.svg)
مربی روئینگ بانوان: با مربیگری خداحافظی می‌کنم
پارسینه: مربی تیم روئینگ بانوان گفت: ملی‌پوشان با قایق و پاروی کهنه در بازی‌های آسیایی شرکت کردند که این مسئله باعث شد استرس زیادی داشته باشند.
بهناز مرادخانی مربی تیم روئینگ دختران درباره عملکرد شاگردانش اظهار داشت: خدا را شکر نتایج خیلی خوب بود. با پنج نماینده در چهار ماده مختلف شرکت کردیم و در سه ماده به مدال دست یافتیم. شرایط دختران از لحاظ آمادگی برای این رقابت‌ها خیلی خوب بود.
وی درباره شرایط تمرین شاگردانش در اردو‌ها گفت: در کشورمان پیست استاندارد وجود ندارد. ورزشکاران با قایق و پاروی کهنه تمرین می‌کنند. در این مسابقات هم با پارو‌های کهنه شرکت کردیم که این باعث شد بچه‌ها استرس زیادی داشته باشند، چون هر لحظه امکان داشت در مسابقه شکسته شود، اما در کل خدا را شکر نتایج خیلی خوب بود.
مربی تیم روئینگ بانوان در پاسخ به این سوال که پیش‌بینی‌اش برای این رقابت‌ها به تحقق پیوست یا خیر؟ گفت: پیش‌بینی یک مدال طلا را می‌کردم، اما متاسفانه نشد.
مرادخانی درباره پیست روئینگ اندونزی در این رقابت‌ها عنوان کرد: پیست اندونزی استاندارد نبود و باد روی عملکرد قایقرانان تاثیر داشت. شرایط نامساعدی بود، اما دختران با آمادگی‌ای که داشتند، توانستند تمام مشکلات را کنترل کنند.
وی درباره خداحافظی مهسا جاور گفت: قایقرانی رشته‌ای است که لیگ ندارد و حتی رقابت‌های قهرمانی کشور هم برگزار نمی‌شود. اگر بتوانند شرایطی را فراهم کنند که قایقرانان در استان‌ها تمرین کنند و سه ماه مانده به مسابقات وارد اردو شوند. احتمال این وجود دارد که افرادی مانند جاور از ورزش قهرمانی به این زودی کناره گیری نکنند، اما، چون ورزشکاران یک سال تمام از خانواده دور هستند و جاور متاهل هم است، شرایط واقعا سختی برایش وجود دارد. قایقرانان از زندگی‌شان برای این رشته زدند تا بتوانند عملکرد خوبی داشته باشند.
مرادخانی درباره شایعه خداحافظی‌اش از دنیای مربیگری اظهار داشت: پس از بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ از دنیای مربیگری خداحافظی می‌کنم. ما همیشه در اردو هستیم و شرایط سختی داریم. اردو‌های ما در سد‌های دور، خارج از شهر و با امکانات کم برگزار می‌شود. مدت زمان زیادی در اردو‌ها هستیم و از خانواده دور هستیم. تمام زندگی‌مان در اردو‌ها می‌گذرد، نمی‌توانیم خانواده مان را ببینیم و ادامه تحصیل دهیم. این کار کردن را برای ما سخت می‌کند.
وی ادامه داد: حمایت‌هایی که از مربی‌های قایقرانی باید می‌شد، هیچ موقع اتفاق نیفتاد. من ۸ سال مربی تیم ملی بودم و یک ماه هم بیمه نشدم. حقوقم به قدری پایین است که کفاف زندگی‌ام را نمی‌دهد و ما از طرف خانواده‌های‌مان حمایت می‌شویم. کل زندگی‌مان توی این ورزش گذاشتیم و فقط پول توجیبی می‌گیریم و تنها علاقه‌مان بود که ما را در این ورزش نگه داشت.
مربی تیم روئینگ بانوان در پایان گفت: امیدوارم شرایط فعالیت در این رشته برای نسل‌های بعد خوب شود تا بتوانند با امکانات بهتری مدال آوری کنند.
وی درباره شرایط تمرین شاگردانش در اردو‌ها گفت: در کشورمان پیست استاندارد وجود ندارد. ورزشکاران با قایق و پاروی کهنه تمرین می‌کنند. در این مسابقات هم با پارو‌های کهنه شرکت کردیم که این باعث شد بچه‌ها استرس زیادی داشته باشند، چون هر لحظه امکان داشت در مسابقه شکسته شود، اما در کل خدا را شکر نتایج خیلی خوب بود.
مربی تیم روئینگ بانوان در پاسخ به این سوال که پیش‌بینی‌اش برای این رقابت‌ها به تحقق پیوست یا خیر؟ گفت: پیش‌بینی یک مدال طلا را می‌کردم، اما متاسفانه نشد.
مرادخانی درباره پیست روئینگ اندونزی در این رقابت‌ها عنوان کرد: پیست اندونزی استاندارد نبود و باد روی عملکرد قایقرانان تاثیر داشت. شرایط نامساعدی بود، اما دختران با آمادگی‌ای که داشتند، توانستند تمام مشکلات را کنترل کنند.
وی درباره خداحافظی مهسا جاور گفت: قایقرانی رشته‌ای است که لیگ ندارد و حتی رقابت‌های قهرمانی کشور هم برگزار نمی‌شود. اگر بتوانند شرایطی را فراهم کنند که قایقرانان در استان‌ها تمرین کنند و سه ماه مانده به مسابقات وارد اردو شوند. احتمال این وجود دارد که افرادی مانند جاور از ورزش قهرمانی به این زودی کناره گیری نکنند، اما، چون ورزشکاران یک سال تمام از خانواده دور هستند و جاور متاهل هم است، شرایط واقعا سختی برایش وجود دارد. قایقرانان از زندگی‌شان برای این رشته زدند تا بتوانند عملکرد خوبی داشته باشند.
مرادخانی درباره شایعه خداحافظی‌اش از دنیای مربیگری اظهار داشت: پس از بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ از دنیای مربیگری خداحافظی می‌کنم. ما همیشه در اردو هستیم و شرایط سختی داریم. اردو‌های ما در سد‌های دور، خارج از شهر و با امکانات کم برگزار می‌شود. مدت زمان زیادی در اردو‌ها هستیم و از خانواده دور هستیم. تمام زندگی‌مان در اردو‌ها می‌گذرد، نمی‌توانیم خانواده مان را ببینیم و ادامه تحصیل دهیم. این کار کردن را برای ما سخت می‌کند.
وی ادامه داد: حمایت‌هایی که از مربی‌های قایقرانی باید می‌شد، هیچ موقع اتفاق نیفتاد. من ۸ سال مربی تیم ملی بودم و یک ماه هم بیمه نشدم. حقوقم به قدری پایین است که کفاف زندگی‌ام را نمی‌دهد و ما از طرف خانواده‌های‌مان حمایت می‌شویم. کل زندگی‌مان توی این ورزش گذاشتیم و فقط پول توجیبی می‌گیریم و تنها علاقه‌مان بود که ما را در این ورزش نگه داشت.
مربی تیم روئینگ بانوان در پایان گفت: امیدوارم شرایط فعالیت در این رشته برای نسل‌های بعد خوب شود تا بتوانند با امکانات بهتری مدال آوری کنند.
منبع:
خبرگزاری تسنیم
ارسال نظر