ناو هواپیمابر شارل دوگل فرانسه

این ناو بعد از ناو روسی آدمیرال کوزنتسو، دومین ناو بزرگ اروپایی لقب گرفته است. شارل دوگل در سال ۲۰۰۱ جانشین ناو هواپیمابر فوش و ناو هواپیمابر کلیمانسو شد. ساخت بدنه این ناو در سال ۱۹۸۹ آغاز و در سال ۱۹۹۴ به پایان رسید. این ناو در مقایسه با همتایان آمریکایی خود از ابعاد کوچکتری برخوردار بوده. مساحت عرشه پرواز این هواپیما ۱۲ هزار متر مربع است و شارل دوگل با کمک عرشه ۱۹۵ متری خود قادر است حداکثر ۲۴ جنگنده را به طور همزمان در سطح کشتی جای دهد. همچنین ۱۰۰ پرواز در روز به مدت ۷ روز متوالی دیگر مزیت شارل دوگل است. زاویه بین عرشه اصلی و عرشه پروازی این ناو ۸٫۵ درجه است و دو آسانسور برای انتقال هواپیما‌ها از آشیانه زیر عرشه تا عرشه در نظر گرفته شده است. این ناو نیاز به سوختگیری هسته‌ای هر ۵ سال یکبار دارد. البته حداکثر جنگنده قابل حمل آن ۴۰ فروند است. متأسفانه شارل دوگل نتوانست دوران سرویس‌دهی موفقی را به نام خود ثبت کند. این ناو چندین مرتبه مجبور به توقفات طولانی و پشت سر نهادن تعمیرات اساسی و پرهزینه در قسمت‌های مکانیکی گردیده که از این لحاظ بدترین رکورد را در بین هواپیمابر‌های فرانسوی به نام خود ثبت کرده است. بروز نقایص و خرابی در قسمت‌های مختلف کشتی از زمان به آب اندازی آغاز شد و تاکنون نیز ادامه دارد. بروز نقایص پی در پی این ناو تا جایی گسترش یافت که والری ژیسکار دستن این ناو را یک ناو هواپیمابر نصفه و نیمه نامید. در ۲۱ نوامبر ۲۰۰۱ دولت فرانسه که کشورش یکی از نیرو‌های همکار شرکت کننده در جنگ افغانستان بود، تصمیم گرفت این ناو را به منطقه اقیانوس هند اعزام کند. جنگنده‌های سوپر اتاندارد محمول این ناو چندین پرواز بر فراز افغانستان انجام دادند و در عملیات شناسایی مناطق حساس با نیرو‌های نظامی ایالات متحده آمریکا مشارکت داشتند. پس از حملات تروریستی گروه داعش به پاریس در نوامبر ۲۰۱۵ فرانسه این ناو را برای مبارزه با این گروه به دریای مدیترانه فرستاد.