.svg)
ناگفته‌های پدر و مادر غزاله از پرونده قتل دخترشان
پارسینه: مادر غزاله در گفت‌و‌گوی مفصلی که در خانه‌اش با خبرنگار انجام داد، گفت: «ما به خاطر دل خودمان به آرمان فرصت دادیم در حالی که مطمئنیم او قاتل است، اما نمی‌گوید با جسد غزاله من چه کرده است.»
«صحنه وحشتناکی بود. تا حالا به چنین مکانی نرفته بودم. دیدن سکو‌های اعدام و طناب‌های آویخته از چوبه دار بیشتر شبیه کابوس بود. وقتی آرمان وارد سالن اعدام شد ناگهان به گریه افتاد. شروع به التماس کرد و گفت قول می‌دهم حرف بزنم و بگویم که روز حادثه چه اتفاقی افتاد. من و همسرم با دیدن این صحنه در یک لحظه تصمیم گرفتیم یک ماه به آرمان فرصت بدهیم تا اگر حرفی ناگفته در این پرونده مانده به زبان بیاورد. ما فقط دنبال یک نشان از دخترمان هستیم آرمان ۶ سال است که ما را از بودن تنها فرزندمان محروم کرده و در حسرت یافتن حتی یک تار مو از غزاله هستیم.» این‌ها بخشی از صحبت‌های مادر جوانی است که در اسفند سال ۹۲ دختر ۱۹ ساله‌اش را از دست داد. مادر غزاله شب‌های سخت بسیاری را تا صبح به یاد دختر دردانه‌اش اشک ریخته و در انتظار پیدا کردن نشانی از او ولو یک تار مو یا گوشه‌ای از ناخنش روزگار را به تلخی سپری کرده است. اما حالا او از سحرگاهی می‌گوید که قرار بود قاتل دخترش اعدام شود، اما او و همسرش یک بار دیگر به این پسر فرصت زندگی دادند تا شاید بگوید با جسد غزاله چه کرده است بلکه دل داغدارشان کمی آرام گیرد.
مادر غزاله در گفت‌و‌گوی مفصلی که در خانه‌اش با خبرنگار انجام داد، گفت: «ما به خاطر دل خودمان به او فرصت دادیم در حالی که مطمئنیم آرمان قاتل است، اما نمی‌گوید با جسد غزاله من چه کرده است.»
دلتنگی‌های مادر
وی در حالی که قطره‌ای اشک از گونه‌اش سرازیر بود، گفت: «غزاله برای ما تمام نشده. دلم برای یک بار مامان گفتنش و پیچیدن صدایش در فضای خانه تنگ شده. ما حتی نمی‌توانیم دل‌مان را خوش کنیم به مزاری یا سنگ قبری که بر سر آن گریه کنیم. آرمان با سکوت مرموزش کاری کرده که از فرصتی که به او دادیم پشیمان شویم. ما می‌خواستیم دخترمان را برای ادامه تحصیل به خارج از کشور بفرستیم، اما این پسر با کشتن غزاله ما را نابود کرد. روز‌های اول که متوجه شدیم دخترمان به دست آرمان به قتل رسیده است حتی یک بار خانواده‌اش به سراغ ما نیامدند من خودم به سراغ مادر آرمان رفتم تا بپرسم چرا پسرت دخترم را کشت؟ پدر و مادرش هیچ تلاشی برای آرام کردن ما انجام ندادند.»
پدر غزاله نیز با گلایه از برخی هنرمندان که با صحبت‌های نسنجیده سعی در حاشیه‌سازی داشتند گفت: «نمی‌دانم چرا برخی از هنرمندان تلاش میکنند که از آرمان یک قهرمان و نابغه بسازند و او را که قاتل دخترم است مظلوم و ما را ظالم نشان دهند. آرمان در حالی که یک هفته به ۱۸ سالگی اش مانده بود مرتکب قتل شد او نه قهرمان است نه نابغه بلکه فقط ۶ سال با سکوت توانست ما را بازی دهد. اما واقعاً این افراد مشهوری که در تلاش برای نجات آرمان هستند لحظه‌ای به این فکر کرده‌اند که او جان یک دختر بی‌گناه را گرفته که تنها جرمش نه گفتن به ازدواج با این پسر بوده است. من از هنرمندان و سلبریتی‌ها خواهش می‌کنم اینقدر در جهت مظلوم نمایی یک فرد محکوم به قتل حرکت نکنید. چرا که هر قدمی که در این مسیر برمی دارید چیزی جز خدشه دار کردن روح و ذهن ما انجام نمی‌دهید.»
۶ سال زندگی در برزخ
پدر غزاله با بغضی فروخورده ادامه داد: ما انتظار داریم که اجازه بدهند خودمان یعنی من و مادر غزاله در این پرونده تصمیم بگیریم که می‌خواهیم آرمان را ببخشیم یا مجازات کنیم. در این ۶ سال همه مدارک ثابت کرده که او قاتل است. حالا بعد از چند سال آرمان می‌گوید که ممکن است غزاله را بعد از آنکه به سطل زباله انداخته بود زنده شده و از آنجا رفته باشد! چطور امکان دارد کسی که چند ضربه میله بارفیکس به سرش خورده و در کیسه پیچیده شده دوباره بتواند بلند شود. به هرحال مهلت یک ماهه ما به آرمان به معنی تزلزل در رأی و نظر ما و بخشش نیست. ما این فرصت را به او دادیم تا شاید با دادن نشانی از جسد دخترمان ما را از این برزخ خارج کند. اما متأسفانه دیدیم که در این مدت برخی از هنرمندان تلاش کردند تا از او یک قهرمان بسازند، اما هیچ‌کسی به ما که، ولی دم هستیم این حق را نمی‌دهد خودمان تصمیم بگیریم. ما ۶ سال است که با روح دخترمان در این خانه زندگی می‌کنیم حتی یک لحظه هم نتوانستیم با مرگ او کنار بیاییم. می‌گویند آرمان جوان است و آینده دار، مگر غزاله جوان نبود؟ مگر آینده دار نبود؟ مگر حق زندگی کردن نداشت؟
مادر غزاله هم تأکید کرد: شاید اگر پدر و مادر آرمان از روز اول با ما همدردی می‌کردند و در جهت جلب رضایت ما بر می‌آمدند قدری آرام‌تر بودیم، اما آن‌ها فقط با حرف هایشان نمک به زخم ما پاشیدند شاید اگر آرمان با ما صداقت داشت و نشانی از جسد دخترمان می‌داد ما روی تخفیف مجازات فکر می‌کردیم، اما الان ما را به‌جایی رساندند که حتی از این فرصت یک ماهه نیز پشیمان شده‌ایم.
پدر غزاله نیز در ادامه صحبت‌های همسرش گفت: بعد از ۶ سال وکیل متهم از تمدید دفترچه بیمه غزاله بعد از قتل یا ثبت‌نام او در دانشگاه می‌گوید این‌ها حرف‌های بی‌اساسی است که ما با مدرک و سند همه را توضیح دادیم و ثابت کردیم. ما از دادگاه و دستگاه قضایی می‌خواهیم که این حق واقعی را از ما نگیرند و اجازه بدهند تصمیم نهایی را درباره سرنوشت آرمان خودمان بگیریم.
رسیدگی به این پرونده از روز ۱۲ اسفند سال ۹۲ همزمان با ناپدید شدن دختری ۱۹ ساله به‌نام غزاله آغاز شد و خیلی زود با ردیابی تلفن همراه وی پسری به‌نام آرمان که از دوستان خانوادگی آن‌ها بود دستگیر شد و ۹ روز بعد این پسر اعتراف کرد غزاله به خانه آن‌ها رفته بود، اما د رجریان یک درگیری وی را به قتل رسانده و جسدش را بعد از بسته‌بندی درون سطل زباله خیابان انداخته است. در حالی که ۶ سال از این جنایت گذشته جسد غزاله هنوز پیدا نشده و آرمان نیز به قصاص محکوم شده است، اما بعد از آنکه با مهلت خانواده غزاله به آرمان وی به زندان برگشت چندی بعد با تلاش وکیل متهم دو نفر از قضات صادر کننده رأی قصاص از امضای خود برگشتند که این موضوع باعث شد تا پرونده برای بررسی به دیوان عالی کشور برود و قضات در این باره تصمیم بگیرند.
نگذارید پول و حیله بر درستی و عدالت پیروز شود ؛ کسانی که به عنوان هنرمند اختلال و تاخیر در اجرای عدالت میکنند بیشتربه دلال شبیه هستند تا انساندوست .
نشانی دادن درست از جنازه مقتول علامت صداقت و پشیمانی مجرم بود و درضمن به خانواده داغدار غزاله کمک به هضم این قتل میکرد. دریغ از ذره ای وجدان در قاتل و خانواده اش
پسره دختررو برده خونشون و جوری هلش داده که سرش جوری به تخت بخوره که بیهوش بشه و نتونه جیغ و داد یافرار یا دفاع کنه از خودش.بعد با میله بارفیکس انقدر زدتش تا بمیره.خودش گفت که یه جایی از دوستش کمک گرفته و اون هم اونجایی بوده که میخواسته جنازرو مفقود کنه.خب!اول از همه اینکه چجوری میتونسته یه دختر۵۰کیلویی رو توی کیسه زباله جا کنه؟اول اومدن با همون میله بارفیکس یا هر چیز دیگه ای انقدر زدنش کنه استخوناش له بشن و راحت بشه توی کیسه زباله جا کردش.حالا یه سوال پیش میاد:اینکه اگه همینجوری انداخته باشنش توی کیسه زباله و همینجوری بندازنش توی سطل زباله،یعنی مامورای شهرداری تا حالا شک نکردن و به پلیس اطلاع ندادن؟خود پلیس حتی،متوجه نشده؟اونها هم که انقدر ها هم خنگ نبودن که همینجوری لو برن.
اومدن چیکار کردن؟خود آرمان هم گفت که غزالرو توی ۱۵تا کیسه زباله پیچیده بوده.اما نگفت چجوری و مسلما یه آدم درسترو باهاش اینکار رو نکردن چون سریع جنازه پیدا میشد.پس اومدن اونو به۱۵تیکه تقسیمش کردن و هر تیکه رو توی یه کیسه زباله جدا.هر کیسه زباله رو هم توی یه سطل زباله جدا.اینجوری دیگه هیچکس هم فکرش سمت این نمیره که این یه تیکه گوشت قبلا یه آدم سالم بوده.در باره ی اعتراف دوم آرمان خب اینکه شایدDNAغزاله روی پله ها بوده میشه اینو گفت که خون از کیسه(ها)ریخته باشه روی پله.تو اعتراف اول راستش رو گفته ولی اعتراف دومش رو تو زندان همبنداش یادش دادن که اینجوری مجازاتت سبکتر میشه یا اینکه وکیلش بهش یاد داده که اینو بگو.آرمان توی اون سن کم چنین جنایتی رو مرتکب شده اونوقت حالا اگه قرار باشه زنده بمونه و راحت توی این کشور بزرگ بشه پس خدا به داد برسه برای قتلهایی که در آینده قراره انجام بده!
فوقش اگه آرمان اعدام بشه پدر و مادرش یه بچه ی دیگه دارن که دلشون به اون خوش باشه ولی غزاله تک فرزند بود و تنها امید و آرزوی پدر و مادرش بود و به جز اون دیگه بچه ای نداشتن.
با این شرایطی که از اول تا آخر گفتم واقعا ناجوانمردانست اگه آرمان اعدام نشه!