چرا کودکان ناخن می جوند؟

آمار‌ها نشان داده است که ناخن جویدن در نوجوانان با افزایش قابل توجه رفتار‌های بدون تمرکز و بروز مشکلاتی در مراحل گذر در زندگی فردی و احساس بی ثباتی مرتبط است.

براساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، عنوان شده است که جویدن ناخن در مجموعه اختلالات وسواسی-اجباری دسته بندی شده و با آن مرتبط است.

بر طبق طبقه بندی بین المللی بیماری‌ها می‌توان گفت که جویدن ناخن که همراه با "دیگر اختلالات رفتاری و احساسی بوده و شروع آن معمولا در دوران کودکی و نوجوانی اتفاق می‌افتد، طبقه بندی می‌شود"، مانند مکیدن انگشت شست، و انگشت در بینی کردن.

جویدن ناخن یک عادت نامناسب است و علت دقیق آن قابل بحث است. یکی از دلایل ناخن جویدن می‌تواند ریشه در فاکتور‌های فامیلی داشته باشد، هرچند این علت که آیا فاکتور‌های خانوادگی مربوط به تقلید رفتار ناخن جویدن در سایراعضای خانواده و یا ریشه‌های ژنتیکی، تاثیر دارد یا خیر، هنوز ناشناخته است.

عوامل روان شناختی اصلی که با این رفتار مرتبط هستند شامل، استرس، نگرانی، اضطراب و خلق و خوی غیر متمرکز است. در واقع می‌توان گفت: عادت ناخن جویدن در کودکان مکانیزمی است برای مقابله با شرایط استرس زا و از طرف دیگرهم عدم فعالیت مناسب (فعالیت کم، خستگی)، گرسنگی و یا پایین بودن اعتماد به نفس ممکن است باعث ناخن جویدن در کودکان شود.

تصور می‌شود که ناخن جویدن در کودکان یک رفتار خودکار و غیرعادی است.

محققان معتقدند که در برخی کودکان عادت ناخن جویدن با اختلالات روانپزشکی همراه است و حداقل یک اختلال مرتبط با روانپزشکی در بیش از دو سوم کودکانی که به کلینیک روانپزشکی مراجعه می‌کنند وجود دارد. جالب این که بیشتر از نیمی از والدین این کودکان، حداقل یک بیماری روانپزشکی داشتند، به ویژه اختلال افسردگی حاد.

بیماری‌های روانی که اغلب در رابطه با ناخن جویدن کودکان و نوجوانانی که به درمانگاه بهداشت و ارجاع داده می‌شوند، شامل:

اختلال کمبود توجه، بیش فعالی، اختلال اضطراب جدایی، اختلال تومور، اختلال وسواس فکری، عقب ماندگی ذهنی، اختلال افسردگی حاد، اختلال اضطراب عمومی و اختلال هراس گزارش شده است.

بیش از یک چهارم کودکان و نوجوانان به یکی از این اختلالات دچار بودند. در نهایت، رفتار‌های کلیشه‌ای مانند لرزیدن لب، کوبیدن سر، برداشتن پوست و کشیدن مو در بیش از ۶۰ ٪ کودکان مبتلا به ناخن جویدن هم مشاهده شده است.

در اغلب موارد، عوارض ناخن جویدن بیشتر به صورت نامناسب شدن شکل ظاهری انگشتان بوده و منحصرا در حوزه زیبایی جای می‌گیرد. با این حال، در برخی موارد شدت ناخن جویدن، بر کیفیت زندگی بیمار تاثیر می‌گذارد.

به طور اجتماعی ناخن جویدن عادت ناخوشایندی است که می‌تواند باعث تحقیر، سرکوب‌های احساسی و آسیب‌های اجتماعی شود. علاوه بر اثرات روحی روانی و سلامتی، ناخن جویدن به طور کلی از نظر دیگران نوعی رفتار ناخوشایند در نظر گرفته می‌شود.

از طرفی برخی افراد، به جویدن ناخن کفایت نکرده و ناخن را قورت می‌دهند و می‌خورند. این کار می‌تواند پیامد‌های بسیار بدی برای فرد داشته باشد. در واقع، ناخن خوردن می‌تواند باعث کوتاه شدن پایه ناخن و یا حتی درد‌های شدید معده و یا خونریزی معده شود. علاوه بر این، ناخن خوردن می‌تواند منجر به پارونیشیا، عفونت‌های باکتریایی ثانویه و ویروس هرپس سیمپلکس از ضایعات تبخال دهانی شود.

سایر اثرات فیزیکی ناخن خوردن مربوط به دهان و دستگاه گوارش است. بثورات پوستی، ناراحتی سیستم گوارش، مشکلات دندان و ترک‌های کوچک در ناخن‌ها از عوارض این عادت نامناسب است.

همچنین ناخن جویدن ممکن است باعث آبسه شده و به لثه آسیب برساند. یکی دیگر از عوارض ناخن جویدن این است که ممکن است عفونت‌ها و باکتری‌ها را از راه ناخن به دهان و در نتیجه بدن منتقل کند.

ناخن خوردن، همچنین می‌تواند به اختلالات تمپورومندیبولار منجر شود. این عادت نادرست می‌تواند خطر ابتلا به عفونت پوسیدگی گوارشی را هم در دستگاه گوارش افزایش دهد. این اختلال بیشتر در کودکان مشاهده می‌شود.

به طور کلی، ناخن جویدن یک وضعیت حاد و نگران کننده نیست و این عادت اغلب به مرور زمان از بین رفته و خود به خود حل می‌شود؛ بنابراین ممکن است در موارد خفیف، درمان خاصی لازم نباشد، زیرا در موارد خفیف، ناخن جویدن منجر به عواقب جسمی یا اجتماعی مهمی نمی‌شود.

با این وجود، ناخن جویدن در صورتی که با سایر اختلالات همراه باشد، نیاز به مراقبت‌های ویژه دارد. برای درمان این عادت، ابتدا سابقه پزشکی کودک (از جمله جنبه‌های روان شناختی) و معاینه کامل پزشکی صورت می‌گیرد.

هدف ازروش‌های درمانی، مدیریت مواردی برای از بین بردن استرس کودک و ارائه پشتیبانی، انگیزه و کمک به نگرانی‌های کودک است. کلید موفقیت این است که کودک یا نوجوان انگیزه لازم برای ترک این عادت را داشته باشد.

در درمان غیر دارویی معمولا مداخلات رفتاری دروسوسه ناخن جویدن در نظر گرفته می‌شود. با این حال، تغییر عادت، زیربنای درمان رفتاری بوده و اجزای اصلی تغییر عادت عبارتند از: آموزش، آگاهی، آرام سازی، پاسخ رقابتی و جایگزینی.

روش‌های معمول دیگر هم شامل اعمال ماده بد طعم بر روی ناخن، مجازات و یا یادآوری کودکان برای متوقف کردن ناخن جویدن است که ممکن است موثر باشد؛ اما این روش احتمال دارد که اضطراب را افزایش دهد.

مشغول کردن کودک و یا ترغیب آن‌ها به انجام کار‌های دستی مانند نواختن موسیقی، تمرین و فعالیت‌های ورزشی یا استفاده از توپ‌های کوچک مخصوص می‌تواند موثر باشد.

برای ترک عادت ناخن خوردن، علاوه بر درمان‌های رفتاری و غیر دارویی، از درمان‌های دارویی هم استفاده می‌شود. در این میان، مهار کننده‌های بازجذب سروتونین می‌توانند در مدیریت ناخن خوردن موثر باشند.

این مهارکننده‌ها به ویژه در موارد شدید موثر هستند. این داروی مهارکننده عوارض بدی نداشته و به خوبی در بیماران استفاده می‌شود. در گزارش‌های موردی، لیتیوم در کمک به بیماران افسرده و کودکانی که عادت به ناخن خوردن دارند، برای غلبه براین عادت مزمن اثربخش است.

دارو‌های دیگری که ممکن است در درمان ناخن جویدن استفاده شوند شامل N-acetylcysteine ​​ است که دارای اثرات آنتی اکسیدانی است و برای پیشگیری از اضطراب بیمار مفید است. اما باید اضافه کرد که اثربخشی این دارو تقریبا کوتاه مدت است.

در مورد بروز این عادت در کودکان باید اضافه کرد که کودکان از بزرگسالان آسیب پذیر‌تر و حساس‌تر بوده و در هرنوع اختلال و درمان، باید تمام موارد تحت نظر پزشک صورت یافته و جوانب احتیاط کاملا رعایت شود. درمان مداوم برای جلوگیری از پیامد‌های منفی این عادت نادرست در کودکان به صورت پیگیری منظم و توجه به تمام رفتار‌های فردی کودک است.

منبع: نبض ما