید.
برای تفهیم مسائل و موضوعات مختلف به او، زیاد توضیح ندهید. اثربخشی توضیحات ساده معمولاً بیش از بحث‌های طولانی است. در ضمن بچه‌ها خیلی زود از توضیحات مشروح خسته شده و فرار می‌کنند.
به کودک خود توجه کامل داشته باشید و به‌خاطر بسپارید که حتی یک رابطه سریع، اما با توجه، می‌تواند نیاز کودک شما را به ارتباط برآورده سازد.
منبع: سیمرغ
ارسال نظر