تلاش آمریکا برای خرابکاری در شبکه توزیع برق تهران

اطلاعات تازه‌ای از فتنه‌گری آمریکایی‌ها در جریان آشوب‌های پس از انتخابات ریاست‌جمهوری سال‌۸۸ به بیرون درز کرده است؛ این اطلاعات تازه، ناظر بر تلاش مقامات آمریکا برای قطع برق تهران توسط یک مهندس ایرانی است. این تلاش که ۲۵۰ هزار دلار در قالب رشوه آب خورده، با دست رد آقای مهندس روبه‌رو شده است. ادامه این گزارش را از دست ندهید. آمریکا و متحدانش که در کودتای ونزوئلا و تلاش برای روی کار آمدن گوایدو ناکام ماندند، در صدد هستند با حملات سایبری و فشار بر نیاز‌های اساسی مردم همچون برق که تأثیراتی در تولید و پمپاژ آب و دیگر نیاز‌های مردم دارد، خواسته‌های غیر منطقی و استعماری خود را بر دولت قانونی مادورو تحمیل کنند. از این رو دست به اقدامات غیر انسانی همچون حمله سایبری به شبکه توزیع برق زده‌اند تا اعتراضات مردمی و نبود برخی امکانات و نیاز‌های اساسی متوجه رییس‌جمهوری قانونی این کشور شود.

خاموشی‌های دامنه‌دار اخیر در ونزوئلا به‌ویژه در شهر کاراکاس، باعث شد تا شبکه‌ها و ترانسفورماتور‌ها در این کشور از کار بیفتند. در این باره، البته مادورو اعلام کرده پس از خاموشی سراسری در روز‌های اخیر، نزدیک به ۷۰ درصد از شبکه توزیع برق ترمیم شده؛ اما موج دیگری از حملات سایبری دشمن ادامه یافته است و تلاش‌ها برای ترمیم گسترده انتقال برق را ناکام گذاشت.

تلاش آمریکا و متحدانش برای رسیدن به خواسته‌های ناحق خود در دیگر کشور‌ها از جمله در ایران و در جریان فتنه سال‌۱۳۸۸ نیز دیده شده است. مقامات آمریکایی در جریان فتنه سال‌۸۸، به مهندس ایرانی ساکن آمریکا، ۲۵۰ هزار دلار پیشنهاد پول نقد دادند تا در سفر به تهران، با کمک لپ‌تاپش و با وارد کردن یک کد مخصوص، سیستم برق تهران را از کار بیندازد؛ اما آن مهندس این پیشنهاد را قبول نکرده و حالا بعد از قضایای خاموشی‌های ادامه‌دار و فتنه‌انگیز در ونزوئلا، اطلاعات بیشتری درباره آن روز‌ها افشا شده است.

این روایت که توسط «شرمینه نروانی»، تحلیلگر مسائل غرب آسیا و کارشناس‌ارشد در کالج سنت‌آنتونی دانشگاه آکسفورد که از آشنایان این مهندس ایرانی است افشا شده این روز‌ها رسانه‌ای شده است.

وی بدون اشاره به نام این مهندس برای او از نام مستعار «کوروش» استفاده می‌کند و می‌گوید:قطعی برق در ونزوئلا و زمزمه حملات سایبری آمریکا به این کشور من را به یاد یک داستان از ۹ سال پیش که با یک مهندس ایرانی داشتم می‌اندازد. کوروش در سال ۲۰۱۰ برای من تعریف کرد که دو نفر از کارکنان وزارت امور خارجه آمریکا، به او مبلغ ۲۵۰ هزار دلار پیشنهاد دادند تا در جریان سفر به ایران «کاری ساده» انجام دهد.

نروانی می‌گوید: ۹ سال از آن موضوع می‌گذرد که به دوست من (کوروش) برای چنین کاری توسط دو کارمند دولتی (آمریکا)، تماس گرفته می‌شود و برای سفر به تهران و انجام چنین اقدامی پیشنهاد ۲۵۰ هزار دلاری می‌دهند. عملیاتی که معتقدند خیلی ساده انجام می‌گیرد و پولش را به صورت نقد دریافت می‌کند.

کوروش شخص سیاسی خاصی نبود و یکی از هزاران مهندس ایرانی-آمریکایی بود که فنون مهندسی را در آمریکا آموخته و به دنبال یک زندگی ساده بود. اما کوروش پس از این گونه پیشنهادات مالی، اعلام می‌کند که علاقه‌مند نیست چنین اقدامی را در کشورش انجام دهد.

این استاد دانشگاه می‌گوید: به گفته مقامات دولتی (آمریکا) که با کوروش نزدیک شده بودند، این اقدام نیازمند افرادی بود که با مهارت‌های فنی آشنا باشند. اما عنوان می‌کردند که کار ساده‌ای بوده است و باید با یک لپ‌تاپ یا دستگاه ارتباطی مشابه در یک منطقه خاص در تهران حرکت کند و با استفاده از یک کد، دست به چنین اقدامی بزند.

دوست کوروش در ادامه می‌گوید: کوروش حتی کد را به من داد و گفت که او آن را نیز حفظ کرده و می‌توانست آن را در خواب هم بخواند. کدی که می‌تواند یک رمز عبور برای شبکه‌های برق یا هر وسیله‌ای که توسط سیستم الکترونیکی یا رایانه‌ای اداره می‌شود، مورد استفاده قرار گیرد. در واقع نمی‌دانم چرا کوروش این سطح جزئیات را دریافت کرد، مگر اینکه او مایل بود از طرف دولت ایالات متحده از این اقدام خرابکاری استفاده کند، اما او اطمینان داد که او هرگز آن را در نظر نگرفته است، چرا که پدر و مادرش و... در ذهنش تداعی می‌شدند که با این کار زندگی آن‌ها خاموش می‌شود. من این جزئیات را به یاد می‌آورم، زیرا در سال‌۲۰۱۰ آن را با تعداد زیادی از مردم در میان گذاشتم، بدون اینکه نام کوروش را افشا کنم. امروز، من پیام قدیمی فیس‌بوک او را در این باره منتشر کردم.

نروانی همچنین به پیامی اشاره می‌کند که در همین زمینه برای «تریتا پارسی»، رییس سابق شورای ایرانی-آمریکایی (نایاک) فرستاده و او در پاسخ گفته که در این مورد چیزی نشنیده است، اما تمایل دارد که در این زمینه اطلاعات داشته باشد.

این تحلیلگر مسائل غرب آسیا افزود که تحقیقات روزنامه‌نگاری به نام «ویتی وب» نشان‌دهنده برخی از اطلاعات جالب در زمینه برنامه حمله سایبری دولت «جرج بوش»، رییس‌جمهوری اسبق آمریکا علیه ایران است. این موضوع در روزنامه «نیویورک‌تایمز» در سال‌۲۰۱۶ تحت عنوان «پروژه نیترو زئوس» افشا شد که حمله سایبری علیه ایران به‌ویژه در مورد بخش‌های حساسی از شبکه برق ایران را شامل می‌شد.‌

می‌توان اینطور در نظر گرفت که در شرایطی که در دولت «باراک اوباما»، رییس‌جمهوری پیشین آمریکا به کوروش چنین پیشنهادی شده است، پس پروژه نیتروزئوس با وجود تغییر دولت همچنان در دستورکار بوده است.

پیش از این سردار جلالی، رییس پدافند غیرعامل در تشریح سه مدل آمریکا در برخورد و رویارویی با جمهوری اسلامی گفته بود:
اولین مدل، مدل قدیمی است. آمریکا اگر می‌خواسته مهاجم باشد برخورد با بدنه نظامی کشور می‌کرده، یعنی حمله می‌کرده به قوای مسلح و تمرکز می‌کرده بر بمباران قوای مسلح و از بین بردن آن و بعد حمله به سیستم سیاسی و بعد از بین بردن آن، سرنگونی و تشکیل حکومت جدید مثل حمله آمریکایی‌ها به ژاپن.

مدل دیگر به انقلاب دانشجویی و مخملی و در واقع سرنگونی کشور‌ها با استفاده از قدرت مغزافزاری است؛ که این قدرت شامل قدرت روانی، سیاسی، اقتصادی و ... است از طریق نشان‌دادن قدرت و ارعاب و تهدید و بعد هم تغییر رژیم سیاسی که در بعضی از کشور‌های آسیای منیانه شاهد آن بودیم.

مدل سوم ترکیبی از این دو مدل است که در واقع ممکن است که در این مدل دشمن بخواهد بیاید از کانال نظامی به عنوان مکمل اقدامات سیاسی، اقتصادی استفاده بکند. ما در نگاه اولیه می‌بینیم که آمریکایی‌ها شاید توان این را دارند که یک جنگ تن‌به‌تن زمینی متقابل را دنبال کنند، ولی به نظر می‌رسد الگوی جنگ اقتصادی که از پایه تحریم اقتصادی، سیاسی شروع می‌شود و توسعه‌اش با اغراق در توانمندی‌ها و قدرت خود حالت عملیات روانی دنبال می‌شود و موضوع سوم تقویت عملیات سیاسی یعنی تهاجمات سیاسی است. در این‌ها از عملیات نظامی به‌عنوان مکمل استفاده می‌شود، یعنی بعضی مواقع اهداف گزینشی، انتخابی و مکمل انتخاب شوند و بعد حمله به زیرساخت‌ها و حمله به زیرساخت‌های نظامی و دفاعی کشور اعم از آب و برق و نفت و سوخت کشور و ارتباطات.

به دنبال آن، آوردن فشار معکوس به مردم یعنی وقتی مردم آب و برق و گاز نداشته باشند، خودبه‌خود فشار روی آن‌هاست و هدایت این فشار‌ها روی مردم به واسطه گروه‌های مخالف داخلی مردم را به سمت مخالفت و حوزه تخاصم بردن تا درگیر شدن با دولت سوق می‌دهد و بعد هم انجام یک عملیات تکمیلی نظامی با ضربات تاکتیکی و تکمیلی و نهایتاً جابه‌جایی سیستم سیاسی کشور هدف.

منبع: روزنامه صبح نو