سخت گیری والدین و بهتر دروغ گفتن فرزندان

هرچقدر والدین در برابر دروغ گویی فرزندشان سخت گیرتر باشند، فرزندشان بهتر دروغ خواهد گفت. این نتیجه پژوهش روان شناس، فلیپ پری است. وقتی که والدین در خانه، محیط سخت گیرانه و بی مدارایی را نسبت به دروغ ایجاد می کنند، فرزندان مجالی نمی یابند که حقیقت را بگویند.

وقتی که فرزندی برای رهایی از شرایط دشواری دروغ می گوید، این والدین هستند که مسئولند و باید خود را سرزنش کنند. ویکتوریا تالوار، روانشناس کانادایی طی پژوهشی دریافت که هرچقدر مدارس نسبت به دروغ، سخت گیرتر باشند، دانش آموزان زودتر یاد می گیرند که دروغ بگویند و در این مدارس، دانش آموزان واقعا به خوبی دروغ می گویند. در واقع این مدارس، یک ماشین تولید کننده دروغ گوهای کوچولوی ماهر و موثر هستند

دروغ گفتن کودکان الزاما بد نیست. وقتی بچه ای دروغ می گوید به این معنی نیست که در مسیر بزهکاری افتاده است؛ بلکه به این معنی است که آنها در حال ایجاد یک مهارت روان شناختی هستند. از منظر روان شناختی، دروغ گفتن، کاری دشوار برای انجام است زیرا اول از همه بچه باید متقاعد شود که واقعیت دیگری هم وجود دارد. آنها برای اینکه بتوانند به خوبی دروغ بگویند باید هر دو این واقعیت ها را در ذهنشان نگه دارند. سپس باید به این فکر کنند که شنونده به چه جیزی فکر می کند و چه می داند. این کار هوشمندانه ای است.

دروغ های اولیه بچه ها در مورد خارج شدن از وضعیتی دشوار است. در سن هفت سالگی می فهمند که برخی از دروغ ها از منظر اجتماعی قابل پذیرش است مثلا نجات دوستی از گرفتاری. همچنین بچه ها از دروغ برای بیان احساسی یک واقعیت استفاده می کنند زیرا روش دیگری برای بیان آن نمی دانند مثل اینکه عروسکشان غمگین است. گاهی بچه ها از روی تخیلشان، دروغ می گویند.
روش یادگیری بچه ها از طریق مشاهده و مشارکت در فعالیت های روزمره است. آنها در این روش به صورت باورنکردنی، ماهر و قوی هستند. بچه ها به صورت اساسی از دروغ گویی به عنوان راهی برای کشف و تعریف دنیای اطرافشان استفاده می کنند؛ دنیایی که بواسطه قوانین پیچیده ساخته شده توسط بزرگسالان، اداره می شود.
اگر بزرگسالان از روی کمال گرایی بخواهند بر این دروغگویی فشار بیاورند، نتیجه عکس خواهند گرفت. بهترین راه برای مطمئن شدن از اینکه بچه از این تمایل به دروغ گویی در راه های خوب استفاده می کنند چیست؟ اینکه والدین به جای موعظه کردن، عمل کنند. آنچه که والدین به صورت ناخودآگاه در مواجهه با بچه ها انجام می دهند، شکل دهنده نحوه تفکر بچه هاست.