راه های درمان بیماری آرتریت پسوریاتیک

آرتریت پسوریاتیک در ابتدا علائم بالینی، معاینه فیزیکی و شرح حالی که یک پزشک می‌تواند مفصلاً از بیمار دریافت کند، می‌تواند اساس تشخیص این بیماری را تشکیل دهد. برخلاف مواردی که در بیماری لوپوس و یا آرتریت روماتوئید رخ می‌دهد در این نوع بیماری، سطوح آنتی بادی معمولاً در خون بیمار مشاهده نمی‌شود.

عکس برداری با استفاده از اشعه ایکس موردی دیگر برای تشخیص این بیماری است. معمولاً یکی از مواردی که پزشک برای تأیید این بیماری می‌تواند در خواست کند، عکس برداری با استفاده از اشعه ایکس است.

البته لازم به ذکر است که این نوع عکس برداری نمی‌تواند در تشخیص اینکه فرد به کدام نوع از آرتریت مبتلا است، کمی کند. البته می‌توان گفت که این نوع عکس برداری می‌تواند به رادیولوژیست سرنخی برای افتراق این نوع آرتریت از آرتریت روماتوئید و دیگر آرتریت‌ها بدهد و در زمینه تشخیص مؤثر باشد.

طول مدت بیماری

آرتریت پسوریاتیک معمولاً بیماری مزمنی است که در تمام طول عمر فرد مبتلا می‌تواند ادامه داشته باشد. با این حال، علائم برخی از افراد به طور قابل توجهی متفاوت است، به طوری که ممکن است در زمان‌های مختلف خفیف باشد و یا به طور طبیعی و یا به خاطر مشکلات زمینه‌ای دوباره عود پیدا کرده و شدیدتر شود. البته لازم به ذکر است که حذف و بهبود کامل بیماری و از میان رفتن علائم آن امری معمول نیست.

پیشگیری از بیماری آرتریت پسوریاتیک

از آنجا که این بیماری غالباً بدون علت زمینه‌ای و در بیشتر موارد به صورت ارثی است، راه خاصی برای پیشگیری از ابتلای به این بیماری وجود ندارد.

درمان بیماری آرتریت پسوریاتیک

دارو‌های ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند آسپرین، ایبوپروفن (Advil، Motrin) یا ناپروکسن (Aleve، Naprosyn) خط اول درمان این بیماری و از آنجایی که ممکن است این بیماری دارای عوارض قابل تجهی در فرد بیمار باشد برای کاهش این عوارض و همچنین برای جلوگیری از عود دوباره این بیماری در زمان توقف مصرف دارو، کورتیکواستروئید‌هایی مانند پردنیزولون که معمولاً به صورت خوراکی مصرف می‌شوند.

تزریق گاه به گاه یک آستروئید می‌تواند به هنگام التهاب شدید و یا درگیری مفاصل مفید باشد. هنگامی که شرایط شدیدتر باشد، دارو‌هایی مانند هیدروکسی کلروکین (Plaquenil) یا متوترکسات (Folex، Rheumatrex) اغلب باعث کاهش علائم و یا مشکلات مفاصل می‌شوند.

با این حال، مشخص نیست که آیا آن‌ها باعث حفاظت مفاصل از آسیب می‌شوند و یا نه. بررسی‌های نادری از ارتباط بین مصرف هیدروکسی کلروکین و بدتر شدن پسوریازیس کایت می‌کند و باعث شده است بعضی از پزشکان برای اجتناب از بدتر شدن علائم و عود بیماری تجویز این دارو برای مبتلایان این بیمری خودداری کنند.

آرتریت پسوریاتیک

از دیگر مواردی که برای درمان بیماری آرتریت پسوریاتیک کاربرد دارد، سولفاسالازین (آزولیدین) یک عامل ضد التهابی است که برای درمان بیماری‌های التهابی روده و آرتریت روماتوئید و لفتونومید (Arava) استفاده می‌شود و برای کنترل این بیماری نیز می‌تواند مفید باشد.

سایر دارو‌های سرکوب کننده ایمنی، از جمله سیکلوسپورین (Neoral، Sandimmune) و آزاتیوپرین (Imuran)، گاهی اوقات استفاده می‌شود. با این حال، این دارو‌ها عوارض جانبی بیشتری را ممکن است به بار اورند، به طوری که آن‌ها معمولاً برای افرادی که به درمان‌های دیگر پاسخ نمی‌دهند، استفاده می‌شود.

جدای از موارد یاد شه دارو‌های تزریقی جدیدی، از جمله adalimumab (Humira)، certolizumab (Cimzia)، etanercept (Enbrel)، golimumab (Simponi)، infliximab (Remicade) و ustekinumab (Stelara) می‌توانند در این زمینه بسیار مؤثر باشند، اما به این دلیل که فقط روش مصرف آن‌ها تنها از طریق تزریق آن‌ها و همچنین دارای قیمت بالایی بوده و بار مالی زیادی را بر دوش فرد مبتلا تحمیل می‌کنند، آن‌ها برای افرادی که مبتلا به آرتریت پسوریاتیک هستند و سایر روش‌های درمانی برای آن‌ها چندان مفید و باعث بهبود بیماری نشده، کاربرد دارد.

دارو‌های خوراکی مانند، apremilast (Otezla) که توسط FDA برای درمان بیماری آرتریت پسوریازیک در سال ۲۰۱۴ مورد تأیید واقع شد، گزینه دیگری برای درمان این بیماری است.

در صورت وجود عوارض و التهاب شدید در مفاصل فرد بیماری با وجود درمان‌های شدید پزشکی، پزشک ممکن است جراحی را برای بازسازی یا جایگزینی مفصل توصیه کند، به خصوص اگر درد موضعی و شدید باشد و فرد را در زندگی روزانه دچار مشکل کند پزشک شما ممکن است جدای از مواردی که در بالا ذکر شد، برای حفظ قدرت عضلانی و دامنه حرکات مفصلی کار درمانی را برای فرد بیماری تجویز کند. همچنین از گزینه‌های دیگر اسپلینت، یک اتصال دهنده قابل جابجایی برای جلوگیری از التهاب مفاصل است و ممکن است به کاهش علائم و التهاب کمک کند.

البته این نکته را باید یادآور شد که در این زمینه، مخصوصاً برای افراد مبتلا به فرم اسپوندیلیت این بیماری تمرین نقش مهمی دارد، زیرا فعال بودن باعث کاهش علائم ناشی از بیماری می‌شود.

منبع: دلگرم