.svg)
حال بد این روز‌های ورزش مدارس
پارسینه: جامعه فرهنگی کشور این روز‌ها با ابلاغ دستورالعمل جدید معاونت آموزش و پرورش و منابع انسانی دفتر تربیت بدنی و فعالیت‌های ورزشی وزارت آموزش و پرورش در این حوزه شگفت زده شده است.
چشم انداز بلند مدت آموزشی زمانی در مسیر موفقیت قرار می‌گیرد که در کنار علم آموزی، توجه ویژه به سلامت جسمی و استعداد‌های ورزشی کودک و نوجوان داشته باشد. توجه به سلامت جسمانی دانش آموزان، موجب رشد و شکوفایی استعداد و تمرکز آنان برروی برنامه‌های آموزش و پرورش می‌شود. در این زمینه یکی از مهم‌ترین برنامه‌ها برای همزمانی رشد علم آموزی و سلامت، نهادینه کردن زنگ ورزش در مدارس است.
چنانچه نگاهی به وضعیت تربیت بدنی در ایران داشته باشیم، در می‌یابیم این درس که در بدو قانونی شدن آن به سال ۱۳۰۶ شمسی توسط مجلس شورای ملی روزی ۱ ساعت در برنامه درسی همه پایه‌های تحصیلی دبستانی و دبیرستانی قرار گرفت، همواره با کمبود معلمان متخصص و امکانات فیزیکی و ابزار و وسایل ورزشی و از همه مهم ترکاهش زمان از ۱ ساعت در روز به ۲ ساعت در هفته در مدارس روبرو بوده است و علیرغم تلاش‌هایی که برای تربیت معلم صورت پذیرفته است، کمبود معلم متخصص هنوز به چشم می‌خورد. همچنین امکانات مورد نیاز این درس هیچ گاه در حد قابل قبول نبوده است.
آنچه مسلم است درس تربیت بدنی در کشور علیرغم دارا بودن اهداف، برنامه و سرفصل‌های آموزشی، هنوز به جایگاه واقعی اش نرسیده که هیچ حتی این روز‌ها شاهد مهجورتر شدنش به خصوص در مقطع ابتدایی هستیم.
در بسیاری از کشور‌ها ورزش مدارس به عنوان پلی برای رسیدن به بزرگترین موفقیت‌های ورزشی یاد می‌شود. آمریکا، چین، ژاپن و سوئد از جمله کشور‌هایی هستند که با گسترش ورزش در مدرسه تلاش کرده اند به مدال‌های پر تعدادی در بازی‌های المپیک دست یابند.
جامعه فرهنگی کشور این روز‌ها با ابلاغ دستورالعمل جدید معاونت آموزش و پرورش و منابع انسانی دفتر تربیت بدنی و فعالیت‌های ورزشی وزارت آموزش و پرورش در این حوزه بیش از پیش شگفت زده شده است. دستورالعمل حاکی از آن است که در مرحله اول آموزگاران پایه‌های اول، دوم، سوم و در مرحله بعد آموزگاران پایه‌های چهارم، پنجم و ششم ضمن بهره مندی از مفاهیم این دوره آموزشی خود را برای تدریس درس تربیت بدنی آماده کنند.
سئوالات پر اهمیتی پیش روی این دستورالعمل از جانب معلمان و اولیا دانش آموزان قرار می‌گیرد:
۱. با توجه به ظرافت‌های بدنی این گروه سنی چگونه و با چه تدبیری کار تخصصی به معلمان پایه واگذار می‌گردد.
۲. آیا معلمان با بودجه‌ای که برای آموزش در نظر گرفته شده است، حوصله و توان آموزش تربیت بدنی به دانش آموزان را دارند.
۳. با توجه به فیزیک غیر ورزشی و البته عدم آمادگی جسمانی معلمان پایه و گاه ابتلای آنان به بیماری‌های مختلف و افزایش سن، عملا امکان رشد و پرورش دانش آموزان در این حیطه وجود ندارد.
مسئله‌ای که در اینجا ضروری به نظر می‌رسد اینکه باید اهداف مسئولان از ارائه چنین طرحی برای جامعه فرهنگی و اولیا دانش آموزان شفاف‌تر شود.
با توجه به اعتبارات تخصیص یافته به این طرح، این سئوال نیز مطرح می شود که چرا باید زمانی که آموزش و پرورش بودجه کافی ندارد، از حق دانش آموز بگذریم و در ظاهر طوری عمل شود که سلامتی معلم و رشد و توسعه آموزش تلفیقی مد نظر است؟ شاید بهتر باشد این سرمایه گذاری روی نیرو‌های تربیت بدنی با تحصیلات تخصصی این رشته انجام گیرد.
با توجه به توسعه آپارتمان نشینی و کاهش تحرک کودکان در کشور، اختصاص زنگ ورزش به درس‌های دیگر یا استراحت معلم و تفریح دانش آموزان، خیانتی نابخشودنی است که در برخی از مدارس انجام می‌گیرد.
به اعتقاد صاحب نظران، وجود نیروی انسانی کار آزموده می‌تواند کاستی‌های موجود در سیستم تربیت بدنی را تا حدودی پوشش دهد و به طور قطع بدون نیروی انسانی متخصص، فرایند تربیت بدنی وجود خارجی نخواهد داشت.
* مهدیه ملک شیخی کارشناس ارشد علوم تربیتی
چنانچه نگاهی به وضعیت تربیت بدنی در ایران داشته باشیم، در می‌یابیم این درس که در بدو قانونی شدن آن به سال ۱۳۰۶ شمسی توسط مجلس شورای ملی روزی ۱ ساعت در برنامه درسی همه پایه‌های تحصیلی دبستانی و دبیرستانی قرار گرفت، همواره با کمبود معلمان متخصص و امکانات فیزیکی و ابزار و وسایل ورزشی و از همه مهم ترکاهش زمان از ۱ ساعت در روز به ۲ ساعت در هفته در مدارس روبرو بوده است و علیرغم تلاش‌هایی که برای تربیت معلم صورت پذیرفته است، کمبود معلم متخصص هنوز به چشم می‌خورد. همچنین امکانات مورد نیاز این درس هیچ گاه در حد قابل قبول نبوده است.
آنچه مسلم است درس تربیت بدنی در کشور علیرغم دارا بودن اهداف، برنامه و سرفصل‌های آموزشی، هنوز به جایگاه واقعی اش نرسیده که هیچ حتی این روز‌ها شاهد مهجورتر شدنش به خصوص در مقطع ابتدایی هستیم.
در بسیاری از کشور‌ها ورزش مدارس به عنوان پلی برای رسیدن به بزرگترین موفقیت‌های ورزشی یاد می‌شود. آمریکا، چین، ژاپن و سوئد از جمله کشور‌هایی هستند که با گسترش ورزش در مدرسه تلاش کرده اند به مدال‌های پر تعدادی در بازی‌های المپیک دست یابند.
جامعه فرهنگی کشور این روز‌ها با ابلاغ دستورالعمل جدید معاونت آموزش و پرورش و منابع انسانی دفتر تربیت بدنی و فعالیت‌های ورزشی وزارت آموزش و پرورش در این حوزه بیش از پیش شگفت زده شده است. دستورالعمل حاکی از آن است که در مرحله اول آموزگاران پایه‌های اول، دوم، سوم و در مرحله بعد آموزگاران پایه‌های چهارم، پنجم و ششم ضمن بهره مندی از مفاهیم این دوره آموزشی خود را برای تدریس درس تربیت بدنی آماده کنند.
سئوالات پر اهمیتی پیش روی این دستورالعمل از جانب معلمان و اولیا دانش آموزان قرار می‌گیرد:
۱. با توجه به ظرافت‌های بدنی این گروه سنی چگونه و با چه تدبیری کار تخصصی به معلمان پایه واگذار می‌گردد.
۲. آیا معلمان با بودجه‌ای که برای آموزش در نظر گرفته شده است، حوصله و توان آموزش تربیت بدنی به دانش آموزان را دارند.
۳. با توجه به فیزیک غیر ورزشی و البته عدم آمادگی جسمانی معلمان پایه و گاه ابتلای آنان به بیماری‌های مختلف و افزایش سن، عملا امکان رشد و پرورش دانش آموزان در این حیطه وجود ندارد.
مسئله‌ای که در اینجا ضروری به نظر می‌رسد اینکه باید اهداف مسئولان از ارائه چنین طرحی برای جامعه فرهنگی و اولیا دانش آموزان شفاف‌تر شود.
با توجه به اعتبارات تخصیص یافته به این طرح، این سئوال نیز مطرح می شود که چرا باید زمانی که آموزش و پرورش بودجه کافی ندارد، از حق دانش آموز بگذریم و در ظاهر طوری عمل شود که سلامتی معلم و رشد و توسعه آموزش تلفیقی مد نظر است؟ شاید بهتر باشد این سرمایه گذاری روی نیرو‌های تربیت بدنی با تحصیلات تخصصی این رشته انجام گیرد.
با توجه به توسعه آپارتمان نشینی و کاهش تحرک کودکان در کشور، اختصاص زنگ ورزش به درس‌های دیگر یا استراحت معلم و تفریح دانش آموزان، خیانتی نابخشودنی است که در برخی از مدارس انجام می‌گیرد.
به اعتقاد صاحب نظران، وجود نیروی انسانی کار آزموده می‌تواند کاستی‌های موجود در سیستم تربیت بدنی را تا حدودی پوشش دهد و به طور قطع بدون نیروی انسانی متخصص، فرایند تربیت بدنی وجود خارجی نخواهد داشت.
* مهدیه ملک شیخی کارشناس ارشد علوم تربیتی
ارسال نظر